เพื่อน(ไม่)รัก

เกริ่นนำ

“เอ่อ…สา เรารู้จักกันมานานแค่ไหนแล้ว” ผมเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้า ในขณะที่มีม่านหมอกเพื่อนสนิทของผมนั่งอยู่ด้วย

“เกือบปีแล้ว นายมีอะไรหรือเปล่า?” เธอยิ้มให้ผมจนเห็นฟันเรียงสวย ผมชอบเธอมาก ๆ อยากอยู่ใกล้ ๆ อยากเห็นรอยยิ้มแสนสดใสแบบนี้ทุกวัน

“จั่น…เอ่อ…” ผมเม้มปากเป็นเส้นตรงรวบรวมความกล้าของตัวเอง ผมอยากจะสารภาพความในใจกับเธอ

“มีอะไรก็พูดมาเถอะ สารอฟังค่ะ” เธอส่งยิ้มหวาน พร้อมกับจับมือของผม ผมใช้มืออีกข้างมาจับมือของเธอเอาไว้แน่น

“จั่น กูไปซื้อน้ำก่อนนะ” ม่านหมอกว่าพร้อมลุกขึ้น

“อืม ซื้อมาเผื่อกูกับสาด้วยนะ” ผมพูดกับม่านหมอก ผมกับเธอสนิทกับมาก จะใช้มึงกูกันตลอด ถือว่าเป็นเรื่องปกติ

“อืม” ม่านหมอกพยักหน้ารับคำ แล้วเดินไป

“ตลอดเวลาที่รู้จักกัน จั่นชอบริสามากนะ แล้วริสาล่ะรู้สึกอย่างไร?”

“สารู้สึกดีค่ะ ที่มีจั่นอยู่ใกล้ ๆ” ริสายิ้มพร้อมกับหลบสายตาผมอย่างเขินอาย

“รู้สึกเหมือนกันเลย” ผมว่าพลางยกมือขึ้นทัดผมให้ริสา

“ค่ะ”

“เป็นแฟนกับจั่นนะริสา”

“ค่ะ” คำตอบของริสาทำเอาผมยิ้มแก้มแทบแตก เมื่อได้ฟังคำตอบนั้น คำตอบที่ผมหวังมาตลอด ผมมองใบหน้าสวยหวานนั้นอย่างรักใคร่ ก่อนจะก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ

หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ผมย้ายออกมาจากบ้าน มาอยู่คอนโดของตัวเองตั้งแต่เรียนปี1 วันเวลาก็ผ่านมาหลายปีจนกระทั่งผมเรียนจบ เริ่มทำงานที่บริษัทของพ่อผม และผมกับริสาก็ปลูกต้นรักสุกงอมเต็มที่

“มึงพากูมาทำอะไรที่นี่วะ” ม่านหมอกเอ่ยถามผมขณะที่ผมขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของแฟนสาว ผมหยิบกล่องกำมะยี่สีดำออกมา จากนั้นก็ชูกล่องนั้นให้เพื่อนสนิทของผมดู

“กูจะขอริสาแต่งงาน” ผมพูดอย่างยิ้มแย้ม แต่คนฟังกลับหน้าซีดเผือด แววตาสั่นระริก ก่อนจะปรับเป็นแววตาราบเรียบ

“อ๋อ…” ม่านหมอกพยักหน้า ก่อนจะหันหน้าไปมองกระจกข้าง ๆ

“มึงว่าริสาจะดีใจไหมวะ?”

“คงดีใจมั้ง” ม่านหมอกพูดเสียงเรียบ แต่ไม่หันมามองผม

“หมอก มึงรอกูอยู่ในรถนะ เดี๋ยวกูไปหาริสาก่อน”

“อืม ไปเถอะ” ม่านหมอกหันมาพยัก พร้อมกับส่งยิ้มฝืน ๆ ให้ผม ก่อนเธอจะหันไปมองข้างทางแบบเดิม

ผมถือกล่องกำมะยี่สีดำเดินเข้าไปในบ้าน ผมกวาดสายตามองหาหญิงคนรัก แต่ก็ไม่เจอ ผมเดินขึ้นไปบนบ้านเธออย่างถือวิสาสะ เมื่อก่อนผมมาบ่อย แต่ช่วงหลัง ๆ ผมต้องช่วยครอบครัวทำงาน เลยไม่ค่อยได้มา แต่ผมก็ติดต่อกับเธอตลอด แค่พักหลัง ๆ เองที่ห่างกัน

ผมก้าวเท้าไปที่ห้องริสาอย่างผ่าวเบา ผมต้องการเซอร์ไพรส์คนรักของผม ประตูห้องของเธอไม่ได้ปิด ทำให้ผมได้เห็นชายหญิงในห้องอย่างชัดเจน ริสาใช้ท่อนแขนเรียวเล็กโอบรอบคอของชายหนุ่มที่โอบรอบเอวบางของเธอ

อารมณ์ผมเดือดถึงขีดสุด เมื่อได้เห็นทั้งสองพลอดรักกัน ผมปรี่เข้าไปกระชากไอ้บ้านั่นทันที

“ว้าย!” ริสากรีดร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อผมกระชากไอ้บ้านั่นออกมา

ผัวะ! ผัวะ! ผมประเคนหมัดใส่ใบหน้าคมคายของไอ้บ้านั่นอย่างบ้าคลั่ง เมื่อได้เห็นว่ามันกำลังจูบแฟนของผมอยู่

“หยุด!”

“ทำไมต้องหยุด!”

ผัวะ! ผัวะ!

“โอ๊ย! โอ๊ย!”

“จั่นไม่ปล่อยมันลอยหน้าลอยตาอยู่แบบนี้หรอกนะ แม่ง! สารเลว! ไอ้เชี่ย!” ผมสบถถ้อยคำหยาบคาย ริสาเข้าไปประคองไอ้บ้านั่นขึ้น ผมกำหมัดแน่นจะเข้าไปชกมันอีกครั้ง

เพียะ!

ฝ่ามือเรียวเล็กของผู้หญิงที่ผมรักสะบัดลงใบหน้าคมคายของผมทันที จนหน้าของผมหันไปตามเเรงตบ แรงตบของเธอทำเอาผมชาไปทั้งใบหน้า ผมจับหน้าตัวเองพร้อมกับใช้ลิ้นดันกระพุงแก้มตัวเอง

“หยุด อย่ามาทำร้ายเดรโกนะ” ริสาชี้หน้าผม พร้อมกับมองผมด้วยความโกรธ หัวใจของผมกระตุกวาบเมื่อได้เห็นท่าทางของเธอ

“ทะ…ทำไมสาถึงพูดแบบนี้?” ผมเสียงสั่นมองหน้าผู้หญิงที่ผมรักด้วยหัวใจเจ็บปวด เมื่อได้เห็นเธอปกป้องไอ้บ้านั่น

“เราเลิกกันเถอะ” คำพูดที่ออกมาจากริมฝีปากบางเล็ก ทำเอาผมแทบทรุดไปกับพื้น ร่างกายของผมชาวาบตั้งแต่หัวจรดปลายเท้ากับสิ่งที่ได้ยิน

“มะ… ไม่” ผมพูดพร้อมกับส่ายหัวไปมา ผมไม่เลิกไม่ว่าเหตุผลใดก็ตามผมก็ไม่เลิก ผมพยายามกอดร่างบางเล็ก ของหญิงสาวตรงหน้าเอาไว้แน่น ๆ ผมอยากให้เธอได้รับรู้ความรักที่ผมมีให้เธอ มันมากล้นจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้

“น่ารำคาญ ปล่อย” ริสาสะบัดตัวออก แต่ผมไม่ยอมปล่อยผมพยายามเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้เต็มที่

“สา ฮึก! ได้โปรดอย่าทำแบบนี้ ฮือ ๆ” น้ำตาลูกผู้ชายของผมไหลรินอาบแก้ม พยายามเหนี่ยวรั้งผู้หญิงที่ผมรักสุดหัวใจเอาไว้ เพื่อไม่ให้เธอไปจากผม

“ฉันไม่ได้รักนายแล้ว ต่อไปนี้เราไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกัน ฉันจะได้ไปใช้ชีวิตใหม่ กับผู้ชายคนที่ดีกว่านาย”

“สา ฮึก!”

“ปล่อย”

“สา ฮือ ๆ อย่าไปจากจั่นเลย”

“ผู้หญิงเขาบอกให้ปล่อยไง” ผู้ชายที่อยู่กับริสาเข้ามาผลักผมจนล้มลง ผมหมดแรงจะลุกจะเดิน จะทำอะไรแล้ว ในเมื่อสิ่งที่ผมคิดว่ามันเป็นความสุขกลับพังทลายลง

“สา สาต้องการอะไร จั่นจะหามาให้ทุกอย่าง” ผมพูดทั้งน้ำตา ความรักที่ผมกับเธอร่วมสร้างกันมามันพังทลายลง เมื่อต้องการไปอยู่กับคนอื่น ทำไมผมถึงได้เจ็บปวดรวดร้าวในหัวใจผมได้ขนาดนี้

“ได้โปรด”

“ไปตายซะ!” ริสาเดินจับมือกันไปกับไอ้เดรโกอย่างไม่ไยดี ขณะที่ผมกำลังร้องไห้ฟูมฟาย

“ฮึก! สา อย่าไปเลย จั่นมีแหวนเพชรเม็ดใหญ่ จั่นตั้งใจจะเอามาขอสาแต่งงาน สาอย่าไปกับมันนะ” ผมจับมือของริสาเอาไว้พร้อมกับยื่นแหวนให้เธอดู

“แหวนเล็กนิดเดียว ฉันไม่ต้องการ” ริสาปัดกล่องแหวนของผมจนมันกระเด็นตกไป

“สา ฮึก! ตอบจั่นสิจั่นผิดอะไร?” ใจของผมมันเจ็บจนชาไปหมด ผมแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะประคองร่าง หูของผมมันอื้ออึง ตาของผมมันพร่ามัว เพราะถูกบดยังไปด้วยม่านน้ำตา ร่างกายของผมมันชาไร้ความรู้สึก หัวใจของผมมันกำลังหมดแรง มันเหมือนเต้นลงช้า ๆ และกำลังจะแตกสลาย

“...”

“บอกจั่นมาสิ ฮือ ๆ” ผมร้องไห้ราวกับเด็กน้อยเสียขวัญ ผมสะอื้นตัวโยนกอดร่างของผู้หญิงที่ผมรักจากทางด้านหลัง

“ฉันจะไปรอที่รถนะ” เดรโกพูดอย่างหงุดหงิดแล้วเดินออกไป ริสาแกะมือของผมออก แล้วหันมาประจันหน้ากับผม

“สาไม่ได้รักนายแล้วปั้นจั่น ปล่อยสาไปมีชีวิตใหม่ที่ดีกว่าเถอะ” ริสาว่าจบแล้วเดินออกไป เธอไม่แม้จะหันมามองผมด้วยซ้ำ