บท 7

หมิงซีฝันร้าย ในฝันนั้นฟู่ซือเยี่ยนจับมือหลินเสวียเวยด้วยใบหน้าเย็นชาแล้วผลักเธอลงบนเตียงคนไข้

"เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะคลอดลูกของผม ทำแท้งลูกตอนนี้เลยซะ"

ฟู่ซือเยี่ยนโบกมืออย่างเย็นชา แล้วหมอที่สวมชุดผ่าตัดก็ล้อมเข้ามา

"หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้ อย่าทำร้ายลูกของฉัน"

หมิงซีพยายามดิ้นรน แต่แขนขาของเธอถูกมัดไว้อย่างแน่นหนา

หมิงซีรู้สึกถึงความเจ็บปวดเมื่อมีดผ่าตัดกรีดผ่านผิวหนัง เธอเห็นความเย็นชาของฟู่ซือเยี่ยนและรอยยิ้มเหี้ยมของหลินเสวียเวย นั่นทำให้เธอรู้สึกกลัวและโกรธ ความรู้สึกที่รุนแรงทำให้เธอตื่นขึ้นมา

เมื่อหมิงซีตื่นขึ้นมา สิ่งแรกที่เธอเห็นคือฟู่ซือเยี่ยน นั่นทำให้เธอเกือบคิดว่าเธอยังอยู่ในฝัน

"ผมได้ยินเธอพูดถึงลูกเมื่อกี้นี้ เกิดอะไรขึ้น เธอท้องจริงๆ หรือ?"

ฟู่ซือเยี่ยนขมวดคิ้วมองหมิงซี

หมิงซีรีบส่ายหัวและยิ้มเจื่อนๆ

"ฉันไม่ได้ท้อง คุณคิดมากไปแล้ว ฉันแค่ดูหนังเรื่องหนึ่ง แล้วบังเอิญอินกับบทนางเอก"

ฟู่ซือเยี่ยนมองหน้าท้องของหมิงซีด้วยสายตาสงสัย

หมิงซีรู้สึกกังวล เพราะกลัวว่าฟู่ซือเยี่ยนจะจับได้ว่าเธอโกหก ความกลัวที่จะถูกจับได้ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรง

โชคดีที่ฟู่ซือเยี่ยนสุดท้ายก็ละสายตาไป

"ผมจะพาเธอไปโรงพยาบาลนะ ไข้เธอดูเหมือนจะรุนแรงมาก"

ฟู่ซือเยี่ยนพูดขึ้นทันที

หมิงซีรีบส่ายหัว ตอนนี้เธอยังตั้งครรภ์อยู่ บางยาที่คนท้องไม่ควรใช้ ถ้าไปโรงพยาบาลอาจถูกหมอตรวจพบได้

"ไม่เป็นไร ฉันกินยาลดไข้แล้ว ดีขึ้นมากแล้ว"

หมิงซีชี้ไปที่ยาลดไข้บนโต๊ะ นั่นเป็นยาที่เธอสอบถามจากร้านขายยาแล้วว่าใช้ได้สำหรับคนท้อง

แต่ความดื้อรั้นของฟู่ซือเยี่ยนไม่ยอมให้หมิงซีตัดสินใจเอง เขาเป็นห่วงสุขภาพของหมิงซีมากกว่า

"ยี่ห้อยาลดไข้ที่เธอกินผมไม่เคยได้ยินมาก่อน พาเธอไปโรงพยาบาลน่าจะสบายใจกว่า"

ฟู่ซือเยี่ยนพูดพลางอุ้มหมิงซีขึ้นจากเตียง เตรียมจะเดินออกไป

"ไม่ต้องหรอก ฉันไม่อยากไปโรงพยาบาลจริงๆ ให้ฉันพักผ่อนอีกหน่อยเถอะ เชื่อฉันเถอะ"

หมิงซีดิ้นรนอย่างกังวล เธอไม่อยากให้ฟู่ซือเยี่ยนรู้ว่าเธอท้องจริงๆ

ฟู่ซือเยี่ยนรู้สึกถึงการดิ้นรนของหมิงซี นั่นทำให้เขาขมวดคิ้วแน่น

"ทำไมเธอถึงต่อต้านการไปโรงพยาบาลขนาดนี้?"

ฟู่ซือเยี่ยนเริ่มสงสัย แต่เขาไม่รู้ว่าความสงสัยนี้มาจากไหน

หมิงซีส่ายหัว

"ฉันแค่ไม่อยากไปโรงพยาบาล กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อมันทำให้ฉันรู้สึกคลื่นไส้"

ฟู่ซือเยี่ยนมองไปที่ยาลดไข้บนโต๊ะ สุดท้ายก็เลือกที่จะปล่อยหมิงซีลง

"ฉันให้เวลาเธอแค่คืนเดียว ถ้าคืนนี้ไข้เธอไม่ลด ฉันต้องพาเธอไปโรงพยาบาล"

ฟู่ซือเยี่ยนสุดท้ายก็เลือกที่จะให้โอกาสหมิงซี

เมื่อหมิงซีนอนลงบนเตียง เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก

จากนั้นฟู่ซือเยี่ยนก็เริ่มถอดเสื้อผ้าต่อหน้าหมิงซี

เมื่อเสื้อผ้าหลุดออกทีละชิ้น ร่างกายแข็งแรงของฟู่ซือเยี่ยนก็ปรากฏต่อหน้าหมิงซี แม้ว่าทั้งคู่จะแต่งงานกันมาแล้วสองปี แต่ทุกครั้งที่เห็นร่างนี้ หมิงซีก็ยังหน้าแดง

ไม่นานร่างกายของฟู่ซือเยี่ยนก็เปลือยเปล่า

ฟู่ซือเยี่ยนเตรียมจะเดินเข้าห้องน้ำ แต่สายตากลับจับจ้องที่ใบหน้าของหมิงซี

สายตาของผู้หญิงคนนี้ที่มองเขามีความเขินอายซ่อนอยู่

ฟู่ซือเยี่ยนยิ้มที่มุมปาก เขาเดินเปลือยเปล่าเข้ามาหาหมิงซี แล้วจับคางของเธอ ยกหน้าของเธอขึ้น

"เราแต่งงานกันมานานขนาดนี้แล้ว ทำไมเธอยังใสซื่อเหมือนเด็กผู้หญิงอยู่เลย?"

หน้าของหมิงซีแดงขึ้นอีก ไม่รู้ว่าเพราะไข้หรือเพราะเขินอาย เธอรู้สึกว่าแก้มของเธอร้อนผ่าว

"ฉันไม่ได้เขินอาย แค่ไข้ทำให้ฉันรู้สึกเวียนหัวเท่านั้น"

หมิงซีรู้สึกว่าคำพูดของเธอในตอนนี้มันดูตะกุกตะกัก

ฟู่ซือเยี่ยนก้มลงจูบที่ริมฝีปากของหมิงซี ทำให้ร่างของหมิงซีแข็งทื่อไปชั่วขณะ

‘ไม่ได้ ฉันท้องอยู่ ทำแบบนี้ไม่ได้’

ในขณะที่หมิงซีพยายามจะหยุดฟู่ซือเยี่ยนและผลักเขาออก ฟู่ซือเยี่ยนกลับปล่อยริมฝีปากของเธอ

"ริมฝีปากที่มีไข้เกือบ 40 องศา ให้ความรู้สึกไม่เหมือนเดิมเลย"

ฟู่ซือเยี่ยนยิ้มเหมือนเด็กที่เล่นซุกซนสำเร็จ แล้วเดินเปลือยเข้าไปในห้องน้ำ

หมิงซีถอนหายใจด้วยความโล่งอก อย่างน้อยฟู่ซือเยี่ยนก็ไม่ได้ทำอะไรเธอมากกว่านี้ ในช่วงสามเดือนแรกของการตั้งครรภ์ไม่ควรมีเพศสัมพันธ์ เพราะจะเพิ่มความเสี่ยงในการแท้ง

สิบกว่านาทีต่อมา ฟู่ซือเยี่ยนออกมาจากห้องน้ำ น้ำที่ยังไม่แห้งบนหน้าอกหยดลงมา ไหลลงตามร่องกล้ามเนื้อท้อง

ภาพทั้งหมดดูเย้ายวนมาก

หมิงซีเลียริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว

เธอไม่อยากเสียผู้ชายที่ยอดเยี่ยมคนนี้ไปหรอก มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่เห็นแก่ตัว เธอไม่ใช่นักบุญ แม้จะแต่งงานแล้วทำไมต้องยกสามีให้คนอื่นด้วย

แต่เมื่อหมิงซีคิดว่าฟู่ซือเยี่ยนอาจจะรักหลินเสวียเวยจริงๆ ใจของเธอก็เจ็บแปลบ

การแต่งงานที่ไม่มีความรักเหมือนปราสาททรายที่ก่อขึ้น แม้จะสลักเสลาสวยงามเพียงใด ก็จะถูกคลื่นทะเลซัดพังทลาย

ทันใดนั้น เสียงข้างๆ ทำให้ความคิดของหมิงซีถูกขัดจังหวะ เธอหันไปเห็นฟู่ซือเยี่ยนมองเธอด้วยดวงตาที่สว่างไสว

"เราไม่ได้เอากันเกือบเดือนหนึ่งแล้ว"

ฟู่ซือเยี่ยนกระซิบข้างหูหมิงซี

หน้าของหมิงซีแดงขึ้น แต่เมื่อคิดถึงทารกในท้อง เธอรีบหยุดความคิดที่จะใกล้ชิด

"ไม่ได้ ฉันไม่สบาย ฉันต้องพักฟื้น ตอนนี้ไม่ควรทำอะไรกันนะ"

หมิงซีถอยห่างออกไปเล็กน้อย ดวงตาเธอแสดงความวิตกกังวล

ฟู่ซือเยี่ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วถอนหายใจเบาๆ

เมื่อหมิงซีเห็นฟู่ซือเยี่ยนล้มตัวลงบนเตียง เธอก็ดับไฟหัวเตียง

ห้องตกอยู่ในความมืด หมิงซีรู้สึกถึงร่างกายที่ร้อนผ่าวแนบมาจากด้านหลัง

"อย่าขยับ คืนนี้ฉันอยากกอดเธอนอน"

เสียงของฟู่ซือเยี่ยนดังมาจากด้านหลัง

หมิงซีครางเบาๆ เป็นการตอบรับ เธอหันหน้าไปหาฟู่ซือเยี่ยน ใช้แสงสลัวในห้อง เธอเห็นใบหน้าของฟู่ซือเยี่ยนที่หลับตา มีความรู้สึกเหมือนเทพยามราตรี

หมิงซีรู้สึกถึงการหายใจและการเต้นของหัวใจของฟู่ซือเยี่ยน เธอโอบเอวเขาเบาๆ เธอไม่อยากเสียผู้ชายที่ยอดเยี่ยมคนนี้ไปจริงๆ

หมิงซีแนบใบหน้ากับหน้าอกของฟู่ซือเยี่ยน ฟังเสียงหัวใจที่เต้นแรงของเขา แล้วค่อยๆ หลับไป

อีกด้านหนึ่ง ในห้องผู้ป่วยของโรงพยาบาล ซ่งซินและหลินเสวียเวยได้พบกันแล้ว

"พี่เสวียเวย ในใจฉัน พี่คือคนที่เหมาะสมกับพี่ชายฉันจริงๆ หมิงซี อีต่ำต้อย ไม่คู่ควรแม้แต่จะช่วยถือรองเท้าพี่เลย!"

ซ่งซินไม่ปิดบังความดูถูกที่มีต่อหมิงซี

หลินเสวียเวยมีแผนในใจแล้ว เธอมีแผนที่จะจัดการกับหมิงซี และซ่งซินก็เป็นตัวช่วยที่ดี