บทที่ 2 กระเป๋านี้มีไว้สำหรับ Fiona

วิโนน่าหันขวับไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่งยืนอยู่ข้างแซคคารี ผู้ชายคือดีแลน คอลลินส์ ผู้ช่วยของแซคคารี ส่วนผู้หญิงรีบปรี่เข้าไปหาฟิโอน่า คว้าแขนของเธอไว้อย่างร้อนรน "ขายังไม่หายดีเลยนะ ทำไมถึงวิ่งไปวิ่งมาแบบนี้ล่ะ"

ผู้หญิงคนนั้นคือเอมิลี่ วอลช์ ผู้ช่วยของฟิโอน่า

ดวงตาของฟิโอน่าคลอไปด้วยน้ำตา "กระเป๋าที่แซคคารีสั่งให้ฉันเพิ่งมาส่งค่ะ ฉันกะว่าจะแวะมารับ แต่ไม่คิดว่าจะมาเจอวิโนน่าที่นี่ เธอคงเข้าใจผิดไป"

วิโนน่ากลอกตา ไม่อยากโต้เถียงกับฟิโอน่าต่อหน้าแซคคารี เธอคว้ากระเป๋าของตัวเองแล้วกำลังจะเดินจากไป

ทว่าขณะที่เธอกำลังจะก้าวออกจากร้าน แซคคารีก็เอื้อมมือมาขวางเธอไว้

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำที่วิโนน่าไม่เคยเห็นมาก่อน ตรงชายเสื้อปักลายดอกกุหลาบอย่างประณีตหรูหรา

ด้วยท่าทางสูงศักดิ์และเย็นชาของเขา มันไม่ได้ทำให้เขาดูเคร่งขรึมแต่อย่างใด กลับเสริมให้เขามีความหยิ่งทะนงโดยธรรมชาติ

วิโนน่าจ้องมองดอกกุหลาบนั้นครู่หนึ่ง เผลอใจลอยไป แซคคารีไม่เคยชอบเสื้อผ้าที่ฉูดฉาด สไตล์ของเขามักจะเรียบง่ายเสมอ ไม่มีลวดลายตกแต่งใดๆ

หลังจากที่พวกเขาแต่งงานกันได้ไม่นาน วิโนน่าเคยซื้อเสื้อเชิ้ตสีแดงเข้มปกเสื้อมีลายดอกไม้ดีไซน์เก๋ให้เขาเพื่อเอาใจ

แต่แซคคารีไม่แม้แต่จะชายตามอง ขมวดคิ้วอย่างรังเกียจ "เสื้อผ้าของฉันสั่งตัดพิเศษโดยดีไซเนอร์เฉพาะทางทั้งหมด"

เสื้อเชิ้ตที่เขาสวมอยู่ตอนนี้ไม่เข้ากับสไตล์ปกติของเขาเลย แต่กลับเข้ากับรสนิยมของฟิโอน่าได้อย่างสมบูรณ์แบบ ดูเหมือนว่าเมื่อคืนตอนที่เขาไปหาฟิโอน่าที่บ้าน เขาไม่เพียงแค่เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่ยังสวมเสื้อตัวใหม่ที่ฟิโอน่าซื้อให้เขาอีกด้วย

วิโนน่าซึ่งตั้งใจจะจากไปแล้ว หยุดชะงัก "คุณเบลีย์คะ คุณเป็นถึงซีอีโอ ก็น่าจะรู้กฎ 'มาก่อนได้ก่อน' สิคะ ฉันสั่งกระเป๋าใบนี้ก่อน แต่ตอนนี้เธอจะเอามันไปแค่คำพูดเดียว แบบนี้มันไม่ผิดกฎไปหน่อยเหรอคะ"

แซคคารีมองเธอด้วยแววตาลุ่มลึก "เธอเคยได้ยินคำพูดที่ว่า 'ธุรกิจก็เหมือนสนามรบ' ไหมล่ะ ไม่มีหรอกนะเรื่องมาก่อนได้ก่อนน่ะ อยากได้อะไรก็ต้องต่อสู้แย่งชิงเอาเอง"

"คุณกำลังจะบอกว่าฉันก็เหมือนกับคู่แข่งทางธุรกิจของคุณงั้นสิ" ใบหน้าของวิโนน่าซีดเผือด เธอรู้ดีว่าแซคคารีไม่เคยคิดว่าเธอเป็นภรรยาของเขา แต่เธอก็ไม่คาดคิดว่าสถานะของเธอในสายตาเขาจะต่ำเตี้ยได้ถึงเพียงนี้ ต่ำยิ่งกว่าคู่ค้าทางธุรกิจเสียอีก

ดีแลนก้าวเข้ามาข้างหน้า พยายามคลี่คลายสถานการณ์ "คุณซัลลิแวนครับ คุณเบลีย์มาที่นี่ก็เพราะรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่นะครับ"

วิโนน่ารู้สึกว่ามันน่าขำอยู่บ้าง เธอควรจะรู้สึกเป็นเกียรติงั้นหรือ "คุณคอลลินส์คะ คุณเป็นแค่ผู้ช่วย กล้าดียังไงเข้ามายุ่งเรื่องครอบครัวของเรา"

อย่างไรเสีย เธอก็แต่งงานกับแซคคารีมาสามปีแล้วและดำรงตำแหน่งคุณนายเบลีย์ ดีแลนรู้เรื่องนี้ดี แต่เขาก็ไม่เคยแสดงความเคารพต่อเธอเลย เอาแต่ตำหนิติเตียนเธออยู่เสมอ

เป็นเพราะแซคคารีไม่ได้ให้ความสำคัญกับเธอมากพอ คนรอบข้างเขาถึงได้ไม่แม้แต่จะคิดเกรงใจหรือสุภาพด้วย

"วิโนน่า" ใบหน้าของแซคคารีเคร่งขรึมลง "ก็แค่กระเป๋าใบเดียว ไม่เห็นจะต้องทำเรื่องใหญ่โตอะไรเลย เธออยากได้อะไร เครื่องประดับ ของตกแต่ง เสื้อผ้าคอลเลคชั่นใหม่ล่าสุด ฉันจะซื้อให้เธอทุกอย่างที่เธอต้องการ แค่อย่าทำตัวน่าอายขายหน้าที่นี่ก็พอ"

วิโนน่าหัวเราะออกมาด้วยความโกรธ น่าอายขายหน้าเหรอ ของของเธอถูกแย่งไป แล้วเธอยังไม่มีสิทธิ์ทวงคืนอีกหรือ "การที่ฉันต้องมาแย่งกระเป๋าใบนี้กับฟิโอน่ามันน่าอายตรงไหนคะ ทำไมคุณไม่บอกล่ะว่าการที่เธอใช้ชื่อคุณมาเอากระเป๋าที่ฉันสั่งไปมันน่าอายกว่า? อย่าลืมสิคะว่าเรายังไม่ได้หย่ากัน เธอใช้ชื่อคุณไปหลอกลวงคนอื่น คนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอาจจะคิดว่าเธอเป็นเมียน้อยของคุณก็ได้ ทำไมคุณไม่คิดว่าเรื่องแบบนั้นมันน่าอายบ้างล่ะ"

ฟิโอน่าทำท่าเหมือนจะร้องไห้ เอมิลี่ซึ่งมีสีหน้าขุ่นเคืองก็ดึงฟิโอน่าเข้ามากอดแล้วหันกลับไปพูดอย่างฉุนเฉียว "คุณเบลีย์ ระวังคำพูดของคุณด้วย บางเรื่องก็ไม่ควรพูดพล่อยๆ ออกมา จริงอยู่ที่ฟิโอน่ากับแซคคารีเคยคบกัน แต่มันก็นานมาแล้ว ไม่เห็นต้องรื้อฟื้นเลย ฟิโอน่าแค่ชอบกระเป๋าใบนี้แต่หาซื้อเองไม่ได้ เลยขอให้แซคคารีช่วย อย่ามองคนอื่นในแง่ร้ายไปหมดสิคะ"

ฟิโอน่าโบกมือเบาๆ "คุณซัลลิแวนคะ ถ้าคุณชอบกระเป๋าใบนี้ ฉันยกให้คุณก็ได้ค่ะ ฉันแค่หวังว่าคุณจะไม่เข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับแซคคารีผิดไปนะคะ เราสองคนไม่ได้มีอะไรกันแล้ว ได้โปรดอย่าทะเลาะกันเพราะฉันเลยค่ะ"

แซคคารีมองผู้หญิงสามคนที่กำลังเผชิญหน้ากันอยู่ แล้วนวดขมับอย่างรำคาญใจ "พอได้แล้วน่า มันก็แค่กระเป๋าใบเดียว วิโนน่า ให้ฟิโอน่าไปเถอะ เดี๋ยวผมสั่งใบใหม่ให้ กระเป๋าแบบนี้มีเยอะแยะ ไม่ต้องรอนานหรอก"

แววตาแห่งชัยชนะวาบขึ้นในดวงตาของฟิโอน่า ส่วนหัวใจของวิโนน่าก็สั่นสะท้าน

แซคคารีหมายความว่ากระเป๋าใบนี้เป็นของฟิโอน่า วิโนน่าแตะต้องไม่ได้ แต่เขาจะซื้อใบใหม่ให้เธอ

ตอนที่พวกเขาแต่งงานกัน แซคคารีทะเลาะกับวิโนน่าหลายครั้ง หลังจากการทะเลาะกันทุกครั้ง เขาก็จะให้กระเป๋า เสื้อผ้า เครื่องประดับ และของราคาแพงต่างๆ แก่เธอ

เมื่อได้รับของขวัญเหล่านี้ วิโนน่าก็ดีใจมาก คิดว่าแซคคารีเป็นแค่ผู้ชายทื่อๆ ที่ไม่รู้วิธีเอาใจผู้หญิง จนกระทั่งต่อมา เมื่อเธอเห็นว่าเขาลำเอียงเข้าข้างฟิโอน่า เธอถึงได้ตระหนักว่าสิ่งที่เรียกว่าความไม่โรแมนติกของเขานั้นเป็นเพียงแค่การไม่ใส่ใจเท่านั้นเอง

วิโนน่าเงยหน้าขึ้น พยายามอย่างหนักที่จะคุมเสียงไม่ให้สั่น "ได้ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณเบลีย์ ที่ช่วยประหยัดเงินให้ฉัน เงินที่ประหยัดได้ ฉันจะได้เอาไปซื้อกระเป๋าใบอื่น"

พูดจบ เธอก็มองไปรอบๆ ร้าน แล้วชี้ไปที่กระเป๋าผู้ชายที่แขวนอยู่บนเคาน์เตอร์ "ห่อใบนี้ให้ฉันด้วยค่ะ"

พนักงานร้านซึ่งเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดไม่กล้าส่งเสียงใดๆ เมื่อเห็นวิโนน่าชี้ไปที่กระเป๋าผู้ชาย ก็รีบก้าวเข้าไปช่วยหยิบลงมาให้ ไม่ลืมที่จะชมวิโนน่า "คุณซัลลิแวนตาถึงมากเลยค่ะ ใบนี้เป็นกระเป๋าผู้ชายรุ่นที่ขายดีที่สุดของเราเลยนะคะ เหมาะกับทุกวัยเลยค่ะ"

สีหน้าของแซคคารีอ่อนลง แม้ว่าเขาจะไม่ชอบกระเป๋าใบนั้น เขาก็คงจะให้อภัยวิโนน่า เพราะเธอซื้อมันให้เขา

แต่ไม่คาดคิด คำพูดต่อมาของวิโนน่าทำให้สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง "ช่วยเขียนการ์ดให้ฉันด้วยนะคะ เขียนว่า 'ถึงโจ สุขสันต์วันวาเลนไทน์!'"

ดวงตาของแซคคารีลุกโชนด้วยความโกรธ เหมือนอยากจะกินเลือดกินเนื้อ เขาคว้าข้อมือเรียวบางของเธอไว้แน่นด้วยแรงมหาศาลราวกับจะบดขยี้ให้แหลกคามือ

"โจคือใคร" เขาเค้นเสียงถาม

วิโนน่านิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด หอบหายใจ แล้วกระชากมือกลับอย่างแรง จ้องมองแซคคารีเขม็ง "มันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย"

ใบหน้าของแซคคารีดำคล้ำถมึงทึงด้วยความโกรธ "คุณกับเขามีความสัมพันธ์อะไรกัน ทำไมคุณถึงอวยพรสุขสันต์วันวาเลนไทน์ให้เขา อย่าลืมสิว่าคุณสัญญาแล้วว่าจะกลับบ้านไปอยู่เป็นเพื่อนแม่กับผมอาทิตย์นี้"

เปลือกตาของวิโนน่ากระตุก เมื่อนึกถึงสัญญาที่ให้ไว้กับแซคคารีว่าจะไปอยู่เป็นเพื่อนลิเดีย เบลีย์ แม่ของเขาตลอดสัปดาห์ โดยแสร้งทำเป็นว่าทุกอย่างยังคงราบรื่นดี "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันแค่จะไปเดทกับโจ ใช้เวลาไม่นานหรอก เดทเสร็จแล้วฉันจะกลับไปเอง"