บทสองร้อยห้าสิบห้า

บ้านทั้งหลังยังคงเงียบสงัดตอนที่เคนกับฉันย่องออกจากประตูห้องนอนมายังโถงทางเดิน นาฬิกาบนผนังบอกเวลาตีสี่ และแม้จะเช้าตรู่ขนาดนี้ฉันก็ยังตื่นเต็มตา ก่อนที่เราจะตัดสินใจลงมาข้างล่าง ฉันก็คว้ากางเกงนอนบางๆ กับเสื้อตัวโคร่งสีขาวมาสวม ฉันไม่ได้ใส่ทั้งบราและกางเกงใน พอวิ่งลงบันได ลมเลยพัดกางเกงขาสั้นของฉัน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ