บท 489

ฟู่ซือเยี่ยนมีสีหน้าเย็นชา จ้องมองเหวินฉีอยู่นานโดยไม่พูดอะไร แล้วลากหมิงซีออกไป

เวินอิ่งรู้สึกว่าคนข้างหลังเดินออกไปหมดแล้ว ร่างกายที่สั่นเทาก็หยุดสั่นทันที

เธอกลับมาสงบอย่างสมบูรณ์

เธอกอดเหวินฉี "แม่ ขอบคุณค่ะ"

เหวินฉีมีสีหน้าเรียบเฉย "ขอบคุณอะไร เสี่ยวอิ่ง เราเป็นครอบครัวเดียวกัน"

"แน่นอนค่ะ แม่ ...