บทที่ 105 เผชิญหน้าและเดินไปด้วยกัน -2

ไนท์ลุกขึ้นดึงผมออก ไม่ยอมหลบอยู่ด้านหลัง มันยกมือไหว้แม่ผมอย่างสุภาพ

“สวัสดีครับคุณดาว”

“หึ!” แม่เบือนหน้าหนี ไม่รับไหว้ เล่นเอาผมปวดแปลบในอกมองหน้าไนท์อย่างไม่สบายใจ แต่ไนท์กลับไม่ได้แสดงสีหน้าหวั่นไหวออกมา ใบหน้าหล่อเหลาของมันยังมีรอยยิ้มบางเคลือบอยู่

“ช่างเถอะ เซนออกไปก่อน” พ่อพูดอย่างอ่อนใจ ส่ง...