บท 638

เมื่อซาเฉียเฉียร้องไห้ เธอเหมือนเด็กเล็กๆ หายใจไม่ทัน

ร้องไห้โดยไม่ปิดบังอะไรเลย

ลุงจงสุดท้ายก็เอาน้ำชาและขนมมาวางไว้บนโต๊ะน้ำชาแล้วรีบเดินออกไป

ซาเฉียเฉียร้องไห้เป็นเวลานาน

ร้องไห้จนแทบหายใจไม่ออก

อันหน่วนก็อยู่ข้างๆ เงียบๆ คอยอยู่เป็นเพื่อนเธอ

รอให้เธอระบายความรู้สึกจนหมด

ดูเหมือนจะชินกับนิสัยของซ...