บท 472

เวินอิ่งน้ำตาไหลพราก ไม่เคยได้รับความอับอายเช่นนี้มาก่อน

ยังเป็นชายที่เธอรักอีกด้วย...

“ต่อไปนี้ เธอและตระกูลอุ่นของเธอ จะไม่ได้รับความเคารพจากฉันแม้แต่นิดเดียว!”

พูดเสร็จ ชายหนุ่มก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่ลังเล

สมองของอุ่นอิ่งเต็มไปด้วยความสับสน พยายามจะพูดอะไรบางอย่างโดยไม่รู้ตัว

“ศีย้าน ฉันช่วยคุณไ...