บทที่ 3 ตอนที่ 3
“ก็ให้นะแต่ไม่กี่สิบบาทเองคือเขาไม่เอาตังทอนที่เป็นเหรียญน่ะ” นิลมองลูกค้าสุดหล่อด้วยความงงนิดหน่อยแต่ก็ไม่เป็นไรเงินทองมันของหายากแค่เขาให้บ้างเธอก็ก็ดีใจแล้ว
ไม่นานเขาก็ไปเธอกับเพื่อนช่วยกันปิดร้านกันก่อนจะกลับไปพัก โชคดีนะที่หออยู่ใกล้มากขับรถมาแค่ไม่กี่นาทีก็ถึงห้องแล้วแต่ก็ยังไม่นอนเพราะอาบน้ำเส็รจก็มานั่งอ่านหนังสือต่อประมาณครึ่งชั่วโมงนั่นแหละถึงได้ปิดไฟนอนพักจริงๆแต่กำลังจะหลับเสียงไลน์ดังขึ้นนี่สิ
ฮาร์ดิน : ฝันดีนะ
เวนิส : ค่ะ พี่ชื่ออะไรคะ
ฮาร์ดิน : ดิน จะนอนยัง?
เวนิส : ฝันดีค่ะ
ชายหนุ่มยืนพิงประตูห้องเธอด้วยใจเต้นระทึกไม่คิดว่าจะคุยกับเธอได้แล้วเขายิ้มทำบ้าอะไรเนี่ย! หุบยิ้มสิโว๊ย!! แม่งคุมตัวเองไม่ได้เลยยัยเด็กเวย์จะรู้ตัวบ้างไหมว่าทำให้เขาเป็นเหมือนคนบ้าแบบนี้
“เห้อ…กูเป็นเชี้ยไรวะ?”
หนึ่งเดือนผ่านไปชายหนุ่มนั่งมองนาฬิการอเวลาที่ขนมจะมาส่งเหมือนทุกวัน เขาสั่งทีละไม่เยอะมากเพราะเคยสั่งเยอะแล้วกินไม่หมดง่ายๆนี่สิเลยต้องเอาไปแบ่งให้เพื่อนสองคนช่วยกินแทนจะได้สั่งเพิ่มและเจอเธอทุกคืน
“ขนมมาส่งค่ะ” เวย์เดินเข้ามาภายในเพนท์เฮ้าส์อย่างคุ้ยเคยเพราะมาส่งที่นี่ทุกวันเลย เธอไม่รู้ว่าเขากินขนมทันได้ไงสั่งทีละห้าร้อยบาทตลอดไม่เคยขาดหรือเกินสักครั้ง
“มาช้า” ฮาร์ดินนั่งไข้วห้างรออยู่แล้วแต่ยังไม่คิดจะเดินไป
“วันนี้หนูเเตรียมตังทอนมาด้วยนะ” และทุกครั้งเขาไม่เคยรับเงินทอนจากเธอเลยสักครั้งแล้วก็จ่ายด้วยแบงค์พันตลอดจนน่าแปลกใจมากๆ
“เงินไว้กินขนมเถอะ อืม…เลิกงานแล้วเดี๋ยวไปหาอะไรกินกันไหม?” เขาก็ชวนเธอแบบนี้ทุกวันแต่เธอก็ปฎิเสธทุกวันจนน่าหงุดหงิดมาก
“ไม่ค่ะ หนูกินข้าวที่ร้านแล้ว”
“กินกับใคร?”
“ก็เพื่อนค่ะ พี่ดินมีอะไรรึเปล่าคะ?” เธอชักจะกลัวเขามากขึ้นทุกวันแล้วนะ
“ผู้หญิงผู้ชาย?”
“ก็ทั้งสองค่ะ”
“พี่ไม่ชอบให้ยุ่งกับผู้ชาย” ทีเขาชวนเธอกินข้าวด้วยทุกวันไม่เคยได้แล้วไอ้เหี้ยนั่นมันเป็นใครเธอถึงยอมกินด้วยง่ายดายขนาดนั้น ฮาร์ดินลุกขึ้นเต็มความสูงหยิบขนมพร้อมจับเงินยัดใส่มือเธอแต่ยังไม่ปล่อยมือเธอไป
“พี่ไม่มิสิทธิ์มาจับมือหนูนะ!” เธอแกะมือเขาออกแต่เขายิ่งดึงเข้าใกล้มากขึ้น
“อย่าให้พี่ต้องโกรธนะเวย์!” ฮาร์ดินบอกเสียงเบาก่อนจะก้มหน้าไปหอมแก้มเธอจนเต็มปอด
“เคยมีใครหอมบ้างรึยัง?” เขากระซิบถามชิดใบหูเล็กๆ
“ยะ...ยังค่ะ” หัวใจเต้นแรงมากขึ้นทั้งกลัวทั้งเขินจนแทบทำอะไรไม่ถูกอยู่แล้วนะ
“เลิกงานแล้วมาหาพี่ได้ไหม?” เขาแทบไม่เคยร้องขอใครแบบนี้เลยแต่กับเธอเขายอม
“ไม่ค่ะ พี่น่ากลัว!” เธอหลบนัยน์ตาดุก่อนจะผลักเขาออกรีบวิ่งออกไปด้วยความกลัวหนักมาก
ฮาร์ดินยืนมองนิ่งๆไม่คิดจะตามไปเพราะเขาให้คนคอยติดตามเธออยู่แล้ว ถ้าคืนนี้เธอไม่มาหาเขารับรองว่าจะไปหาเธอเองถึงห้องนอนเลยด้วย อย่าคิดว่าแค่นี้จะหนีรอดได้เพราะว่าเขาจะไล่ล่าและเอาทุกอย่างที่เป็นเธอมาเป็นของตัวเองให้หมดทุกอย่างไม่เว้นแม้แต่ลมหายใจ
“หนูไม่มีวันหนีพี่พ้นหรอกเวย์”
เมื่อถึงเวลาเลิกงานเวย์ปิดร้านก่อนจะแวะซื้อน้ำกับขนมเล็กน้อยที่ร้านสะดวกซื้อใกล้หอพักแล้วเผลอคิดเรื่องเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนด้วยหัวใจสั่นสะท้าน เธอคิดถึงคนน่ากลัวคนนั้นได้ไง! จะว่าเขาจีบเธอเหรอก็ไม่น่าจะใช่นะเพราะไม่เห็นแสดงอะไรออกมาเลยนอกจากวันนี้จะลวมลามเธอด้วยการหอมแก้ม
งื้อ…คิดแล้วก็เขิน!
“พรุ่งนี้หนูจะกล้าไปหาไหมเนี่ย!”
เวลาล่วงเลยไปถึงตีสองที่ควรเป็นเวลานอนของใครหลายคนแต่ไม่ใช่กับเขาในตอนนี้ ชายหนุ่มนั่งยิ้มที่โต๊ะหนังสือของเธอภายในมือถือกล้องถ่ายรูปคุณภาพดีเดินไปรอบๆเตียงขนาดเล็กที่เวย์กำลังนอนหลับฝันดีก่อนจะหามุมกดชัตเตอร์ถ่ายรูปบันทึกเอาไว้ดูเล่นแก้เบื่อในช่วงที่ว่าง
แววตาคมกริบมองอย่างโลมเลียในขณะที่นิ้วเรียวยาวเกลี่ยผิวหน้าเนียนมีไฝเล็กๆที่ใต้ตาแต่ก็ไม่น่าเกลียดอะไรสักนิดกลับดูน่ารักมากกว่า เขานั่งลงกับพื้นเพราะเตียงเธอมันต่ำก่อนจับมือบางแสนนุ่มมาพรมจูบอย่างแผ่วเบา
รักเธอ!
รักเธอมาก!!
รักเธอมากเหลือเกิน!!!
