บท 536

ลมพัดผ่าน ทำให้กระโปรงของเธอปลิวขึ้น

เธอยังคงนั่งซบหน้าลงกับเข่าอยู่นานโดยไม่ขยับ

ลู่โย่วถิงที่แอบมองเธออยู่ในที่มืดทนไม่ไหว เดินออกมาแตะไหล่เธอเบาๆ

เจี้ยนซือไม่มีปฏิกิริยา

เขาอดไม่ได้จึงแตะอีกครั้ง คราวนี้แรงกว่าเดิมเล็กน้อย

เจี้ยนซือยังคงไม่มีปฏิกิริยา

“ยุงเยอะ ไม่ปลอดภัย กลับไปนอนเถอะ!”

เสียงของเ...