บท 4

เมื่อหมิงซีได้รับรายงานการตรวจสุขภาพ เธอก็ตกใจมาก ความสุขถาโถมเข้ามาโอบล้อมเธอ หมิงซีเพียงแค่มาตรวจโรคกระเพาะที่โรงพยาบาล เพราะในช่วงนี้เธอรู้สึกอยากอาเจียนทุกครั้งที่กินอาหาร ไม่คาดคิดเลยว่าจะพบว่าเธอตั้งครรภ์

ระหว่างหมิงซีกับฝูซือเยี่ยน แม้จะเป็นแค่การแต่งงานตามสัญญา แต่ก็ยังคงมีความสัมพันธ์ทางเพศอยู่บ้าง เพียงแต่ฝูซือเยี่ยนงานยุ่งมาก ทำให้เวลาที่ทั้งสองได้อยู่ด้วยกันมีน้อย จึงทำให้เธอไม่ตั้งครรภ์มาสองปีแล้ว

แม้จะรู้ว่าการแต่งงานของพวกเขาอาจจะหยุดลงในสักวัน แต่หมิงซีก็ยังคงมีความหวัง อย่างน้อยในช่วงสองปีที่ผ่านมา เธอไม่เคยมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่น เธอได้ทำหน้าที่ของภรรยาอย่างสมบูรณ์ และตอนนี้เด็กที่ยังไม่เกิดนี้จะเป็นกุญแจสำคัญในการยกระดับความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับฝูซือเยี่ยน

หมิงซีถือรายงานการตรวจสุขภาพ ลูบท้องของเธอแล้วออกจากโรงพยาบาล เธอจะบอกข่าวดีนี้ให้ฝูซือเยี่ยนรู้ แต่เมื่อเธอนั่งรถแล้ว ข้อความจากหมายเลขแปลกๆ ก็ปรากฏขึ้นบนโทรศัพท์ของเธอ

หมิงซีมองดูข้อความจากหมายเลขแปลกๆ นั้นด้วยความสงสัย ข้อความแรกก็ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจแล้ว "ขอบคุณที่ดูแลผู้ชายของฉันตลอดหลายปีนี้ แต่ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว เธอควรคืนเขาให้ฉัน"

หมิงซีขมวดคิ้วและพิมพ์ข้อความตอบกลับไป "คุณส่งผิดคนหรือเปล่า? ฉันไม่รู้จักคุณ"

ครั้งนี้ฝ่ายตรงข้ามส่งรูปภาพมา เมื่อหมิงซีเห็นรูปภาพนั้น หัวใจของเธอก็เจ็บปวด ภาพนั้นเป็นภาพของผู้ชายที่กอดผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นสวยมากแต่กำลังนั่งอยู่บนรถเข็น ถึงแม้จะเป็นเช่นนั้น ก็ไม่สามารถปกปิดความสดใสที่แผ่ออกมาจากเธอได้

และผู้ชายข้างๆ นั้น หมิงซีรู้จักดีเพราะเขาคือสามีของเธอ ฝูซือเยี่ยน หมิงซีเริ่มมีอาการมือสั่น ความสุขที่การตั้งครรภ์นำมาให้เธอได้หายไปหมดแล้ว

หมิงซีพยายามพิมพ์ข้อความถามฝ่ายตรงข้าม แต่พบว่าฝ่ายตรงข้ามได้ลบข้อความทั้งหมดแล้ว หมิงซีรีบโทรไปที่หมายเลขนั้น แต่ไม่สามารถติดต่อได้ หลังจากพยายามหลายครั้ง โทรศัพท์ก็ยังคงไม่สามารถติดต่อได้ หมิงซีวางโทรศัพท์ลงด้วยความรู้สึกหดหู่ ในขณะนี้เธอรู้ว่าเธอกำลังเผชิญกับอะไร เธออาจจะสูญเสียสถานะภรรยาไปแล้ว

ในช่วงสองปีที่ผ่านมา แม้ว่าหมิงซีและฝูซือเยี่ยนจะแต่งงานกันตามสัญญา แต่เธอก็มีความรู้สึกที่แท้จริงต่อเขา ฝูซือเยี่ยนเป็นคนที่ยอดเยี่ยมมาก แสงสว่างที่แผ่ออกมาจากเขาสามารถปกปิดข้อบกพร่องทุกอย่างได้ ในช่วงสองปีหลังการแต่งงาน ฝูซือเยี่ยนเป็นคนที่อ่อนโยนมาก เหมือนกับสามีที่แท้จริง

บางครั้งหมิงซีถึงกับคิดว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะดำเนินต่อไป แต่ตอนนี้ฝันสวยงามนั้นต้องถูกทำลาย ทุกอย่างเป็นเพียงภาพลวงตา ผู้หญิงคนนั้นกลับมาแล้ว

ใช่แล้ว หมิงซีรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคือใคร สองปีที่แล้วหมิงซีรู้ว่าฝูซือเยี่ยนมีแฟนเก่าชื่อหลินเสวียเว่ย แม้ไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงเลิกกัน เพราะผู้ชายที่ยอดเยี่ยมอย่างฝูซือเยี่ยน ผู้หญิงคนไหนก็ไม่อยากปล่อยเขาไป แต่หมิงซีรู้ว่าฝูซือเยี่ยนยังคงคิดถึงผู้หญิงคนนั้น เพราะเมื่อเขาหลับ เขามักจะพูดชื่อผู้หญิงคนนั้นในฝัน

หมิงซีรู้ชื่อนั้นจากปากของลูกพี่ลูกน้องของฝูซือเยี่ยน ซ่งซิน เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารำคาญมาก เหมือนกับก๊อบลินที่เฝ้าสมบัติด้วยความโลภ แต่ซ่งซินสวยกว่า

ครั้งแรกที่หมิงซีพบกับซ่งซิน เธอรักษาความสุภาพไว้ แต่ผู้หญิงคนนี้กลับสาปแช่งเธอ เรียกเธอว่าเป็นไอ้ขี้เหร่ "รอไปเถอะไอ้ขี้เหร่ อย่าคิดว่าขึ้นเตียงกับพี่ชายของฉันแล้วจะได้เป็นภรรยาของเขา คนที่มีคุณสมบัติแต่งงานกับพี่ชายของฉันได้มีเพียงหลินเสวียเว่ยเท่านั้น เธอเป็นแค่เครื่องมือระบายความใคร่ของเขาเท่านั้น จะถูกเตะทิ้งเมื่อไรก็ได้"

การพบกันครั้งแรกระหว่างหมิงซีกับซ่งซินไม่เป็นมิตร หมิงซีจำได้แค่ว่าเธอได้ตบหน้าผู้หญิงคนนั้นไป ส่วนผู้หญิงคนนั้นจะด่าหมิงซีมากกว่านี้หรือไม่ เธอจำไม่ได้แล้ว

หมิงซีกลับมาที่บริษัทด้วยความกังวล เธอยังไม่รู้ว่าจะบอกฝูซือเยี่ยนเรื่องการตั้งครรภ์ดีหรือไม่ เพราะเธอกลัวว่าผู้ชายคนนี้จะบอกให้เธอทำแท้งเพื่อไม่ให้หลินเสวียเว่ยรู้สึกแย่

เมื่อประตูลิฟต์เปิด หมิงซีก็เดินออกมาและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเดินมาทางเธอ "หมิงซี ในที่สุดเธอก็มาถึง รู้ไหมว่าวันนี้เป็นวันอะไร? หลินเสวียเว่ยจะกลับมาแล้ว ไอ้ขี้เหร่อย่างเธอควรกลับไปที่สลัมของเธอ  ไปเลียผู้ชายสกปรกพวกนั้นเถอะ"

ซ่งซินเยาะเย้ยหมิงซี เสียงของเธอดังมาก ดึงดูดความสนใจของคนในสำนักงาน หมิงซีเงยหน้าขึ้นมองซ่งซินด้วยความเยือกเย็น อารมณ์ของเธอไม่ดีเพราะภาพถ่ายนั้น และผู้หญิงคนนี้ยังมาแสดงตัวอีก

"เธอเคยได้ยินเรื่องหมากัดคนไหม?" หมิงซีถามซ่งซินอย่างเย็นชา ซ่งซินชะงักไปชั่วครู่ แล้วโอบแขนเยาะเย้ยหมิงซี "เธอพยายามเบี่ยงเบนเรื่องหรือไง? ไอ้ขี้เหร่อย่างเธอ"

หมิงซีไม่มีอารมณ์ตอบโต้เยาะเย้ยของซ่งซิน เธอพูดต่อ "หมาที่ไม่มีการศึกษาไปกัดคน แต่คนไม่สามารถกัดกลับได้ เพราะจะถูกมองว่าเป็นหมาเหมือนกัน ดังนั้นเธอด่าฉัน ฉันไม่สามารถด่ากลับได้ เพราะฉันเป็นคน"

ซ่งซินคิดอยู่ครู่หนึ่งก็เข้าใจว่าหมิงซีต้องการพูดอะไร ทำให้เธอโกรธมาก "เธอกล้าด่าฉันเป็นหมา ไอ้ขี้เหร่อย่างเธอ"

แต่คำตอบของหมิงซีไม่ใช่คำพูด แต่เป็นการตบหน้า หมิงซีตบหน้าซ่งซินอย่างแรง แล้วพูดอย่างเย็นชา "แม้ว่าฉันจะไม่กัดหมา แต่ฉันจะตีหมา นี่คือศักดิ์ศรีของคน"

"ไอ้ขี้เหร่ ฉันจะฉีกปากเธอ" ซ่งซินพุ่งเข้ามา ยื่นมือมายื้อผมหมิงซี หมิงซีไม่อยากมีเรื่องกับซ่งซิน เพราะเธอมีลูกอยู่ในท้อง เธอจึงต้องรับผิดชอบต่อลูก

หมิงซีหลบมือของซ่งซิน แล้วเห็นเพื่อนร่วมงานถือกาแฟร้อน เธอคว้ากาแฟมาถือไว้ "ถ้าเธอกล้าเข้ามาอีก ฉันจะสาดกาแฟใส่หน้าเธอ" น้ำเสียงของหมิงซีแฝงไปด้วยความอันตราย

ซ่งซินหยุดทันที เพราะกาแฟร้อนนั้นมีอุณหภูมิสูง เธอไม่อยากเสียโฉม

ในขณะนั้น เสียงหนึ่งหยุดเหตุการณ์นี้ "ห้ามทะเลาะกันในบริษัท พวกเธอกำลังทำอะไรกัน?" เสียงเย็นชาของฝูซือเยี่ยนดังขึ้น