บทที่ 42 แค่ปลอบใจ [ ทิชชู่++ ]

ผมมองใบหน้านิ่งขรึมของไอ้ไนท์ด้วยสายตาระแวง มารอกูทำไมวะ หรือว่าคิดจะมาแก้แค้นให้น้องมัน แต่ถ้ามันจะแก้แค้นทำไมไม่ทำตั้งแต่อยู่สถานีตำรวจวะ ผมพยายามเรียบเรียงความคิดในหัวใหม่แต่ก็ยังไม่ดีเท่าไหร่ คำพูดที่เอ่ยออกไปจึงปิดอาการเลิ่กลั่กไม่มิด

“มีอะไร”

“ใครมาประกันตัวให้”

“ถามทำไม”

“แค่ถามดู ออกมาได้...