บทที่สี่ร้อยแปดสิบห้า

ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังจะไปไหน! รู้แค่ว่าข้างนอกนี่มันหนาวโคตรๆ แล้วก็ดึกมากแล้วอย่างเห็นได้ชัด ขณะที่ฉันหันศีรษะไปมาจากซ้ายทีขวาที ฉันก็รับรู้ได้ถึงความเงียบสงัดของบ้านแต่ละหลัง และเสียงสะท้อนจากรองเท้าบู๊ตของตัวเอง เอาจริงๆ มันก็น่าขนลุกอยู่เหมือนกันนะ... ซึ่งฉันก็คิดแบบนั้นจริงๆ

ทันใดนั้นฝีเท้าข...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ