บทที่ 6 ตอนที่ 6
ใบหน้าของหล่อนเห่อร้อนอีกครั้ง อดหมั่นไส้คนพูดสบประมาทตัวเองไม่ได้ แต่ก็จำต้องนิ่งเงียบเอาไว้
‘ท่องเอาไว้พิม...เธอต้องมีชีวิตรอด ต้องอยู่เพื่อแม่ เพื่อน้อง’
“คงงั้นมั้งคะ”
ลีโอนาโดยังไม่ออกรถ และเอียงตัวหรี่ตาแคบพิจารณาสตรีข้างกายมากยิ่งขึ้น
“โชคยังดีนะที่นมกับสะโพกเธอใหญ่ถูกใจฉัน ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่เอาเธอขึ้นเตียงคืนนี้แน่”
“เอ่อ...”
คำว่าขึ้นเตียงทำให้หล่อนเย็นวาบไปทั้งสันหลัง จนอีกคนสังเกตเห็นและถามอย่างแคลงใจ
“หรือว่าเธอไม่ใช่...”
หล่อนรีบตอบออกไปเร็วรี่ โดยไม่คิดจะรอให้เขาพูดจบประโยคก่อนแม้แต่น้อย
“ใช่...ฉันคืออิสซาเบล ผู้หญิงที่จะนอนกับคุณคืนนี้ค่ะ”
เขามองหล่อนอีกไม่กี่อึดใจ ก็หันไปคาดเข็มขัดนิรภัย และหันมามองหล่อนอีกครั้ง
“คาดเข็มขัดด้วยสิ ไม่รู้กฎหมายเลยหรือไง”
หล่อนเม้มปากเป็นเส้นตรง และรีบทำตามที่เขาเตือน ก่อนจะต้องหันไปมองเขาเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะห้าวๆ
“หัวเราะอะไรคะ”
“เปล่า แค่รู้สึกว่าคืนนี้ฉันคงจะสนุกพิลึก”
“คุณคงไม่ได้ประชดใช่ไหมคะ”
ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าหล่อจัดอีกแล้ว ตอนนี้มีเพียงแสงวาววับจากดวงตาคมกริบเท่านั้นที่เหลืออยู่ ดวงตาที่เต็มไปด้วยการสำรวจตรวจตราและบอกถึงอันตราย
“เดี๋ยวเธอก็รู้ อิสซาเบล”
รถสปอร์ตหรูถูกบังคับให้แล่นกลับขึ้นมาบนถนนอีกครั้ง และเขาก็เอ่ยถามหล่อนอีกครั้งเช่นกัน
“เธอชอบมีเซ็กซ์ที่ไหน”
“เอ่อ...”
นี่เขาจะบ้าหรือไงนะ หล่อนยังไม่เคยมีเซ็กซ์เสียหน่อย
หญิงสาวคิดอย่างโมโหในใจ แต่ต้องหน้าม่อยลงเมื่อนึกถึงความจริงที่กำลังเผชิญอยู่
“ฉัน...แล้วแต่คุณค่ะ”
“ฉันชอบบนรถ...”
“บนรถ?!”
เขาหันมามองหล่อนด้วยสายตาแคลงใจทันที
“ทำไมต้องทำสุ้มเสียงตกใจด้วยล่ะ หรือว่าเธอไม่เคยมีเซ็กซ์บนรถ อิสซาเบล”
บนรถจะทำกันท่าไหนนะ...
หญิงสาวพยายามนึกท่าทาง แต่นึกไม่ออก
“เคย...เคยสิคะ แหม...บนรถสนุกจะตาย เนอะ” แล้วก็หัวเราะกลบเกลื่อน
“ในเมื่อเราชอบตรงกัน งั้นหาที่เปลี่ยวๆ แล้วบรรเลงกันเลยดีกว่าไหม ฉันแข็งมากแล้วด้วย”
“คะ? อะไรแข็งคะ”
คราวนี้รถทั้งคันกระตุกเลยทีเดียว เขาหันมามองหล่อนเขม็ง มองอย่างสงสัย
“นี่เธอต้องให้ฉันพูดออกไปจริงๆ หรือ ว่าอะไรของฉันแข็ง”
หล่อนหน้าตาเลิ่กลั่กไม่รู้จริงๆ
“คือว่า...ฉัน...”
หล่อนได้ยินเสียงเขาถอนหายใจยาวเหยียด ก่อนจะคว้ามือของหล่อนไปกุมที่เป้ากางเกง
“ว้ายยยย!”
“ไอ้นี่ไงที่แข็ง” เขากดมือหล่อนลงแนบชิดกับท่อนชายที่โตเต็มที่ในเป้ากางเกง “ว่าแต่เธอจะร้องทำไม”
“เอ่อ...คือ...”
นี่หล่อนจะแก้ตัวยังไงดีนะ
“มัน...มันใหญ่มากค่ะ ฉัน...ฉันไม่เคยเจอใหญ่ๆ แบบนี้มาก่อน ก็เลยตกใจ”
หล่อนว่าเสียงอ่อย และก้มหน้าหลบสายตา หากตอนนี้อยู่ในที่ที่มีแสงไฟ เขาคงได้เห็นสีบนแก้มของหล่อนแน่นอน
ลีโอนาโดหัวเราะ ยอมปล่อยมือของหล่อนแต่โดยดี
พิมนรารีบเอามือข้างที่เพิ่งถูกปล่อยไปเช็ดกับชายเสื้อด้วยท่าทางขยะแขยงสุดๆ
“นี่มันขดอยู่นะ เดี๋ยวแก้ผ้าปุ๊บเธอจะได้เห็นขนาดจริงๆ ของฉัน รับรองว่าเธอจะยิ่งร้องว้าว”
ตายแล้ว...นี่หล่อนจะรับไหวเหรอ
หญิงสาวก้มลงมองที่หน้าขาของตัวเองด้วยความตื่นตระหนก หัวใจเต้นระส่ำไม่หยุด
“คุณ...คุณใหญ่มากขนาดไหนคะ”
ลีโอนาโดหัวเราะร่วน พลางหันมามองหล่อน “ก็ไม่เท่าไหร่หรอก เก้านิ้วนิดๆ น่ะ”
“เก้านิ้วนี่มัน...ขนาดไหนคะ”
หล่อนถามอีกเพราะกะขนาดไม่ได้จริงๆ
“ใหญ่กว่าข้อมือของเธอก็แล้วกัน”
หล่อนรีบยกข้อมือของตัวเองขึ้นมาดู ก่อนจะอุทานสยดสยอง
“แล้วแบบนี้ฉันจะไม่ฉีกเหรอคะ!”
“อย่าเสียงดังได้ไหม ฉันไม่ชอบเสียงโวยวายของผู้หญิง”
เขาเอ็ดตะโรใส่หล่อน “และก็ไม่ต้องตื่นเต้นจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่แบบนี้ด้วย มันน่ารำคาญ”
นี่หล่อน...ตื่นเต้นตรงไหนเนี่ย?
“ฉัน...ฉันแค่...”
“ถ้าไม่หุบปาก ฉันจะทิ้งเธอลงข้างทางเดี๋ยวนี้แหละ”
คำขู่ของเขาทำให้หล่อนชะงักค้าง สิ่งที่จะโวยวายจำต้องเก็บคืนเข้าไปในลำคอ
“อ้อ และจะบอกว่าคืนนี้เราจะเอากันที่ห้องของฉันนะ”
“ที่ห้องของคุณ...?”
“ใช่ เพราะเท่าที่ได้ฟัง เธอเป็นคนเสียงดังมาก เดี๋ยวถูกฉันแทงถี่ๆ เข้าไป จะร้องลั่นทำคนอื่นแตกตื่นกันหมด ดังนั้นต้องไปห้องของฉัน เธอจะได้ร้องได้สุดเสียงยังไงล่ะ”
โอ้...นี่เขาเอาสมองส่วนไหนคิดกันนะว่าหล่อนจะร้องดังๆ คนบ้า หล่อนต้องร้องไห้ตลอดเวลาต่างหาก
หล่อนคิดอย่างหวาดกลัว และก็อดลอบมองเป้ากางเกงของลีโอนาโดสลับกับข้อมือของตัวเองไม่ได้
‘โธ่...ใหญ่กว่าข้อมือเราอีกเหรอ’
“ที่นี่...ห้องพักของคุณเอง…”
หลังจากนิ่งเงียบมานานก็อดที่จะเอ่ยถามไม่ได้ ไฟในห้องกว้างสว่างวาบขึ้น และนั่นก็ทำให้หล่อนสามารถเก็บรายละเอียดของห้องสุดหรูเบื้องหน้าได้เป็นอย่างดี
“หรือว่าคุณเช่าอยู่คะ”
คนที่กำลังยืนปลดกระดุมแขนเสื้ออยู่ชะงักเล็กน้อย ดวงตาคมกริบจับจ้องมองมาที่หล่อน
“เช่ามั้ง”
เขาตอบทีเล่นทีจริง ก่อนจะพับแขนเสื้อขึ้นมาไว้เหนือข้อศอกทั้งสองข้าง จากนั้นเขาก็เดินหายเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง สักพักก็กลับออกมาพร้อมกับแก้วน้ำในมือ
“นั่งก่อนสิ”
