บทที่ 19 ไม่มีก็ค้าง

พวกเรานั่งดื่มกันจนถึงตีสองครึ่งก็ได้ฤกษ์แยกย้าย เพราะต่างรู้ดีว่าร้านปิดตีสาม แต่ก่อนจะลุก นัยน์ตาของแต่ละคนมีรอยกังวลเล็กๆ เคลือบอยู่ มองแก้วจานบนโต๊ะอย่างไม่แน่ใจ

“ตกลงว่าเราต้องจ่ายไหมวะ” รุ่นพี่เอ่ยขึ้นก่อนจ้องมาทางผม ทำให้ทุกสายตาไหลมากองอยู่ที่ผมหมด

“แล้วมองผมทำไม” ผมแทบอยากจะมุดหน้าหนีจาก...