บทที่ 8 ตอนที่ 8
โครม!!
“โอ๊ย! ไอ้บ้าชนแล้วหนีเหรอ!!!” เธอร้องลั่นเจ็บขามากพึ่งจะเห็นว่าเข่าแตกแขนถลอกเป็นแผลเปิดจนน่ากลัวแล้วหยิบโทรศัพท์จะโทรบอกพี่ดินแต่เวรกรรมอะไรทำให้เครื่องดับตอนนี้
เห้ย! ฉันพึ่งใช้แค่สองปีเองนะ!!
“นี่มันคือวันเฮงซวยชัดๆเลย!” เธอคงต้องเอาไปให้เขาสินะเพราะโทรศัพท์ดับสนิทพังไปแล้วถ้าหากจะโทรบอกก็คงไม่ได้ เธอกลัวว่าเดี๋ยวเขาจะรอนานเพราะนี่ก็ดึกมากแล้ว
ว่าแต่วันนี้เธอก้าวขาไหนออกจากห้องเนี่ยห่ะถึงมีแต่เรื่องไม่หยุดหย่อนเลยทั้งโดนลวมลามและเกือบโดนลวมลามในเวลาไล่เลี่ยกัน ในห้องเรียนก็โดยเพื่อนเขม่นเรื่องผู้ชายจนถึงตอนนี้ยังมาถูกรถเฉี่ยวจนล้มแทบลุกไม่ขึ้นก็ขับหนีเธอซะงั้น!
ชีวิตเธอจะมีอะไรดีๆเข้ามาบ้างไหมเนี่ย!
“พี่ดินอยู่ไหมคะ?” ลูกน้องหน้าตาหน้ากลัวพี่ดินบอกว่าเขารออยู่แต่ไหนละไม่เห็นมีใครอยู่เลย
“ไปฟัดกับหมาที่ไหนมา?” ดูสภาพเธอสิมันแย่มากจนเขาแทบจะวิ่งไปหาเธอแล้วอุ้มไปอาบน้ำเช็ดตัวให้สะอาดสะอ้านก่อนจะเริ่มบทสนทนาด้วยซ้ำแต่ทำได้แค่เดินนิ่งๆไปหยิบถุงขนมจากมือแล้วจับมือเธอมานั่งแค่นั้น
“รถล้ม!”
“ไม่ต้องมาก็ได้ถ้าเป็นหนัก!” เขาอยากจะบ้าตายเพราะการที่ให้เงินพิเศษล่อเธอให้มาหาทุกคืนก็จริงแต่ไม่ใช่ให้เธอฝืนสังขารมาแบบนี้นะเว้ย
“ก็มันโทรศัพท์พังโทรบอกไม่ได้เลยต้องมาค่ะ หนูกลับก่อนนะ” เธอบอกเขาเสียงกระแทกเพราะมันทั้งเจ็บทั้งปวดทั้งเซ็งในเวลาเดียวกันและโคตรอารมณ์เสียเลยด้วย
“งั้นพี่ทำแผลให้แล้วค่อยกลับ” เขาเดินเข้าไปหยิบยาให้กินแล้วก็ของทำแผลให้เธอ
“ยาอะไรเนี่ย?”
“พาราแก้ปวดไงกินเถอะไม่ตายหรอกน่า พี่ยังไม่อยากขาดคนเลือกขนมถูกใจตอนนี้” เขาก้มหน้าไปพูดใกล้ๆจนสามารถได้กลิ่นตัวอ่อนๆของเธอและหอมจังวะ
เขาส่งยาหนึ่งเม็ดให้เธอแล้วมันก็จริงที่เป็นยาแก้ปวดแต่น้ำที่เธอดื่มมีส่วนผสมบางอย่างที่ไร้สีไร้กลิ่นไร้รสชาติเพียงแค่อีกไม่นานสติสัมปชัญญะทั้งหมดจะค่อยๆหายไปแล้วลงมือทำแผลให้เธอต่อช้าๆไม่รีบร้อนทำให้เสร็จทั้งที่แผลแค่นี้ทำง่ายมาก มือหัวเข่าและแขนมีรอยช้ำถลอกถ้าดูแลดีๆไม่นานก็หาย
“ดูใกล้ๆแบบนี้พี่ดินหล่อจัง” นัยน์ตากลมโตพยายามปรือขึ้นมามองคนตรงหน้า
“จริงเหรอ?” ยาออกฤทธิ์แล้วสินะ
“จริงสิ หนูอยากจะหนีพี่ดินแต่ก็อยากเจอพี่ดินทุกวันเลยด้วย ให้ตายสิ! ทำไมมันถึงยากมากจังเลยเนอะ” เธอนั่งมองหน้าที่พร่าเบลอสูดลมหายใจเข้าออกรุนแรงมากขึ้นสบนัยน์ตาดุริมฝีปากก็ยิ้มออกกว้างเมื่อมือใหญ่แสนหยาบกร้านจับต้นขาอ้าออกจากกันแล้วลูบไล้สร้างความรู้สึกสยิวแปลกๆปั่นป่วนไปทั่วหน้าท้อง
“พี่อยากรู้จักหนูให้มากกว่านี้จัง” เธอต้องชอบสิ่งที่เขาทำแน่นอนถึงได้มีสีหน้าแบบนี้ เขายิ้มกว้างสบตาเธอขณะที่มือสอดเข้าใต้กระโปรงตัวสวยจับกางเกงซับในออกมาพร้อมกับกางเกงชั้นในขึ้นมาสูดดมได้กลิ่นเหงื่อแต่ก็มีกลิ่นหอมอ่อนๆด้วยความลุ่มหลงปนคลั่งไคล้
“ตัวหนูคงหอมมากแน่เลย” มือหยาบบีบต้นขาเธอเบาๆพยายามเลี่ยงรอยช้ำจากรถล้มของเธอก่อนจะจับกระโปรงรูดซิปถอดออกวางเอาไว้ที่เดียวกันและปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนออกเผยหน้าอกที่โอบอุ้มด้วยเสื้อชั้นในลูกไม้น่ารักมาก
“พี่จะทำอะไรหนูคะ” ในตอนนี้สมองเธอมันมึนเบลอมองเขาไม่ค่อยชัดเจนเท่าไรทุกอย่างบนโลกนี้เหมือนกำลังหมุนช้าๆจนรู้สึกว่าตาลายเรี่ยวแรงก็ไม่ค่อยมีจนน่าแปลกใจ
“อ่า…” อุ่นจังนี่คือความรู้สึกแรกที่รู้สึกแต่เป็นกับส่วนนั้นของเธอต่างหากไม่ใช่ทั้งตัว สัมผัสทั้งอุ่นทั้งนุ่มแล้วเสียวจนแทบบ้าเลย เธอเหมือนกำลังจะขึ้นสวรรค์แต่ยังไม่ถึงสักทีบางอย่างกำลังลูบไล้ตัวเธอพร้อมกันทุกส่วน
“หนูไม่มีวันหนีพี่พ้นหรอกเวย์นิส” แววตาหิวกระหายแฝงไปด้วยความหลงใหลอย่างหนักจ้องมองใบหน้าเคลิ้มหลงของคนใกล้หลับเต็มที รอยยิ้มมุมปากเพิ่มความร้ายกาจด้วยนิ้วยาวที่แทรกช่องรักปิดสนิทของเธอ
คืนนี้พี่ขอแค่ชิมก่อนนะเด็กดี!
เช้าวันต่อมาเวย์ตื่นมาก่อนจะครางเสียงหลงเจ็บแปลบที่แผลและปวดเมื่อยทั้งตัว รู้สึกมึนเบลอคล้ายว่าโลกหมุนติ้วๆกว่าจะได้สติใช้เวลาสักพักแต่ว่าที่นี่ที่ไหนละ? ห้องหรูขนาดนี้ไม่ใช่หอพักของเธอแน่นอน เธอรีบยกผ้าห่มผืนหนาสำรวจร่างกายตัวเองแต่ว่าเสื้อผ้าก็ใส่ครบแถมยังผ้าพันแผลสีขาวที่หัวเข่ามือและแขน นี่เธอยังคงอยู่กับเพนท์เฮ้าส์ของพี่ดินงั้นก็แสดงว่าเมื่อคืนเธอคงเผลอหลับสินะแล้วเขาพาเธอมานอนที่นี่เพราะไม่รู้จักหอพักเธอแน่นอน
นี่เขาเป็นคนดีขนาดนี้เลยเหรอ?
“ทำไมเหนี่ยวตัวจัง!”
เธอถอดเสื้อผ้าเตรียมจะอาบน้ำแต่กลับต้องมาตกใจกับรอยแดงเป็นจ้ำที่ต้นคอ หน้าอก หน้าท้อง หรือแม้แต่ต้นขา
นี่มันเกิดอะไรขึ้น!?
หรือว่าเธอจะถูกพี่ดินข่มขืน!
แต่ว่าดูร่างกายทุกอย่างของเธอก็ปรกติดี ไม่ได้รู้สึกเจ็บส่วนนั้นเหมือนที่เพื่อนเคยเล่าให้ฟังด้วยแถมยังมีแรงเดินเหินมีแรงทำทุกอย่างและที่สำคัญคือจำอะไรไม่ได้เลยนอกจากใบหน้าหล่อที่มองด้วยแววตาดุขณะทำแผลให้แต่เพื่อความแน่ใจต้องไปตรวจร่างกายสักหน่อย
กลิ่นตัวเธอมันก็เหม็นแปลกๆนะ!
ฮาร์ดินนั่งดื่มกาแฟอย่างอารมณ์ดีใครจะคิดว่าเมื่อคืนเขาจะทำแบบนั้นลงไปเพราะนั่นมันไม่ใช่เขาสักนิดที่สามารถหักห้ามใจได้มากขนาดนั้น
