บท 7
เมื่อกู้ชินชินเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จออกมา ฮั่วเซี่ยงยิ่นก็ไม่อยู่ในห้องแล้ว
เธอไม่สนใจว่าผู้ชายคนนั้นไปไหน เพราะยังไงพวกเขาสองคนก็แค่มีความสัมพันธ์แบบร่วมมือกันเท่านั้น โดยมีระยะเวลาเพียงสามเดือนเท่านั้น
เมื่อถึงเวลานั้นก็แยกทาง ใครก็ไม่รู้จักใคร!
ล็อกประตูแล้ว กู้ชินชินก็ล้มตัวลงนอนทันที...
เช้าวันรุ่งขึ้น
กู้ชินชินถูกเสียงเคาะประตูของแม่บ้านตระกูลฮั่วปลุกขึ้นมา
“คุณผู้หญิงน้อย นายท่านให้ฉันเอาเสื้อผ้ามาให้คุณ! คุณผู้หญิงน้อย...”
น่ารำคาญจริงๆ
กู้ชินชินยังนอนไม่พอ แต่เมื่ออยู่ในบ้านคนอื่น เธอก็ไม่มีทางเลือก
จึงต้องลุกขึ้นมาเปิดประตู รับชุดเดรสผู้หญิงที่แม่บ้านเอามาให้
หลังจากล้างหน้าและเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ กู้ชินชินเพิ่งเดินออกจากห้องเพื่อหาอะไรกิน น้ำเย็นที่มีกลิ่นคาวก็ถูกสาดใส่เธอทันที!
พร้อมกันนั้น เสียงหัวเราะเยาะเย้ยก็ดังขึ้นรอบๆ
ดวงตาถูกน้ำสกปรกบดบังจนมองไม่เห็นอะไร จนกระทั่งน้ำสกปรกบนหัวไหลลงหมด เธอจึงมองเห็นสถานการณ์ข้างหน้าได้ชัดเจน
ข้างหน้าเธอคือเด็กสาวแปลกหน้าที่อายุพอๆ กับเธอ แต่งหน้าอย่างประณีต ท่าทางหยิ่งยโส และมีรอยยิ้มเย้ยหยันที่มุมปาก
แม่บ้านตระกูลฮั่วหลายคนล้อมรอบเด็กสาวคนนั้นอย่างกับล้อมดวงดาว
หนึ่งในนั้นถือกะละมังที่ว่างเปล่า น้ำสกปรกในนั้นเห็นได้ชัดว่าถูกสาดใส่กู้ชินชินแล้ว
กู้ชินชินขมวดคิ้วเบาๆ ยกขนตาที่เปียกชื้นขึ้น มองเด็กสาวแปลกหน้าอย่างสงบแล้วถามว่า “เธอคือใคร? ทำไมถึงสาดน้ำใส่ฉัน?”
ริมฝีปากบางที่ทาลิปสติกสีใหม่ล่าสุดของฮั่วฟานเปิดออกเล็กน้อย เงยคออย่างหยิ่งยโส “ฉันคือฮั่วฟาน ลูกสาวคนโตของตระกูลฮั่ว ฮั่วเซี่ยงยิ่นคือพี่ชายของฉัน!”
ที่แท้ก็เป็น ‘น้องสะใภ้’ นี่เอง!
กู้ชินชินยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “แล้วทำไมเธอถึงสาดน้ำใส่ฉัน?”
ฮั่วฟานมองคนด้วยจมูก มองกู้ชินชินด้วยสายตาดูถูก
“น้ำที่เพิ่งสาดใส่ไปนั้น เป็นการเตือนให้เธอรู้จักที่ของตัวเอง! อย่าคิดว่าแต่งงานเข้ามาในตระกูลฮั่วแล้วจะได้เป็นคุณผู้หญิงของตระกูลฮั่ว เธอไม่คู่ควร!”
กู้ชินชินขมวดคิ้ว “แต่ยังไงฉันก็เป็นภรรยาของพี่ชายเธอ เป็นพี่สะใภ้ของเธอ! วันนี้เธอทำแบบนี้กับฉัน มันไม่ควรเลยนะ?”
ฮั่วฟานหัวเราะ “พี่สะใภ้? ถุ้ย! อย่ามาแปะทองตัวเองหน่อยเลย พี่ชายฉันเมื่อคืนไม่ได้มานอนในห้องเธอเลย คืนแต่งงานก็ยังต้องนอนคนเดียว ยังกล้าเรียกตัวเองว่าเป็นภรรยาของพี่ชายฉันอีก!
บอกให้รู้ไว้ พี่ชายฉันแต่งงานกับเธอ ก็แค่เพื่อปลอบใจปู่ของฉันเท่านั้น รอให้ปู่ของฉันหายป่วยเมื่อไหร่ เธอก็ต้องออกจากตระกูลฮั่วทันที!”
กู้ชินชิน “...”
ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมผู้ชายคนนั้นถึงรีบแต่งงานขนาดนี้
ฮั่วฟานเตือนอีกว่า “อย่าคิดจะเกาะพี่ชายฉัน พี่ชายฉันไม่มีทางชอบผู้หญิงแบบเธอเด็ดขาด! นอกจากมีชื่อเสียง เธอไม่มีค่าอะไรในตระกูลฮั่วเลย แม้แต่คนรับใช้ก็ยังไม่เทียบเท่า! ตอนที่พี่ชายฉันไม่อยู่ ที่นี่ฉันเป็นคนกำหนดกฎเกณฑ์ เธอต้องปฏิบัติตามกฎของฉัน จำไว้ไหม?”
กู้ชินชินพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “อืม ฉันจำไว้แล้ว!”
เห็นกู้ชินชินท่าทางยอมแพ้ ฮั่วฟานก็รู้สึกพอใจ
“ถือว่าเธอฉลาด ต่อไปนี้ต้องอยู่เงียบๆ! เราไปกันเถอะ วันนี้ฉันนัดทำเล็บไว้ เวลานี้ช่างทำเล็บก็น่าจะมาถึงแล้ว...”
พูดเสร็จ ฮั่วฟานก็เตรียมพาแม่บ้านไปด้วยกัน
“เดี๋ยวก่อน”
กู้ชินชินเรียกเธออีกครั้ง
ฮั่วฟานหยุดเดิน มองมาอย่างไม่พอใจ “อะไรอีก? เธอยังกล้ามีความเห็นอะไรอีก?”
กู้ชินชินยิ้ม “ไม่มีอะไร แค่ฮั่วฟาน ฉันเพิ่งแต่งเข้ามา ยังไม่รู้กฎที่เธอพูดถึงเลย ช่วยบอกฉันอย่างละเอียดได้ไหม? ฉันจะได้จำไว้และปฏิบัติตามกฎของเธอ”
ฮั่วฟานงงไปชั่วครู่ แล้วหัวเราะเยาะ “ผู้หญิงที่มาจากครอบครัวยากจนแบบเธอ นี่มันช่างรู้จักทำตัวดีจริงๆ! ก็ได้ ในเมื่อถามมา ฉันจะบอกคร่าวๆ ฟังนะ ต่อไปในบ้านนี้เธอต้องอยู่เงียบๆ...”
“เอ่อ เดี๋ยวก่อน...”
กู้ชินชินทำท่าทางขอคำแนะนำ “ฮั่วฟาน ความจำฉันไม่ดี ช่วยตามฉันไปในห้องแล้วบอกช้าๆ ได้ไหม? ฉันจะจดไว้ทุกคำ”
“น่ารำคาญจริงๆ!”
ฮั่วฟานรู้สึกไม่พอใจ แต่ก็ไม่พลาดโอกาสนี้ที่จะกำหนดกฎ จึงตามกู้ชินชินเข้าไปในห้องอย่างไม่เต็มใจ
แต่ใครจะรู้ว่า ทันทีที่เธอก้าวเข้าไป ประตูก็ถูกปิดเสียงดัง
กริ๊ก ล็อก!
แม่บ้านที่ยังไม่ได้เข้าไปก็ถูกปิดไว้ข้างนอก
พวกเธองงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของฮั่วฟานจากข้างใน รีบเคาะประตูอย่างร้อนใจ
“คุณหนู...คุณหนู...เกิดอะไรขึ้น!”
หลังจากฮั่วฟานเข้าไปในห้อง เธอก็ถูกกู้ชินชินดึงเข้าไปในห้องน้ำ
เธอกรีดร้องอย่างตกใจ “อ๊า! เธอ...เธอจะทำอะไร! ปล่อยฉัน!”
กู้ชินชินจับผมฮั่วฟานไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือหนึ่งจับข้อมือของเธอไว้ กดมือที่ดิ้นรนของเธอ แล้วถามว่า “บอกฉันสิว่า น้ำที่สาดใส่ฉันเมื่อกี้คืออะไร?”
มองกู้ชินชินที่เหมือนปีศาจในขณะนี้ ราวกับท่าทางเชื่อฟังเมื่อกี้เป็นแค่ภาพลวงตา
ฮั่วฟานรู้สึกหนาวในใจ “คือน้ำสกปรกจากครัวที่ล้างปลา!”
“อ้อ อย่างนี้เอง!”
กู้ชินชินยิ้ม แล้ววินาทีต่อมา ก็กดหัวฮั่วฟานลงในโถส้วม
ฮั่วฟาน “อ๊า—บ๊วบ บ๊วบ บ๊วบ...”
หลังจาก 30 วินาที กู้ชินชินก็ยกหัวเธอขึ้นมา “ฮั่วฟานรู้สึกยังไงบ้าง?”
ฮั่วฟานหน้าซีด “เธอ...เธอกล้าทำร้ายฉัน! เธอ...”
กู้ชินชินทำหน้าเฉย “เธอเริ่มก่อน ฉันแค่ป้องกันตัวเอง เธอสาดน้ำสกปรกใส่ฉัน ฉันก็ให้เธอลองน้ำในโถส้วม มันยุติธรรมดี”
ผู้หญิงคนนี้บ้าไปแล้ว!
ฮั่วฟานโกรธจัด “อ๊า! ฉันเป็นลูกสาวคนโตตระกูลฮั่ว พี่ชายฉันรักฉันที่สุด เธอกล้าทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!”
กู้ชินชินไม่สนใจ “เธอเป็นลูกสาวคนโตตระกูลฮั่วหรือไม่ ฉันไม่สนใจเลย พี่ชายเธอเชิญฉันมาแต่งงานเป็นคุณผู้หญิง ไม่ใช่มาเป็นเป้ารับความโกรธ ครั้งนี้เธอจำไว้ อย่ามายุ่งกับฉันอีก!”
พูดเสร็จ เธอก็กดหัวฮั่วฟานลงในโถส้วมอีกครั้ง
แล้วปล่อยมืออย่างเย็นชา
ฮั่วฟานยกหัวขึ้นมาหายใจอย่างแรง ร้องไห้ด้วยความรังเกียจ
เธอไม่เคยเจอความอัปยศแบบนี้มาก่อน นั่งกอดโถส้วมอาเจียนอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดด้วยความโกรธ “กู้ชินชิน เธอ...เธอรอฉัน! ฉันจะให้พี่ชายฉันหย่าเธอแน่!”
กู้ชินชินยิ้ม “จริงเหรอ? งั้นก็ดีมาก ขอบคุณคุณฮั่วฟานที่ช่วย!”
เห็นกู้ชินชินไม่กังวลหรือกลัว ฮั่วฟานรู้สึกเหมือนต่อยหมัดลงบนฟองน้ำ ยิ่งโกรธมากขึ้น
กู้ชินชินลากฮั่วฟานขึ้นมาแล้วโยนออกจากห้อง
กู้ชินชินรีบถอดเสื้อผ้าที่มีกลิ่นคาวออก แล้วไปอาบน้ำในห้องน้ำ
เธอไม่มีเสื้อผ้าใส่อีกแล้ว ห่มผ้าเช็ดตัวออกมา เห็นหน้าจอโทรศัพท์ที่หัวเตียงกำลังส่องแสง
เดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
เพื่อนร่วมงาน จางเสี่ยวหย่า พูดด้วยน้ำเสียงร้อนใจ “ชินชิน แย่แล้ว! รีบมาที่บริษัทเถอะ มีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น!”
