บทที่ 58 ร้องขอความรับผิดชอบ [ทิชชู่ ++]

“อือ...” เสียงครางแผ่วเบาหลุดลอดลำคออย่างกลั้นไม่อยู่ มุมปากเลอะไปด้วยคราบน้ำลายที่ไหลออกมา ตะวันแทบฝังร่างผมกับผนัง ปลายลิ้นร้อนผ่าวเกี่ยวกระหวัดพัวพันหยอกเย้ากับเรียวลิ้นผมอย่างละมุนละไมและทะนุถนอม สมองผมขาวโพลน ตัวเบาหวิว สติหลุดลอยไปกับจุมพิตหวานล้ำเกินบรรยายของตะวัน

ทว่างานเลี้ยงย่อมมีวันเล...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ