บทที่ 3 ข่าวจากสามวันก่อน
แซคคารีเม้มริมฝีปากแน่นและขบกราม
วิโนน่าถอนหายใจ รู้สึกว่าความหงุดหงิดบางส่วนได้มลายหายไป เธอยิ้มอย่างมีเลศนัย “คุณเบลีย์คะ ถ้าคุณชอบกระเป๋าใบนี้ ฉันแค่สั่งใบใหม่ก็ได้ค่ะ มีเยอะแยะเลย แล้วก็ไม่ต้องรอนานด้วย”
คำพูดก่อนหน้านี้ของแซคคารีเห็นได้ชัดว่าแทงใจดำเขา เส้นเลือดที่หน้าผากของเขาปูดโปนขึ้น และดวงตาของเขาก็มืดลง ดีแลนซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ ก้าวถอยหลังอย่างระมัดระวัง
ฟิโอน่าก้าวออกมาข้างหน้าทั้งน้ำตาคลอเบ้า “คุณซัลลิแวนคะ ไม่เห็นจะต้องทะเลาะกับแซคคารีเพื่อประชดประชันเลย ถ้าคุณชอบกระเป๋าใบนี้ ฉันยกให้คุณก็ได้ อย่าไปคบค้าสมาคมกับพวกผู้ชายน่าสงสัยพวกนั้นเพียงเพราะคุณโกรธเลยนะคะ แบบนั้นมันยุติธรรมกับแซคคารีเหรอคะ?”
คำพูดหวานหยดย้อยของฟิโอน่าช่างเสแสร้งสิ้นดี ไม่น่าแปลกใจที่แซคคารีชอบเธอ วิโนน่าไม่สนใจปฏิกิริยาหลากหลายรอบตัวและดึงบัตรธนาคารออกมา “ถ้ากระเป๋าพร้อมแล้ว ก็รูดบัตรเลยค่ะ”
แซคคารียืนกอดอก มองดูด้วยสีหน้าเคร่งขรึม นี่ไม่ใช่บัตรแบล็คการ์ดไม่จำกัดวงเงินที่เขาเคยให้วิโนน่า มันเป็นบัตรเงินเดือนของเธอต่างหาก
ตำแหน่งผู้ช่วยของวิโนน่าที่เบลีย์กรุ๊ปได้รับเงินเดือนเพียง 4,500 ดอลลาร์ต่อเดือน แม้ว่ากระเป๋าใบนี้จะเป็นที่นิยม แต่มันก็ยังมีราคาสูงกว่า 50,000 ดอลลาร์
เขาอยากจะเห็นว่าวิโนน่าจะจ่ายเงินค่ากระเป๋าได้อย่างไร
พนักงานขายมองไปทางแซคคารีอย่างตัวสั่นเพื่อดูว่าเขาจะห้ามเธอหรือไม่ เมื่อเขาไม่ได้ทำเช่นนั้น เธอก็รับบัตรของวิโนน่าไปรูด
ครู่ต่อมา ใบเสร็จก็ถูกพิมพ์ออกมา
วิโนน่าคว้ากระเป๋าและทำท่าจะเดินจากไป ขณะที่ใบหน้าของแซคคารียิ่งมืดครึ้มลงไปอีก “คุณไปเอาเงินมาจากไหน? ผู้ชายคนนั้นให้คุณเหรอ?”
วิโนน่าเกือบจะหัวเราะออกมากับจินตนาการอันเพ้อเจ้อของเขา เธอทำงานอย่างไม่หยุดหย่อนที่เบลีย์กรุ๊ปมากว่าสามปี โดยไม่มีเวลาไปพบเจอผู้ชายคนใหม่ๆ เลย ที่เธอเอ่ยถึงชื่อโจที่เรียกกันนั้นก็เป็นเพียงชื่อที่แต่งขึ้นมา
เธอไม่สนใจแซคคารี และเรียกแท็กซี่ไปยังร้านขายของเก่าของรีเบคก้า เดวิส
รีเบคก้าเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของวิโนน่า ตอนที่วิโนน่าพูดถึงเรื่องการหย่าครั้งแรก รีเบคก้าก็เสนอให้เธอมาพักอยู่ด้วย แต่ก่อนที่วิโนน่าจะได้ย้าย แซคคารีก็ใช้เรื่องครอบครัวเป็นข้ออ้างเพื่อรั้งเธอไว้
เมื่อวิโนน่ามาถึง ดวงตาของรีเบคก้าก็เป็นประกาย และทักทายเธออย่างตื่นเต้น “เกิดอะไรขึ้น? แกย้ายมาอยู่กับฉันได้แล้วเหรอ? แซคคารียอมแล้วใช่ไหม?”
เหตุการณ์ที่ห้างสรรพสินค้าทำให้วิโนน่าหมดเรี่ยวแรง เธอทรุดตัวลงบนโซฟา ชี้ไปที่กล่องของขวัญอย่างอ่อนแรง
“วันเกิดแกใกล้จะถึงแล้วไม่ใช่เหรอ? นี่ของขวัญของแก”
เมื่อเห็นโลโก้บนกล่อง ดวงตาของรีเบคก้าก็เปล่งประกาย และรีบแกะมันออกอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเธอเห็นสไตล์ของกระเป๋าข้างใน เธอก็หน้าเสียไป “นี่แกพยายามจะสื่ออะไรเนี่ย? ให้กระเป๋าผู้ชายเป็นของขวัญวันเกิดให้ฉัน แกกำลังล้อเลียนฉันว่าไม่มีแฟนอยู่ใช่ไหม?”
วิโนน่าแค่นเสียงและพลิกตัวหนี “ก็หาแฟนสักคนแล้วเอาให้เขาสิ ด้วยกระเป๋าใบนี้ ผู้ชายส่วนใหญ่ยอมทำทุกอย่างเพื่อแกเลยนะ มันราคาตั้ง 50,000 ดอลลาร์เต็มๆ เลยนะ”
จากนั้นวิโนน่าก็เล่าเหตุการณ์ที่ห้างสรรพสินค้าให้ฟังด้วยสีหน้าเจ็บปวด
รีเบคก้าซึ่งยังไม่แน่ใจว่าจะทำอย่างไรกับกระเป๋าใบนั้น จึงเก็บมันไว้ก่อน หลังจากฟังเรื่องของวิโนน่าจบ เธอก็กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ “แซคคารีนี่มันงี่เง่าชะมัด ถ้าเขาชอบฟิโอน่ามากขนาดนั้น ตอนนี้เธอกลับมาแล้ว เขาก็น่าจะรีบหย่ากับแกเพื่อไปอยู่กับหล่อนสิ แล้วจะมารั้งแกไว้ทำไมกัน?”
คราวนี้ถึงตาของวิโนน่าที่จะต้องนิ่งเงียบ
สามวันก่อน วิโนน่าเพิ่งทำอาหารเย็นเสร็จ เมื่อเธอเห็นข่าวเกี่ยวกับ ‘วีรบุรุษ’ ช่วย ‘สาวงามผู้ตกอยู่ในอันตราย’
ชายหนุ่มรูปงามผู้มีท่าทางเย็นชาเดินฝ่าฝูงชน อุ้มฟิโอน่า นักเต้นที่บาดเจ็บ ออกไปท่ามกลางสายตาทุกคู่ที่มองตามอย่างตกตะลึง
ช่างเป็นเรื่องราวที่อบอุ่นหัวใจเสียนี่กระไร เป็นคู่รักที่สมบูรณ์แบบอะไรเช่นนี้
มันคงจะดียิ่งกว่านี้หากพระเอกคนนั้นไม่ใช่สามีของเธอ แซคคารี
เธอสูดหายใจลึก คว้าใบหย่าที่ซ่อนไว้บนโต๊ะข้างเตียง แล้วเตรียมตัวมุ่งหน้าไปโรงพยาบาล
ขณะเดียวกัน นอกห้องผ่าตัดของโรงพยาบาล ฟิโอน่ากำลังถูกเข็นออกมาโดยแพทย์
ดวงตาของแซคคารีหรี่ลงขณะเดินเข้าไปหา
นายแพทย์ซึ่งสวมหน้ากากอนามัยหลบสายตาของแซคคารีแล้วพูดอย่างลังเล “คุณคลาร์กมีรอยฟกช้ำที่เนื้อเยื่ออ่อนหลายแห่งและมีการบาดเจ็บเล็กน้อยที่กระดูกสันหลัง จากผลตรวจ ชีวิตประจำวันของเธอจะไม่ได้รับผลกระทบ แต่ว่า...”
ดวงตาของฟิโอน่าแดงก่ำ เธอกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น หวาดหวั่นกับคำพูดต่อไปของหมอ
นายแพทย์พูดต่อ “ผมได้ยินมาว่าเธอเป็นนักเต้น เธอต้องระมัดระวังเป็นพิเศษระหว่างพักฟื้น มีโอกาสที่มันอาจส่งผลกระทบต่ออาชีพการงานของเธอได้ครับ”
ฟิโอน่าซึ่งพยายามเข้มแข็งมาตลอด พลันรู้สึกอ่อนแรง มือของเธอสั่นเล็กน้อย และสีหน้าที่มักจะดื้อรั้นของเธอบัดนี้กลับดูเปราะบางและไร้ที่พึ่งราวกับดอกไม้บอบบาง
แซคคารี ก้าวไปข้างหน้าและจัดผ้าห่มให้เธออย่างระมัดระวัง “พักผ่อนเถอะ หมอแค่บอกว่าเป็นไปได้ เดี๋ยวผมจะหาหมอที่เก่งที่สุดมารักษาให้ จะไม่มีปัญหาร้ายแรงอะไรหรอก”
คำพูดของเขาไม่ได้ทำให้ฟิโอน่าสบายใจขึ้น เธอฝืนยิ้มและไม่ปฏิเสธ แต่เปลี่ยนเรื่องคุย “เดี๋ยวฉันจะโทรหาวินโนน่า เรื่องมันบานปลายไปขนาดนี้ เธออาจจะเข้าใจผิดได้”
วินโนน่า? แซคคารีขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่จำเป็น เธอ...”
ก่อนที่เขาจะพูดจบ เสียงผู้หญิงดังขึ้นมาจากนอกห้อง “ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้เข้าใจผิดหรอก”
ทั้งสองคนหันไปมองตามเสียง วินโนน่าในชุดสูทโอต์กูตูร์คอลเลกชันล่าสุดของชาแนล ถือกระเป๋าดิออร์ราคา 30,000 ดอลลาร์ เดินเข้ามาอย่างสง่างาม ท่าทางทั้งหมดของเธอบ่งบอกถึงความร่ำรวยอย่างชัดเจน
วินโนน่าพอใจกับท่าทีที่น่าเกรงขามของตัวเอง เธอจงใจสะบัดข้อมือ เผยให้เห็นนาฬิกาปาเต็ก ฟิลิปป์ ราคา 4 ล้านดอลลาร์
เสื้อผ้าเครื่องประดับทั้งหมดของเธอล้วนซื้อด้วยบัตรเครดิตของแซคคารี การแต่งตัวดี ๆ ช่วยเสริมภาพลักษณ์ได้จริง ๆ ตอนนี้เธอดูเหมือนเศรษฐีนีที่สามารถเลี้ยงดูหนุ่ม ๆ สักสิบคนได้อย่างสบาย ๆ
คิ้วของแซคคารีขมวดเข้าหากันแน่น “เธอมาทำอะไรที่นี่? ฉันกำลังยุ่งอยู่ ถ้าไม่มีอะไรสำคัญก็กลับไปซะ”
วินโนน่าชำเลืองมองฟิโอน่าที่นอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาลแล้วเดาะลิ้น เธอล้วงเข้าไปในกระเป๋าเพื่อหยิบข้อตกลงการหย่าที่เตรียมมาอย่างดีออกมา แล้วถามด้วยน้ำเสียงที่เธอคิดว่าเบาแต่ดังพอให้ทุกคนที่อยู่ในที่นั้นได้ยิน “อย่าเครียดไปเลยน่า ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก ฉันก็พอจะรู้สถานะตัวเองอยู่บ้าง เรามันก็แค่สัญญา...”
ไม่ทันที่เธอจะพูดจบ แซคคารีก็รีบเอามือปิดปากเธออย่างรวดเร็วและขู่ด้วยเสียงต่ำ “ถ้ายังพูดจาไร้สาระอีกก็กลับไปเลย”
เมื่อเห็นเส้นเลือดปูดโปนบนมือที่ปิดปากเธออยู่ วินโนน่าก็รู้ว่าแซคคารีโกรธจริง ๆ เธอจึงทำท่า ‘โอเค’ อย่างรู้สถานการณ์ แต่ในใจกลับรู้สึกดูแคลน
ข้อตกลงหย่านี่ก็ทำไปเพื่อฟิโอน่าไม่ใช่หรือ แล้วทำไมแซคคารีต้องทำเหมือนไม่อยากให้ฟิโอน่ารู้ด้วยนะ? ปกติแล้ว เขาไม่ควรจะเอาเรื่องนี้ไปป่าวประกาศกับฟิโอน่าหรอกเหรอ?
