บทที่ 774 ฉันเชื่อว่าเอเวลิน

เว็ดเงียบไปนาน และความเงียบชั่วครู่นั้นก็เติมเต็มหัวใจของลูเซียด้วยจินตนาการไม่รู้จบ

ลูเซียคิดในใจ 'บางทีเว็ดอาจจะกำลังลังเล เขาคงสัมผัสได้ถึงความพยายามของฉันในช่วงเวลานี้'

ลูเซียเปี่ยมไปด้วยความหวัง ดวงตาของเธอฉายแววตื่นเต้นเล็กน้อย

เว็ดเห็นการเปลี่ยนแปลงสีหน้าของเธอได้อย่างชัดเจนและอดหัวเราะไม่ได้...