บทที่ 24 หวั่นไหวไม่รู้ตัว

หลังจากพูดคุยเล่นกันพอหอมปากหอมคอพวกเพื่อนตะวันก็ขอตัวกลับ เหลือแค่ตะวันที่ยังยืนจ้องตาผมเป็นปลากัดอยู่ที่เดิม

“คืนกุญแจรถกูได้ยัง” มันทวงถามเสียงนิ่งหลังจากรอให้ทุกคนออกไปหมด

ผมยักไหล่ มองตอบสายตาแข็งกร้าวของตะวันอย่างไม่ยี่หระ “พูดดีๆ ไม่เป็น?”

คิ้วตะวันขมวดเข้าหากันเป็นปม เอ่ยด้วยน้ำเสียงขัดๆ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ