บทที่ 47 สถานะโสด

ตะวัน |

หลายวันต่อมา

ผมเริ่มทำใจเรื่องบีบีได้แล้ว จะว่าไปต้องขอบคุณงานที่ร้านอาหารทำให้ผมไม่มีเวลาว่างมานั่งเศร้า แถมช่วงนี้ลูกค้ายังเข้าร้านเยอะอีก เหมือนกลัวว่าผมจะเหงายังไงยังงั้น

“ง่วงฉิบหาย ไปซื้อกาแฟไหม ใครจะไปกับกู”

ไอ้แต้มเดินมาถึงใต้ตึกก็วางแฟ้มบางๆ ลงบนโต๊ะป้าบ อ้าปากหาวขณะพูด

“เมื่อคื...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ