บทที่ 736 คุณใจกว้างจริงๆ

ลูเซียยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เธอกัดริมฝีปากด้วยความน้อยใจ อยากจะร้องไห้แต่ก็ไม่กล้า จึงได้แต่ยืนเหม่อลอยอยู่ตรงนั้น ไม่พูดอะไรและไม่ยอมจากไป

เวดเห็นท่าทางของเธอก็ยิ่งรำคาญมากขึ้น ถึงขั้นมีโทสะเล็กน้อย "ครอบครัวโรเบิร์ตส์เกี่ยวอะไรกับเธอ? พวกนั้นไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลยสักนิด"

"นั่นครอบครัวของฉัน" ลูเซียโต...