บท 297

ถังเชี่ยวเอ๋อร์ยิ้มขื่นๆ “น้าซู่คะ หนูมีมือมีเท้า จะให้มาอยู่บ้านเป็นกาฝากก็ไม่ได้นี่คะ”

“น้าซู่ของลูกก็แค่เป็นห่วงลูกน่ะ”

หลิ่วหมิ่นจือทั้งสงสารทั้งโทษตัวเอง “ถ้าลูกเป็นอะไรไป น้าจะเอาหน้าไปพบแม่ของลูกได้ยังไง ก่อนไปแม่เขากำชับไว้ว่าต้องเลี้ยงให้ลูกเติบโตมาอย่างสบายใจไร้กังวล ไม่ใช่ให้มาลำบากลำบนแบ...