บท 35

ไม่อยากจะเชื่อเลย ไม่อยากจะเชื่อเลยโว้ย!

มือฉันกำพวงมาลัยแน่นขณะขับรถกลับบ้าน ขนมปังทาเนยที่กินไปได้ครึ่งเดียวอยู่ในกล่องอาหารที่รัดเข็มขัดนิรภัยไว้ข้างๆ แทบจะมองไม่เห็นถนนเลยด้วยซ้ำเพราะฉันร้องไห้หนักมาก

ฉันมันโง่หรือไง ชีวิตฉันมันเป็นเรื่องตลกให้คนอื่นหัวเราะเยาะโดยที่ฉันไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วยเลยห...