บทที่ 2 ตอนที่ 2
“แล้วดูหน้าตาของน้องพิมช่วงนี้ก็ดำคล้ำแปลกๆ พี่ว่าดวงตกแน่เลย หรือไม่ก็อาจจะดวงถึงฆาต”
“พี่ดา...”
“นี่พี่ไม่ได้พูดให้กลัวนะ แต่พี่แค่เตือน”
พิมนราใจคอไม่ดีเอาเสียเลย “งั้น...พิมควรจะไปทำบุญใช่ไหมคะ อะไรๆ จะได้ดีขึ้น คือพิมยังตายไม่ได้พี่ดาก็รู้นี่ พิมมีแม่ มีน้องที่ต้องดูแล แถมน้องก็ยังเจ็บออดๆ แอดๆ” หล่อนรู้สึกหวาดกลัวกับสิ่งที่ได้ยินจนน้ำตาซึมออกมา
“งั้นเอาอย่างนี้...” ดาริกาตบบ่าหล่อนเบาๆ และปรายตาไปดูนาฬิกาแขวนที่ผนังห้อง “เหลืออีกสิบห้านาทีจะห้าโมงครึ่ง พี่ให้น้องพิมกลับบ้านไปทำบุญทำทานต่อชีวิตก่อนดีไหม”
พิมนราน้ำตาแทบไหลกับความใจดีของดาริกาที่หยิบยื่นมาให้หล่อนเป็นครั้งแรก
“ขอบคุณมากค่ะพี่ดา...”
“แต่น้องพิมจะต้องมาทำชดเชยให้พี่วันเสาร์นี้”
“แค่...สิบห้านาทีเนี่ยนะคะ”
“ไม่ใช่แค่สิบห้านาที แต่ต้องเพิ่มเป็นหนึ่งชั่วโมง เพราะต้องคูณต้นคูณดอกไปด้วย”
“แต่พิมก็อยู่เกินเวลาเลิกงานทุกวันเลยนะคะ โอทีพิมก็ไม่เคยเบิก...”
ดาริกายังคงยิ้มน้อยๆ “คืออย่างนี้นะน้องพิม พี่เป็นเจ้าของสำนักงานบัญชี แถมยังเรียนบัญชีมาด้วย ในหัวของพี่ต้องมีแต่กำไร พี่ไม่ชอบขาดทุน”
“พี่ดา...”
“เอาน่า ปีหน้าจะขึ้นเงินเดือนให้ห้าร้อยไงจ๊ะ”
หล่อนพูดไม่ออกอีกกับความใจดีที่สุดของดาริกา จำต้องยกมือขึ้นไหว้ประชด
“น้ำใจของพี่ดามีมากขนาดนี้ ชาตินี้พิมคงชดใช้ไม่หมดแน่ๆ เลยค่ะ”
“ชาตินี้ใช้ไม่หมด เอาไปชาติหน้าก็ได้นะน้องพิม พี่ไม่ถือหรอก”
ดาริกายังไม่รู้ว่าหล่อนประชดประชัน หล่อนจึงทำได้แค่ทำหน้าเบื่อหน่าย และเอ่ยขอตัว
“พิมขอตัวไปชงกาแฟก่อนนะคะ”
“กาแฟของน้องพิมเองใช่ไหมจ๊ะ”
พิมนราหันมายิ้มเหนื่อยหน่ายให้กับดาริกา “ก็ต้องของพิมสิคะ ในเมื่อในครัวไม่มีอะไรเลย นอกจากน้ำร้อน”
ดาริกายังคงยิ้มให้หล่อนอย่างไม่สะทกสะท้าน นี่หล่อนอยากรู้จริงๆ ว่าดาริกาไม่รู้จริงๆ หรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่
“อ้อ น้องพิม อย่าทำอะไรในห้องครัวตกแตกอีกนะ”
“พิมทราบค่ะ เพราะที่แก้วทุกใบมีราคาติดอยู่” หล่อนประชดออกไปอย่างอ่อนอกอ่อนใจ “พิมขอตัวนะคะ”
“ตามสบายจ้ะ”
ดาริกายิ้มหวานให้หล่อน ในขณะที่หล่อนแสนเหนื่อยใจ ทำไมหล่อนจะต้องมาเจอหัวหน้างานที่ขี้เหนียวขั้นเทพแบบนี้ด้วยนะ
หลังโต๊ะทำงานไม้ตัวใหญ่หรูหรา คือเรือนร่างสูงใหญ่ของหนุ่มเชื้อสายอิตาเลียนอย่าง ลีโอนาโด เด รอสซี หนุ่มเพลย์บอยสุดเถื่อน ผู้ชื่นชอบการมีเซ็กซ์กับสตรีเป็นชีวิตจิตใจ กิจกรรมสุดโปรดของเขาในทุกค่ำคืนก็คือการได้เคลื่อนไหวในร่างกายของผู้หญิงสักคนหนึ่ง ก่อนที่ในตอนเช้าจะสลัดทิ้งและเดินจากมาอย่างไม่ไยดี
ด้วยรูปลักษณ์ที่หล่อร้าย โปรไฟล์สุดเพอร์เฟกต์ ทำให้ผู้หญิงมากมายเรียงหน้ากันเข้ามาหา ซึ่งแน่นอนว่าเขาคว้าเอาไว้ทั้งหมด จัดหนักจนหนำใจและฟาดหัวด้วยเงินเพื่อจบความสัมพันธ์ มันสนุกมากกับชีวิตโสดแสนอิสระเช่นนี้
ปากกาด้ามทองในมือใหญ่หมุนไปมาเพราะเจ้าของมันกำลังใช้ความคิดอยู่ ก่อนที่ไม่นานจะจรดปลายปากกาเซ็นชื่อลงไป รอยยิ้มบางๆ เกลื่อนใบหน้าหล่อจัด เขาดันแฟ้มเอกสารไปด้านหน้า จากนั้นก็กดเรียกให้เลขาฯ หน้าห้องเข้ามาหา
ประตูห้องเปิดออกกว้าง เลขาฯ สาวหน้าตาสะสวยเดินนวยนาดเข้ามา
“ท่านประธานมีอะไรให้ริซ่ารับใช้เหรอคะ”
ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ ให้เลขาฯ คนสวย ริซ่าทำงานกับเขามาห้าปีเต็ม และตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมาหล่อนก็มักจะอ่อยให้เขาลากขึ้นเตียงเสมอ แต่เขาก็ไม่เคยทำเพราะถือคติว่า สมภารไม่กินไก่วัดฉันใด ลีโอนาโด เด รอสซี ก็ไม่กินพนักงานของตัวเองฉันนั้น
“เอาแฟ้มนี้ไปให้บัญชี แล้วออกไปได้แล้ว”
ริซ่ามีสีหน้าผิดหวัง แต่ก็ขัดคำสั่งของเจ้านายไม่ได้
“ค่ะท่านประธาน”
หล่อนยื่นมือไปหยิบแฟ้มบนโต๊ะทำงานของลีโอนาโด และจงใจก้มลึกเพื่อให้ลีโอนาโดได้เห็นนมอวบๆ ของตนเอง ใช่ เขาเห็นมันเต็มสองตาเลยทีเดียว หล่อนยิ้มกว้างอย่างดีใจ แต่สักพักก็ต้องหน้าเจื่อน เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าพูดขึ้นอย่างรู้ทัน
“ถ้าคุณลาออกจาก เด รอสซี โฮเทล เมื่อไหร่ ผมจะลากคุณขึ้นเตียง ริซ่า”
“คือ...”
“จะออกเลยไหมครับ”
หล่อนหน้าตาซีดเผือด และรีบส่ายหน้าดิก
“ไม่...ไม่ออกหรอกค่ะ ริซ่าขอโทษนะคะ”
“งั้นก็อย่าทำอีก ผมจะไม่เตือนเป็นครั้งที่สิบเอ็ดหรอกนะ”
โอ้โฮ นี่ลีโอนาโดถึงขนาดนับครั้งเลยเหรอ
ริซ่าอุทานในอกอย่างตกใจ
“ริซ่าจะไม่ทำอีกแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”
หญิงสาวในชุดกระโปรงสั้นจู๋และเสื้อรัดรูปคอกว้างรีบเผ่นออกไปจากห้องทำงานของลีโอนาโดทันที
ชายหนุ่มเจ้าของห้องแค่นยิ้มหยัน ก่อนจะรับกดสายเมื่อโทรศัพท์มือถือมีสายเรียกเข้า
