บทที่ 10 ตอนที่ 10
“คิดว่าตัวเองเป็นใครวะถึงได้กล้าหนีกู!” แค่โทรไปไม่รับสายก็รู้แล้วว่าจงใจทำแล้วนี่เขาโทรไปอีกครั้งเสือกตัดสายทิ้ง พอโทรอีกครั้งก็ปิดเครื่องไปเลย
“ใคร?” แคชเหล่ตามองโทนี่เผื่อมันจะมีคำตอบแต่ก็ไม่เลย
“เด็กกูแม่งหนีตลอดเลยมึงรู้ไหมกูอุตส่าห์ชวนแดกข้าวทุกวันก็ไม่ยอมจนกูต้องซื้อข้าวไปแดกกับน้องที่มหาลัยเอง นี่คิดว่าตัวเองเป็นใครวะ?” มันเป็นเดือนแล้วนะที่เป็นแบบนี้ เขารู้ว่ายัยเด็กเวย์หาทางจะหนีแน่นอนเพราะอาการเริ่มชัดว่ากลัวมากขึ้นแล้วเมื่อคืนยังพูดออกมาชัดเจนอีกด้วยแต่ใครจะยอมในเมื่อมาทำให้รักแล้วก็ต้องรับผิดชอบดิ
เธอแม่งเป็นเด็กนิสัยไม่ดี!
“คนเดียวกันที่มึงเคยเล่า?” โทนี่ถามขึ้นเริ่มรู้สึกแปลกๆแล้วไงแล้วชักจะหวั่นใจว่าต่อจากนี้คงหาความสงบยากแน่เพราะคนที่ไม่เคยสนห่าหอกอะไรมีความรักเป็นครั้งแรกในชีวิต
“เออดิ! กูต้องรอทุกวันกว่าจะได้เจอพอแต่แม่งแค่ไม่กี่นาที แล้วพอเจอกันก็อยากหนีกูไปอีก!” เขามีทุกอย่างที่ผู้หญิงต้องการไม่ว่าจะเงินทองรถหรูและหน้าตาดีมาก ถ้าหากว่าเธอต้องของสิ่งไหนต่อให้จะถูกจะแพงหรือต้องแย่งชิงจากใครก็จะเอามาให้แน่นอนแต่ดูสิ่งที่เธอทำดิมันน่าลงโทษด้วยการจับขังเอาให้ไม่ต้องเห็นเดือนเห็นตะวันแล้วให้เจอแค่เขาคนเดียว
“แล้วมึงชวนน้องแดกข้าวกี่โมง?” แคชถามขึ้นอยากรู้ว่าความไม่สนใจอะไรของมันจะเป็นไปขนาดไหนถึงได้ถูกปฏิเสธตลอดจนต้องซื้อไปกินที่มหาลัยแทน
“ก็เที่ยงคืนบ้าง ตีหนึ่งบ้างทำไมวะ?”
“โถ่ว...ไอ้ควาย!! ใครจะแดกข้าวกับมึงตอนนั้นห่ะ? ต่อไปจะจีบหญิงปรึกษากูนี่ดิ!” แคชอดจะด่าเพื่อนไม่ได้เพราะมันเป็นแบบนี้ไงใครจะคบได้แล้วคิดว่าไม่ใช่แค่นี้หรอกเพราะฮาร์ดินแม่งโรคจิตจะตายไปไม่รู้ว่ามันเผลอไปทำอะไรจนเด็กหนีขนาดนั้น
“เหรอ? กูว่างตอนนั้นนี่หว่า”
“อ๋อ…แสดงว่าที่มึงมาหากูเกือบทุกคืนเพราะเด็กนั่น!” โถว่ๆๆ…ไอ้เพื่อนระยำเล่นเอากูนอนไม่หลับมาเป็นเดือนเพราะ ต้องมาเปิดประตูให้มันเข้ามาเนี่ยนะ
“เขาหนีมึงกี่วันแล้ว?”
“หนีออกจากบ้านกูสองชั่วโมงแล้ว”
“ไอ้ควยแค่นี้เอง!!!” โอ้โห้เพื่อนรักทำไมเรื่องอื่นมึงเก่งจังวะทีกับเรื่องง่ายแค่นี่เสือกโง่เชียวนะ
“กูรู้! แต่ก็จะเป็นบ้าอยู่แล้วเนี่ยเมื่อคืนกู...กูวางยาน้องแล้วยัยเด็กบ้านั่นก็ขับรถล้มด้วยไม่รู้ว่าหัวกระแทกพื้นรึเปล่าแถมไข้แดกอีกต่างหาก กูเป็นห่วงมากนะเว้ย!!” เพื่อนเหี้ยก็ไม่เข้าใจหรอกว่าความรู้สึกของเขามันเป็นยังไง
เขายกเหล้ามาดื่มแก้เครียดพยายามคิดอยู่ว่าคนอย่างเวย์จะไปที่ไหนได้บ้างเพราะคนที่ติดตามเธอก็หาตัวไม่เจอเหมือนกัน นี่เขากำลังจะเป็นผัวเธอแล้วนะไม่สนใจกันหน่อยเหรอวะ
รู้ไหมจะเป็นบ้าเพราะเธออยู่แล้วเนี่ย!
เพล้ง!!
“ไม่แดกแม่งแล้ว!!” เขาเควี้ยงแก้วทิ้งก่อนจะลุกเดินออกจากห้องทันที
“กูว่าฉิบหาย!” โทนี่พูดขึ้นหลังจากประตูห้องปิด
“มันไม่เคยรักใครไม่ใช่เหรอ?” แคชถามพลางถอนหายใจกันด้วยความกังวลมาก
"หายจากบ้านสองชั่วโมงยังเป็นบ้าขนาดนี้ ถ้าหนีไปจริงๆไอ้เหี้ยดินไม่คลั่งตายรึไงวะ?" ย้ำเลยนะว่าแค่สองชั่วโมงเท่านั้น
พวกเขาเริ่มอยากจะเห็นแล้วสิว่าเด็กคนนั้นหน้าตาเป็นยังไงแล้วมีอะไรดีให้คนตายด้านเรื่องความรักกลับมามีความรู้สึกอ่อนไหวนี้อีกครั้งได้รุนแรงขนาดนี้
ทำไมรู้สึกว่าเพื่อนจะต้องเจ็บวะ! ฮาร์ดินขับรถกลับไปที่หอพักอีกครั้งแล้วสอบถามยามแต่คำตอบที่ได้ก็คือเธอยังไม่กลับมา รถคันเก่าใกล้พังก็จอดอยู่ที่เดิมไม่รู้ว่าเจ้าของหายหัวไปไหนแล้วไม่สบายหนักแบบนั้นใครจะดูแลในเมื่อเธอตัวคยเดียวไม่มีญาติพี่น้องเลยด้วยซ้ำ
ถ้าเจออีกครั้งจะจับขังให้หนีไม่ได้เลย
"เวย์ดื้อกับพี่เองนะ!"
ในขณะที่หญิงสาวเดินออกจากโรงพยาบาลพร้อมเอกสารผลการตรวจต่างๆที่ยืนยันว่ายังไม่ถูกล่วงละเมิดทางเพศ เธอบอกไม่ถูกเลยว่าดีใจขนาดไหนในตอนที่ฟังผลแต่ก็กลัวคนที่โทรมาจนสายแทบไหม้เหมือนกัน
เมื่อคืนเขาลวมลามเธอแน่นอนเพราะรอยตามตัวที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่ผื่นแพ้แบบที่เคยเป็นมาก่อนและรอยแบบนี้ก็เคยเห็นที่คอเพื่อนบางคน เธอทำแผลใหม่เรียบร้อยพร้อมกับรับยาเพราะปฎิเสธที่จะนอนค้างรักษาตัวตามความเห็นของแพทย์
ไข้สูงตั้งสามสิบเก้าองศาเชียวนะ!!
“พี่วันเป็นยังไงบ้างเวย์มาเยี่ยม” เธอมาที่สุสานที่ฝังศพพี่ชายแล้ววางดอกไม้ลงก่อนจะเปิดโทรศัพท์อีกครั้งแต่เพียงแต่เห็นข้อความสายที่พลาดรับแล้วก็ปิดเครื่องไปอีกครั้งทันที
“เวย์คิดถึงพี่วันจัง” เธอมีพี่ชายคนเดียวส่วนพ่อแม่ไม่รู้เลยว่าอยู่ที่ไหนไม่เคยเห็นแม้แต่หน้าด้วยซ้ำทั้งที่พี่วันบอกว่าพวกเราทั้งหมดเคยอยู่ด้วยกันมาก่อนที่ทุกคนจะตายจากไป
ก่อนจะกลับเธอเดินไปเข้าโบถส์ที่ไม่มีคนอยู่เลยนั่งมองอย่างเลื่อนลอยจู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาจนต้องรีบเช็ดอย่างรวดเร็ว เธออยากจะหนีจากพี่ดินแต่ทำไมถึงยังมีแต่ภาพเขาเต็มหัว เขาลวมลามเธอขนาดนี้แล้วยังไม่เกลียดเขาเลยแค่โกรธเท่านั้น
วันนี้เธอจะไปลาออกจากงานดีไหม?
แล้วจะได้อะไรกินละห่ะ?
“เครียดเหรอ?” ชายแปลกหน้าเดินเข้ามาถาม
“คุณเป็นใครคะ?” เธอไม่รู้ว่าเขาคือใครแต่ดูจากการแต่งตัวคือดีมาก
“เรียกฉันว่าแจ็คกี้ก็ได้ ขอนั่งด้วยได้ไหม?” ชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างอบอุ่นให้แต่ว่า…
“ตามสบายค่ะหนูกำลังจะกลับแล้ว” เธอจะไว้ใจได้ไงในเมื่อเขาคือคนแปลกหน้าแต่ก่อนจะเดินออกไปก็ได้ยินเขาพูดเสียงขึ้นก็ชะงัก
“มันกำลังตามหาเธออยู่นะ หนีให้ห่างจากมันซะก่อนจะสายเกินไป” แจ็คกี้พูดเสียงดังกว่าเดิมเตือนหญิงสาวก่อนจะเดินไปหาแล้วส่งบางอย่างให้ การฆ่าคนที่เหมือนปีศาจของฮาร์ดินต้องให้คนที่มันไว้ใจเป็นคนฆ่าเท่านั้นถึงจะสำเร็จได้ง่ายๆแบบไม่มีคนตายเพิ่มอีกและเด็กคนนี้น่าจะเป็นตัวเลือกที่ดีซะด้วย
“ปะ...ปืน!!!”
