บท 232

ดวงตาสีดำลึกล้ำของลู่จิ่งสิงราวกับใบมีดที่คมกริบที่สุด กวาดมองเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของซูเนี่ยนทีละนิ้ว

เขาค่อยๆ ย่อตัวลง ปลายนิ้วเย็นเฉียบลูบไล้เบาๆ ไปตามผิวหนังของเธอที่มีรอยจ้ำแดงอมม่วงจากการถูกบีบ ทันใดนั้นก็กดลงไปอย่างแรง—

“อึก......”

ซูเนี่ยนเจ็บจนร้องออกมา ใบหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ

แต่ชายหนุ่ม...