บทที่ 35

มุมมองของโซยา

ฉันถอนหายใจอย่างหงุดหงิดแล้วผลักเก้าอี้ถอยหลังโดยไม่ทันมองรอบข้าง ขาเก้าอี้ด้านหลังไปกระแทกเข้ากับอะไรบางอย่าง... หรือใครบางคน... และเสียงร้องด้วยความเจ็บก็ดังขึ้นก่อนที่ฉันจะได้ประมวลผลด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น

“โอ๊ยตายแล้ว ขอโทษจริงๆ นะคะ” ฉันโพล่งออกไปพลางหน้านิ่วเมื่อหันไปเห็นผู้หญิ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ