บทที่ 77 พักเที่ยง [ทิชชู่++]

นับจากวันที่ไอ้ไลท์มาโวยวายที่ห้องก็ผ่านมาแล้วหลายวัน รอยช้ำบนหน้าผมก็หายสนิทแล้ว ยอมรับว่าช่วงแรกๆ จิตใจผมไม่สงบเลยสักนิด กังวลว่าไอ้ไนท์จะคิดมาก แต่มันกลับทำตัวปกติทุกอย่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“มีอะไรไม่สบายใจก็พูดมาได้เลย”

ผมพูดกับคนในอ้อมแขนขณะแวะมากินข้าวเที่ยงด้วยกันที่คอนโด พักนี้รู้สึ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ