บท 878

หลิงเวยยืนพิงราวระเบียงอยู่บนระเบียงนานมากจนขาชา แต่ก็ยังไม่อยากขยับ

เธอรู้สึกว่าในห้องมันอึดอัดมาก

อึดอัดจนหายใจไม่ออก

มีแค่ข้างนอกเท่านั้นที่เธอสามารถหายใจได้

ฮว๋าเข่อซินยืนอยู่ในห้องมืดๆ เห็นหลิงเวยยืนเหม่ออยู่บนระเบียงนานแล้ว รู้สึกสงสารอยากจะไปดึงเธอกลับมา

แต่พอจะก้าวออกไป เสียงกริ่งประตูก็ดังข...