บท 787

ห้องที่เต็มไปด้วยความตึงเครียด

เย่จิ่งหวายพูดขึ้นอีกครั้งว่า “หน่วนหน่วน กินอะไรหน่อยเถอะ”

อันหน่วนทำเป็นไม่ได้ยิน

“แค่กินสักสองสามคำก็พอ”

อันหน่วนยังคงไม่ขยับเขยื้อน

“เชื่อฟังหน่อยนะ” เย่จิ่งหวายปลอบเธอด้วยเสียงที่อ่อนโยนที่สุด

อันหน่วนเปิดผ้าห่มและพยายามลงจากเตียง

เธอไม่อยากเห็นเย่จิ่งหวาย และไม่อ...