บท 312

คุณปู่มู่หรงกลับไม่ได้ใจอ่อน หน้าตึงแล้วส่งเสียงฮึดฮัด “เธอบาดเจ็บที่เท้า ไม่ใช่คอ! แค่อยากให้เธอร้องสักหนึ่งสองประโยคเพื่อพิสูจน์ความสามารถในการร้องเพลงของเธอ ไม่ต้องห่วง มันไม่ทำให้เธอเหนื่อยหรอก!”

ซูโหยวตาเป็นประกาย “เอ่อ...แต่...”

“พอแล้ว เธอไม่ต้องแต่แล้ว!” คุณปู่มู่หรงทำหน้าเบื่อหน่าย ไม่สนใจซ...