บท 2

"อะไรนะ? วันนี้ไม่ได้เหรอ?" เสิ่นจิงเจวี๋ยรู้สึกโกรธแค้นปะทุในอก เหมือนถูกหักหลังอยู่ตลอดเวลา

"วันนี้เป็นวันเกิดของคุณหญิงนะครับ"

ชายหนุ่มตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะหัวเราะเยาะออกมา: "วันเกิดแล้วยังไงล่ะ? ก็ถือซะว่าเป็นของขวัญวันเกิดให้เธอแล้วกัน! ไป เราไปสนามบิน ไปรับโหรวเอ๋อร์กัน!"

ในขณะเดียวกัน ในรถมายบัคสีดำที่ไป๋เสี่ยวเสี่ยวนั่งอยู่ ชายหนุ่มรูปงามท่าทางสุภาพอ่อนโยนกำลังกุมมือของไป๋เสี่ยวเสี่ยวด้วยความสงสาร เขามองรอยด้านบนปลายนิ้วของเธอสลับกับมองเสื้อผ้าเรียบๆ ที่เธอสวมใส่ ความสงสารเอ่อล้นออกมาจากดวงตา

ถังเยว่นั่งอยู่เบาะหลังของรถ มองท้องฟ้าด้านนอกที่เริ่มสว่างขึ้น ในใจเต็มไปด้วยความสงสารน้องสาว นับตั้งแต่รู้ว่าชีวิตแต่งงานของเธอกับเสิ่นจิงเจวี๋ยสิ้นสุดลง หัวใจของถังเยว่ก็เหมือนมีหินหนักทับอยู่ หายใจไม่ออก เขาไม่เข้าใจเลยว่าเสิ่นจิงเจวี๋ยคนนั้น ทำไมถึงใจร้ายปล่อยให้น้องสาวของตัวเองต้องทนทุกข์ทรมานมากขนาดนี้ได้

ถังเยว่กำหมัดแน่น ความโกรธแค้นลุกโชนในใจราวกับเปลวไฟ เขานึกถึงใบหน้าเย็นชาของเสิ่นจิงเจวี๋ย ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกทั้งอับจนหนทางและโกรธแค้น เขาอยากจะโยนความเจ็บปวดทั้งหมดไปให้เสิ่นจิงเจวี๋ย แต่เขาก็รู้ว่าตัวเองทำแบบนั้นไม่ได้ เขาไม่อาจปล่อยให้น้องสาวต้องเจ็บปวดมากไปกว่านี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งความเจ็บปวดที่มาจากคนในครอบครัวที่ใกล้ชิดที่สุด

"เชี่ยวเอ๋อร์" ถังเยว่เรียกชื่อน้องสาวเบาๆ ในใจเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและสงสาร เขาค่อยๆ กุมมือเธอ ส่งผ่านความอบอุ่น "อย่าเสียใจไปเลยนะ พี่ชายอยู่ตรงนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะอยู่ข้างๆ เธอเสมอ"

"ฉันไม่ได้เสียใจอะไรหรอก ไป๋เสี่ยวเสี่ยวคนนั้นถูกเสิ่นจิงเจวี๋ยฆ่าตายด้วยมือของเขาเองไปแล้ว" ไป๋เสี่ยวเสี่ยวหลับตาลง น้ำตาไหลผ่านสันจมูกโด่งลงมาถึงมุมปาก เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง ดวงตารูปอัลมอนด์ที่แน่วแน่ของถังเชี่ยวเอ๋อร์ก็ไม่มีเยื่อใยใดๆ ต่อผู้ชายคนนั้นอีกต่อไป

"กว่าจะทนผ่านมาได้ ถ้าหันหลังกลับไปแม้แต่นิดเดียว ฉันก็สมควรตาย ฉัน ถังเชี่ยวเอ๋อร์ กลับมาแล้ว!"

เธอกลับมาเป็นคุณหนูตระกูลถังอีกครั้ง ซบไหล่พี่ชาย แม้ความขมขื่นจากความรักจะทำให้เจ็บปวดใจ แต่โชคดีที่เธอยังมีครอบครัว

ไป๋เสี่ยวเสี่ยวโยนโทรศัพท์มือถือที่เมื่อก่อนไม่เคยห่างมือ เพราะกลัวพลาดข้อความใดๆ จากเสิ่นจิงเจวี๋ยทิ้งไปข้างๆ อย่างไม่ไยดี ราวกับไม่เห็นข้อความยั่วยุจากจินเอินโหรวในกล่องข้อความ

【ฉันบอกแล้วไงว่าเธอแย่งตำแหน่งของฉันไป ไม่ช้าก็เร็วฉันจะทำให้เธอคายมันออกมา พี่จิงเจวี๋ยเป็นของฉัน อย่าฝันลมๆ แล้งๆ ไปหน่อยเลย!】

ก็ปล่อยให้คนเลวกับนางแพศยาคู่กันไปเถอะ!

"พี่รองของเธอได้ยินว่าเธอกลับมา ก็เตรียมพลุมูลค่าหลายล้านไว้แล้ว คืนนี้จะจุดให้เธอฉลอง" ถังเยว่พูดอย่างอ่อนโยน

"เชยสะบัด" ไป๋เสี่ยวเสี่ยวหัวเราะพลางทำหน้าเบ้ด้วยความรังเกียจ

ไป๋เสี่ยวเสี่ยวกลับไปบ้านตระกูลถังแล้ว ส่วนเสิ่นจิงเจวี๋ยก็ไปรับจินเอินโหรวจากสนามบินกลับถึงบ้านเช่นกัน ในงานเลี้ยงต้อนรับที่จัดขึ้นเพื่อจินเอินโหรว จินเอินโหรวในฐานะหลานสาวของคุณนายเสิ่น ร่วมรับประทานอาหารกับครอบครัวเสิ่นอย่างชื่นมื่น

มีเพียงเสิ่นจิงเจวี๋ยคนเดียวที่ขมวดคิ้วแน่น ไม่มีความอยากอาหารเลย

ไป๋เสี่ยวเสี่ยวจากไปกับถังเยว่แบบนั้น ไม่ได้เอาทรัพย์สินส่วนตัวไปเลย รวมถึงเงินสองสิบล้านและวิลล่าด้วย

"แล้วเสี่ยวเสี่ยวล่ะ? ทำไมไม่มากับลูก?" เสิ่นกวงจิ่งอดไม่ได้ที่จะถาม

"เราหย่ากันแล้วครับ ต่อไปนี้เธอจะไม่กลับมาอีก"

"อะไรนะ? แกกล้าดียังไง?!" เสียงของเสิ่นกวงจิ่งดังกึกก้องราวกับฟ้าร้องในห้องหนังสือ ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว นิ้วที่ชี้ไปยังเสิ่นจิงเจวี๋ย ความโกรธและความผิดหวังถาโถมเข้ามา "แกไม่รู้หรือไงว่าสุขภาพของคุณปู่เป็นยังไง? ทำแบบนี้มีแต่จะทำให้ท่านเสียใจมากขึ้น!"

หัวใจของเสิ่นจิงเจวี๋ยเจ็บแปลบ คำตำหนิของพ่อกับคมมีดทิ่มแทงใจเขาลึก เขารู้ว่าการตัดสินใจครั้งนี้เป็นการทำลายชื่อเสียงของตระกูลอย่างไม่ต้องสงสัย แต่เขาก็ทนชีวิตแต่งงานที่เหมือนตายทั้งเป็นต่อไปไม่ไหวแล้ว "ผมอยากเลือกทางเดินให้ตัวเองครับ" เขาพยายามกดอารมณ์ในใจ แต่เสียงกลับฟังดูอ่อนแรง

ส่วนคุณนายเสิ่น ฉินซู ที่อยู่ข้างๆ กลับดูสงบนิ่งเป็นพิเศษ เธอยิ้มเล็กน้อย ดวงตาฉายแววพอใจ "โธ่ คุณกวงจิ่งคะ ฉันเคยบอกคุณแล้วว่าจิงเจวี๋ยกับเสี่ยวเสี่ยวไม่เหมาะสมกันเลย เดิมทีก็เป็นคุณท่านที่พยายามจับคู่ให้ เด็กคนนั้นต้องทนทุกข์มาสามปี ตอนนี้เธอยอมปล่อยวาง แยกทางกับจิงเจวี๋ย ต่างคนต่างมีความสุข นี่เป็นเรื่องดีสำหรับเด็กทั้งสองคนนะคะ คุณก็รู้ว่าในใจจิงเจวี๋ยรักโหรวเอ๋อร์มาตลอด"

เสิ่นจิงเจวี๋ยขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด ขัดจังหวะคำพูดของฉินซู: "พ่อครับ เราเซ็นใบหย่ากันเรียบร้อยแล้ว ไป๋เสี่ยวเสี่ยวก็ออกจากที่นี่ไปแล้ว ออกไปโดยไม่เอาทรัพย์สมบัติใดๆ"

"โห ยัยบ้านนอกนั่นก็หยิ่งในศักดิ์ศรีเหมือนกันนะเนี่ย" คุณหนูสามเสิ่นไป๋ลู่หัวเราะเยาะ "นี่คงไม่ใช่แผนยอมเจ็บตัวหรอกนะ? ถึงตอนนั้น อย่าไปบอกใครต่อใครว่าตระกูลเสิ่นของเราเอาเปรียบเธอล่ะ"

เสิ่นกวงจิ่งเห็นด้วยอย่างยิ่ง: "ไป๋ลู่พูดถูก แกต้องจำความรับผิดชอบต่อตระกูลนี้ไว้! การหย่าร้างครั้งนี้มีโอกาสสร้างปัญหาให้เราได้!"

สีหน้าโกรธเกรี้ยวของเขาแฝงไปด้วยความไม่เข้าใจและความหนักใจ ภรรยาที่แต่งงานกันมาสามปี บอกไม่เอาดื้อๆ เรื่องนี้แพร่ออกไป ชื่อเสียงของเสิ่นจิงเจวี๋ยต้องป่นปี้แน่!

ในขณะที่อีกด้านหนึ่ง จินเอินโหรวกลับดีใจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ เธอรอคอยช่วงเวลานี้มาตลอด หวังว่าจะได้ลงเอยกับเสิ่นจิงเจวี๋ยเร็วๆ ความรักที่เธอมีต่อเขาร้อนแรงดั่งเปลวไฟ และตอนนี้โอกาสก็มาถึงแล้ว ในใจไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามีความสุขแค่ไหน แต่ภายนอกก็ยังต้องแสร้งทำเป็น

"คุณลุงเสิ่นคะ ได้โปรดอย่าตำหนิพี่จิงเจวี๋ยเลยค่ะ จะโทษก็ต้องโทษหนูเอง หนูไม่ดีเองที่ไม่ควรมาปรากฏตัวต่อหน้าพี่จิงเจวี๋ย... พรุ่งนี้เช้าหนูจะกลับประเทศ M ค่ะ พี่จิงเจวี๋ยคะ พี่ก็รีบไปคืนดีกับพี่สะใภ้เถอะค่ะ หนูไม่อยากเป็นคนบาปที่ทำให้พวกพี่ต้องแยกกัน..." จินเอินโหรวน้ำตาคลอเบ้า ทำท่าจะร้องไห้

"โหรวเอ๋อร์ ไม่เกี่ยวกับเธอ" แววตาของเสิ่นจิงเจวี๋ยดูหนักอึ้ง เขากุมมือเรียวบางของเธอ "ผมกับไป๋เสี่ยวเสี่ยวจบกันโดยสิ้นเชิงแล้ว เธอทนเพื่อผมมาสามปีแล้ว ผมจะไม่ทำให้เธอต้องเสียใจอีกต่อไป"

งานเลี้ยงต้อนรับจบลงอย่างไม่ราบรื่นนัก แต่สำหรับจินเอินโหรวและเสิ่นจิงเจวี๋ย นี่คือการกลับมาพบกันอีกครั้งหลังจากห่างหายไปนาน จินเอินโหรวมองชายหนุ่มรูปงามตรงหน้าอย่างหลงใหล นับจากนี้ไป ผู้ชายคนนี้คือทุกสิ่งทุกอย่างของเธอ เธอต่างหากคือคุณนายเสิ่นตัวจริง

จินเอินโหรวค่อยๆ ควงแขนเสิ่นจิงเจวี๋ย หน้าอกเบียดชิด ไม่รู้ทำไม สำหรับการสัมผัสใกล้ชิดแบบนี้ เสิ่นจิงเจวี๋ยไม่เพียงไม่รู้สึกยินดี กลับรู้สึกเลี่ยนๆ อยู่บ้าง

"พี่จิงเจวี๋ยคะ หนูได้ยินว่าคืนนี้ที่แม่น้ำเยว่ปั้นมีโชว์พลุ เราไปดูกันเถอะค่ะ" ดวงตาของจินเอินโหรวเป็นประกายตื่นเต้น เสิ่นจิงเจวี๋ยยิ้มมองเธอ ในใจเต็มไปด้วยความเอ็นดู "ได้สิ ตามใจเธอเลย" เขาพูดโดยไม่ลังเล ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ใบหน้าของจินเอินโหรวเปล่งประกายรอยยิ้มสดใส ในใจเปี่ยมไปด้วยความสุขหวานล้ำ

รถเบนท์ลีย์สีดำค่อยๆ เคลื่อนตัวไปยังริมฝั่งแม่น้ำเยว่ปั้น

ความมืดค่อยๆ โรยตัว ขณะนี้ริมแม่น้ำเต็มไปด้วยผู้คน พลุกำลังจะเริ่มจุด จินเอินโหรวตื่นเต้นดึงมือเสิ่นจิงเจวี๋ย วิ่งไปยังจุดชมพลุที่ดีที่สุด ในใจเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง จินตนาการถึงภาพอันงดงามที่กำลังจะมาถึง

เมื่อพลุเบ่งบานบนท้องฟ้ายามค่ำคืน ดวงตาของจินเอินโหรวก็สว่างวาบขึ้นทันที ดอกไม้ไฟอันงดงามเหล่านั้นเบ่งบานกลางอากาศ ราวกับเตรียมไว้เพื่อการพบกันของพวกเขาโดยเฉพาะ เธออดไม่ได้ที่จะร้องออกมาด้วยความดีใจ หัวใจของเสิ่นจิงเจวี๋ยก็อบอุ่นขึ้นมา เขาชอบท่าทางร่าเริงสดใสแบบเด็กสาว ไม่ใช่บุคลิกที่อึดอัดน่าเบื่อของไป๋เสี่ยวเสี่ยว

นอกจากความเชื่องและการเชื่อฟังแล้ว ไป๋เสี่ยวเสี่ยวก็ไม่มีอะไรดีเลย

แค่ภรรยาเก่าคนหนึ่ง ถังเยว่ก็ยังยอมรับมาดูแลต่อ ไม่รู้จริงๆ ว่าไป๋เสี่ยวเสี่ยวมีมนต์เสน่ห์อะไร ถึงทำให้ถังเยว่ที่ปกติไม่ค่อยสนใจใครต้องมาสนใจได้ ดูเหมือนว่าเขายังดูถูกเธอต่ำไป

ทันใดนั้น พลุสี่ดอกก็เบ่งบานพร้อมกัน กลายเป็นตัวอักษรสี่ตัวกลางอากาศ – สุขสันต์วันเกิด!

"อ๊ะ ที่แท้ก็มีคนฉลองวันเกิดนี่เอง ไม่รู้ว่าใครโชคดีได้รับของขวัญแบบนี้นะคะ" จินเอินโหรวอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมาด้วยความอิจฉา "พี่ก็เตรียมพลุวันเกิดแบบนี้ให้หนูบ้างสิคะ?"

แต่เสิ่นจิงเจวี๋ยกลับไม่ได้สนใจอารมณ์ของจินเอินโหรว ริมฝีปากของเขาเม้มแน่น วันนี้เป็นวันเกิดของไป๋เสี่ยวเสี่ยวด้วย พลุชุดนี้เป็นของขวัญวันเกิดที่ถังเยว่มอบให้ไป๋เสี่ยวเสี่ยว หรือว่าเป็นแค่เรื่องบังเอิญ?

เสิ่นจิงเจวี๋ยรู้สึกอึดอัดในใจ สายตาของเขากวาดมองฝูงชนโดยไม่ได้ตั้งใจ ทันใดนั้น หัวใจของเขาก็บีบรัดอย่างรุนแรง เขาเห็นไป๋เสี่ยวเสี่ยวและถังเยว่ที่อยู่ข้างๆ เธอยืนอยู่ไม่ไกล ทั้งสองยืนชิดกันมาก บรรยากาศดูสนิทสนมเป็นพิเศษ ในใจของเสิ่นจิงเจวี๋ยมีไฟโกรธลุกโชนขึ้นมาทันที แทบควบคุมตัวเองไม่ได้

"พวกเขา...คบกันเหรอ?" เสียงของเสิ่นจิงเจวี๋ยทุ้มต่ำ ในใจเต็มไปด้วยความไม่สบายใจและความอิจฉา เขาไม่อยากจะเชื่อว่าไป๋เสี่ยวเสี่ยวจะสนิทสนมกับถังเยว่ขนาดนี้

ปากบอกว่าชอบตัวเอง แต่ลับหลังกลับไปพลอดรักกับผู้ชายคนอื่น นี่น่ะเหรอความรักของไป๋เสี่ยวเสี่ยว? ช่างน่ารังเกียจจริงๆ!

จินเอินโหรวสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเสิ่นจิงเจวี๋ย มองตามสายตาของเขาไป ในใจรู้สึกสงสัย "พี่เป็นอะไรไปคะ?"

"เปล่า" เสิ่นจิงเจวี๋ยพยายามกดความโกรธในใจ แต่เสียงกลับฟังดูเย็นชา อารมณ์ที่ปั่นป่วนในใจทำให้เขาไม่สงบ ในหัวคิดถึงแต่ตอนหย่าวันนั้น การรั้งไว้และน้ำตาของไป๋เสี่ยวเสี่ยว

เปลี่ยนใจไปรักคนอื่นเร็วขนาดนี้เลยเหรอ!

ไป๋เสี่ยวเสี่ยวที่ถูกเข้าใจผิดในตอนนี้กลับทำหน้าไม่ถูก เธอทั้งอยากจะร้องไห้และหัวเราะ มองพลุหลากสีสันและคำว่าสุขสันต์วันเกิดที่ดูเว่อร์วัง รู้สึกอับอายขายขี้หน้า อยากจะมุดเข้าไปในเสื้อของพี่ชาย ไม่อยากเจอใคร

"รสนิยมของพี่รองนี่มัน... เชยสะบัดจริงๆ" ถังเชี่ยวเอ๋อส่ายหัว แต่ในใจกลับรู้สึกอบอุ่น

"ลองนึกถึงของขวัญแปลกๆ ที่เธอเคยได้รับตลอดหลายปีที่ผ่านมาสิ อันนี้ถือว่าพัฒนาขึ้นเยอะแล้วนะ"

ถังเยว่โอบไหล่น้องสาว ดึงเข้ามาในอ้อมกอดเบาๆ "ของขวัญของเธอวันนี้ยังไม่หมดแค่นี้นะ ทุกคนเตรียมไว้ให้เธอเต็มห้องเลย เชี่ยวเอ๋อร์ คนที่รักเธอมีมากมาย มอบความรักและเวลาให้กับคนที่คู่ควรเถอะนะ"

ทันใดนั้นถังเชี่ยวเอ๋อร์ก็รู้สึกแสบจมูกขึ้นมา ซาบซึ้งจนพูดไม่ออก

"ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่ให้อภัยที่พี่ทำร้ายจิตใจฉันหรอกนะ" ถังเชี่ยวเอ๋อร์เช็ดน้ำตา หัวเราะหยอกล้อ "พาผู้หญิงที่เพิ่งหย่ามาดูพลุที่สถานที่เดตยอดฮิตของคู่รักเนี่ย สมกับเป็นพี่ชายแท้ๆ ของฉันจริงๆ"

"ซนจริงนะ" ถังเยว่ใช้นิ้วดีดปลายจมูกของถังเชี่ยวเอ๋อร์เบาๆ ฉากนี้ถูกเสิ่นจิงเจวี๋ยและจินเอินโหรวที่อยู่ไม่ไกลเห็นเข้าพอดี

ความโกรธของเสิ่นจิงเจวี๋ยไม่อาจกดไว้ได้อีกต่อไป ส่วนจินเอินโหรวที่อยู่ข้างๆ ก็เห็นไป๋เสี่ยวเสี่ยวและผู้ชายข้างกายเธอเช่นกัน เธอแสร้งทำหน้าตาไร้เดียงสาถามว่า: "เอ๊ะ? นั่นพี่สะใภ้นี่คะ! ผู้ชายข้างๆ เธอคือใครเหรอคะ? ดูคุ้นๆ จัง ท่าทางสนิทกันมากเลยนะคะ"

พลุบนท้องฟ้ายามค่ำคืนยังคงส่องแสงงดงาม แต่ในใจของเสิ่นจิงเจวี๋ยกลับมืดครึ้มราวกับมีเมฆดำปกคลุม เขาไม่อาจระงับความโกรธไว้ได้ เดินตรงไปยังไป๋เสี่ยวเสี่ยวที่อยู่ไม่ไกล น้ำเสียงที่ใช้ถามเต็มไปด้วยความโกรธแค้นเดือดดาล

"คุณกล้าทรยศผมได้ยังไง?! ไป๋เสี่ยวเสี่ยว!"