บท 113

กู้เหยียนเฉิงดื่มไวน์แดงอย่างไม่ใส่ใจ มองดูอันนว่านที่กำลังยกแก้วไวน์แดงขึ้นจรดริมฝีปาก

ริมฝีปากแดงราวกับเปลวเพลิงแตะขอบแก้ว สีสันชุ่มฉ่ำ เต็มอิ่มและอ่อนนุ่ม

ในขณะนั้นกู้เหยียนเฉิงกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

เขาไม่เคยรู้สึกหวั่นไหวกับอันนว่านมาก่อนเลย คิดมาตลอดว่าผู้หญิงคนนี้เรียกมาก็มาไล่ไปก็ไป ไม่สามาร...