บทที่ 4 ตอนที่ 4

ตีสามกว่าๆฮาร์ดินเดินหิ้วขนมพร้อมกาแฟร้อนๆไปหาเพื่อนที่คอนโดเพื่อนจะได้ปลุกมันไปทำงานด้วยกันเพราะว่านี่คืองานใหญ่ค่าจ้างหลายสิบล้านและลูกน้องทำพลาดาสามครั้งแล้ว พวกมาเฟียยอมทุ่มเงินขนาดนี้คงสำคัญมากและให้ฆ่าทิ้งก่อนจะตัดหัวส่งไปให้พวกมันที่รออยู่ไม่ไกลมาก

ก๊อกๆๆ

“ไอ้ระยำกูพึ่งจะนอน!!” โทนี่เดินมาเปิดประตูเกาหัวเบาๆก่อนจะอ้าปากหาวด้วยความง่วงมาก

“มึงบอกให้กูมาปลุก” เอ้า! มันพูดเองนะเว้ยว่าให้มาปลุก

“กูบอกว่ามาตีห้าแต่นี่แม่งตีสามครึ่งมึงดีดอะไรนักหนาวะ นี่มึงเป็นมาเป็นเดือนแล้วเนี่ย!” โทนี่เปิดประตูให้เพื่อนเข้าแล้วต้องคิดหนักมากเพราะว่ามันหิ้วขนมจากร้านเดิมส่วนกาแฟร้อนซื้อมาจากไหนไม่รู้แต่คือฮาร์ดินแทบไม่หลับไม่นอนมาตั้งเดือนหนึ่งแล้วส่วนคนรับกรรมคือเพื่อนอย่างกูนี้ไง แล้วแม่งชอบมาหาเวลาดึกดื่นหรือบางครั้งก็โทรไปซ้อมตอนกลางดึก

“ไอ้แคชละ?”

“นอนอยู่มึงไปปลุกมันเองกูจะอาบน้ำ”

“อาบทำเหี้ยอะไรเดี๋ยวก็เปื้อนเลือดแล้ว”

“งั้นมึงไปคนเดียวเลยกูไม่เอาแม่งแล้วง่วงนอนชิบหาย” โทนี่บอกเพื่อนอย่างเซ็งๆ

“เออ! ยืมมีดหน่อยกูลืมเอามา” ส่วนใหญ่เขาจะพกปืนไม่ก็ดาบสั้นที่ใช้ประจำแค่นั้นแต่ว่ายังไงใช้ปืนคือดีสุดเพราะเป็นสิ่งที่ถนัดมากอยู่แล้ว เขาสามารถยิงคนได้จนพรุนไปทั้งตัวหรือยิงตอกอัดเข้ารูเดิมซ้ำๆจนมันทะลุกระดูกออกยังได้

“มึงจะตัดหัวมันจริง?” โทนี่ถามเสียงเอือยแต่ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไรกับสิ่งที่เพื่อนเป็นเพราะมันเลือดเย็นมาตั้งแต่เด็กๆจนโตความเป็นคนของมันก็เริ่มหายไปเรื่อยๆ เขาก็ได้แต่แอบหวังไว้นะว่าก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายของมันจะยังมีหัวใจเต้นอยู่ไว้เพื่อใครสักคนจริงๆบ้างไม่ใช่มีไว้เพื่อเก็บบาดแผลที่เกิดขึ้นมานานนับสิบกว่าปีเอาไว้อยู่แบบนั้นเพื่อตอกย้ำตัวเองซ้ำๆไม่รู้จบ

“เออดิ! สนุกออก”

“เดี๋ยวกูเอาให้” ในเมื่อเพื่อนรักต้องการมีเหรอจะปฎิเสธได้ลงคอ

ฮาร์ดินได้ของที่ต้องการแล้วก็ทิ้งขนมที่พึ่งได้มากับกาแฟร้อนอีกสองแก้วไว้ที่คอนโดเพื่อนส่วนตัวเองเดินดื่มกาแฟร้อนอีกแก้วด้วยความใจเย็นมากกว่าปรกติไปในจุดที่หลบกล้องวงจรปิดอีกทั้งยังแต่งตัวมิดชิดดื่มกาแฟชิวๆเหมือนว่าไม่ได้มาฆ่าใคร

ในเวลาแบบนี้คนที่ต้องการตัวมันน่าจะหลับอยู่หรือไม่ก็หาทางหนีอยู่แน่เพราะกว่าจะหาตัวเจอไม่ใช่เรื่องง่าย เขาต้องชิงลงมือฆ่าก่อนที่มันจะรู้สึกตัวจากนั้นก็ตัดหัวไปตามคำสั่งของผู้ว่าจ้างถือว่าเสร็จงานอย่างงดงามก่อนจะกลับไปนอนหลับพักที่ไหนสักแห่ง

“เจอตัวสักที” ในที่สุดก็ถึงแหล่งกบดานของคนที่พวกมาเฟียต้องการให้จบชีวิตอย่างไร้ความปราณี เขาปิดหน้าให้เรียบร้อยหยิบปืนขึ้นมาเตรียมตัวก่อนจะถอดกระเป๋าเป้ใบใหม่เอี่ยมว่างเอาไว้หน้าบ้านเมื่อตัดคอมันได้เขาจะเอามาใส่แล้วส่งให้นายจ้างอย่างดีพร้อมรับเงินสี่สิบล้านบาท

เหอะ! ทั้งสนุกทั้งง่ายมันแก้เบื่อได้ดีมาก!

เช้าวันต่อมาสาวน้อยมาเรียนตามปรกติแต่วันรู้สึกเหมือนมีคนแอบมองจนกระทั่งมาหยุดที่หน้าตึกคณะ ผู้ชายใส่แว่นดำแต่งตัวดีกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ เธอจะไม่ว่าอะไรเลยถ้านั่นไม่ใช่พี่ดินคนที่เธอกำลังหาทางวางแผนหลบหน้าเขาอยู่ พี่ดินหันมายิ้มมุมปากให้แต่ว่ามันดูน่ากลัวมากกว่าถึงแม้ว่าหน้าตาพี่เขาจะหล่อมากก็ตาม

เริ่มกลัวจริงๆแล้วนะแบบนี้!!

"พี่มาทำอะไรที่นี่?"

ฮาร์ดินยิ้มให้แทนคำตอบกวาดสายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า กำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัวว่าทั้งโกรธทั้งหวงในเวาเดียวกันแต่ต้องพยายามใจเย็นให้ได้มากที่สุดแต่ว่ากระโปรงแม่งโคตรสั้นไม่ต่างจากเศษผ้า เขาเดินไปใกล้มากขึ้นส่งอาหารเช้าที่พึ่งซื้อมาเพื่อที่จะกินพร้อมกับเธอที่นี่

“ให้หนู?”

“อืม นั่งสิแล้วกระโปรงสั้นขนาดมาเรียนหรือมายั่วผู้ชายห่ะ?” เขาจับมือเธอให้นั่งลงเองแล้วอดจะต่อว่าไม่ได้จริงๆเพราะแม่งสั้นเกินไปแล้ว

“แต่นี่มันตัวหนูนะ!” อะไรของเขาอีกละเนี่ย

“ตัวเราแต่พี่หวง!” เขาบอกชัดเจนก่อนจะดึงเธอมาหอมแก้มแบบไม่แคร์สายตาใครที่แอบมองทั้งนั้น

“แก้มนี้ก็ของพี่!” เขาบอกถึงสิทธิ์ทันทีเพราะเขาจองเธอไว้

“เอ๊ะ! นี่มันครั้งที่สองแล้วนะ!!” เธอพยายามจะถอยตัวออกห่างแต่เขายังดึงเธอมาติดอีก

“แน่ใจเหรอว่าครั้งที่สอง?” เมื่อคืนเขาพึ่งจะเข้าไปหอมแก้มเธอเองหลายครั้งซะด้วยแต่ว่าหลับเหมือนตายขนาดนั้นไม่ทีทางรู้หรอกมั้ง

“แน่ใจค่ะ นี่พี่ต้องการอะไรกันแน่?”

“ต้องการเวย์ไง มาเป็นเมียพี่นะ” เขาบอกเธออยากหนักแน่นชัดเจนทุกคำ

“หนูไม่…” เธอแค่จะปฎิเสธเขาก็พูดตัดขึ้นมาทำเอาเธอถอนหายใจโล่งอกขึ้นมาทันที

“พี่ล้อเล่น!” หึ! ยังไงก็หนีไม่พ้นหรอกแม่หนูน้อยคนสวยเพราะว่าพี่คนนี้จะจับน้องมาปู้ยี้ปู้ยำให้สาสมกับการรอคอยมานานรับรองว่าอีกไม่นานเกินไปแน่นอนและเมื่อถึงตอนนั้นอิสระทั้งหมดของเธอจะหายไปทันที