บทที่ 6 ไอเคย์มันไม่ชอบขนมหวาน
"เลิกคลาสได้ครับ"เสียงอาจารย์วิชาเคมีเอ่ยขึ้นนักศึกษาต่างทำความเคารพและเดินออกจากห้องเรียน
"ฉันไปก่อนนะมิน"พิณอินรีบเก็บของอย่างเร่งด่วนจนฉันก็อดแปลกใจไม่ได้มันจะรีบไปไหนของมัน
"แกจะรีบไปไหนฉันว่าจะชวนไปกินก๋วยเตี๋ยวข้างมอ"
"โทษทีวะพอดีแม่ให้ไปรับญาติที่สนามบิน"
"เออๆไม่เป็นไรขับรถดีๆ"
"จ้าๆไปนะ"ฉันโบกมือลายัยพิณอินเสร็จก็หันมาเก็บของของตัวเองก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนฉันเดินไปตามทางเพื่อจะกลับหอพักมองดูท้องฟ้าที่เริ่มครึ้มเหมือนพายุจะเข้าดังนั้นฉันเลยรีบเดินเป็นพิเศษ
"พี่เคย์นิหน่า"สายตาฉันหันไปเห็นพี่เคย์ที่อยู่ในชุดลำลองไม่มีเรียนแล้วมามอทำไม
"แฮร่!"
"โอ๊ะ...เธอ!"พี่เคย์ทำหน้าตกใจได้โคตรน่ารักอะอยากจับฟัดจัง
"มาหามินหรอ"
"เพ้อเจ้อนะเธออะฉันมาดูงานนิดหน่อยฝนจะตกแล้วทำไมยังไม่รีบกลับบ้าน"หูยเป็นห่วงฉันก็ไม่บอกแอ๊บเก่งจริงๆเลยนะ
"กำลังจะกลับคะ"
"ก็ไปสิยืนขวางทางอยู่ได้"พี่เคย์ผลักฉันออกไปข้างๆจนฉันเซนิดหน่อย
"รุนแรงจริง เดี๋ยวก็ไม่ทำขนมมาให้กินซะหรอก"
"เป็นเรื่องที่น่ายินดีมากถ้าเธอจะทำมัน"
"หึย!"กวนตีน...ผู้ชายคนนี้มันกวนตีนยิ่งนักฉันรู้หรอกว่าพี่เคย์ชอบขนมฉันมากยังมาทำเก๊กปากแข็งอีกชิส! ไอ้ผู้ชายน้ำแข็งเอ้ย
ครืน ครืน
"อย่าพึ่งตกนะลูกจ๋า"ฉันรีบเดินเร็วขึ้นอีกเท่าตัวเพราะฝนมันกำลังจะตกเต็มทีแล้ว
ซ่าาาา ซ่าาา
"อร้ายย"ไม่ทันแล้วฝนตกแล้วดีนะตอนนี้ถึงหน้าหอแล้ว
"มิน!...มินๆ"เพราะเสียงเรียกที่คุ้นหูฉันจึงหันกลับไป
"พี่โซ่!"ใช่เป็นพี่โซ่ที่ยืนตากฝนเรียกฉันอยู่
"แฮ่กๆ...ขอหลบฝนหน่อยเดี๋ยวงานพัง"พี่โซ่รีบวิ่งเข้ามาหาฉันพร้อมกัับสองมือที่กุมงานเอาไว้ตรงหน้าท้อง
"พังไหมนั้น"ฉันหันไปเห็นงานพี่โซ่มันไม่ใช่กระดาษแต่ดูเหมือนเป็นโมเดลอะไรซักอย่างที่ตอนนี้มันไม่ค่อนจะแข็งแรงนักดูจากเศษไม้ที่ห้อยลงมา
"เฮ้อออขี้เกียจทำแล้วนะเว้ย!"พี่โซ่บ่นใส่งานตัวเองจนฉันแอบขำ
"ไปซ่อมที่ห้องมินก่อนมั้ย"ฉันเอ่ยถามพี่โซ่เพราะถ้าไม่รีบซ่อมมีหวังมันต้องพังเยอะกว่านนี้แน่เลย
"ได้หรอ...หอนี้ให้ผู้ชายเข้าได้ด้วยหรอ"ที่จริงก็เข้าไม่ได้หรอกแต่พอดีช่วงนี้ผู้จัดการหอเขาไม่อยู่ก็เลยไม่มีปัญหา
"ไม่เป็นไรหรอกคะ...ตามมาสิ"ฉันเดินนำพี่โซ่เข้ามาที่ห้องก่อนจะไขกุญแจและเปิดประตูเข้าไป
"ตามจะสบายนะพี่มินขอไปเปลี่ยนชุดก่อน"โอ้ยนี่พี่โซ่เป็นผู้ชายคนแรกเลยนะที่ได้เข้าห้องฉันคิดไม่ถึงจริงๆ
"เคๆ"พี่โซ่นั่งลงบนโซฟาพร้อมกับสายตาที่สำรวจห้องฉันไปพรางๆ
"นี่คะชุด"ฉันยื่นเสื้อบอลกับกางเกงบอลให้พี่โซ่เพื่อให้เขาเอาไปเปลี่ยนพี่โซ่ก็เปียกเยอะพอๆกับฉันนี้แหละ
"ของใคร"
"ของมินเองนี่ทีมที่มินชอบเลยนะพอดีซื้อมาแล้วตัวมันใหญ่เกินอะ"
"ขอบคุณครับ"พี่โซ่เอื้อมมือมารับและกล่าวขอบคุณฉัน งือ น่ารักจังเวลาผู้ชายพูดเพราะๆนี่ฉันให้พี่โซ่เข้าไปเปลี่ยนชุดในห้องน้ำส่วนฉันก็มาเตรียมวัตถุดิบทำคัพเค้กใช่แล้ววันนี้ฉันจะทำคัพเค้กให้พี่เคย์
"น้องมิน"พี่โซ่เรียกฉัน
"ว่าไงคะพี่โซ่"
"มินเป็นคนทำขนมพวกนี่หรอ"พี่โซ่ชี้มาที่ขนมคัพเค้กที่ฉันทำ
"อ่อใช่คะ"ฉันหันไปตอบพี่โซ่และหยิบถาดคัพเค้กเข้าตู้อบ
"ทำขายหรอ"
"ป่าวคะทำไปให้พี่เคย์ปากบอกไม่ชอบนะแต่เห็นกลับบ้านตัวเปล่าตลอดสงสัยต้องแอบกินเดี๋ยวจะเสียฟอร์ม ฮิๆ"ก็มันจริงนิหน่าปากบอกไม่ชอบขนมของฉันแต่ไหงเห็นเดินกลับบ้านตัวเปล่าตลอดและเรื่องที่พี่เคย์อาจจะเอาขนมฉันไปทิ้งฉันบอกเลยว่าตัดทิ้งไปได้ร้อยเปอร์เซ็นเพราะพี่เคย์ไม่ทำนิสัยแย่ๆแบบนั้นแน่
"มันอาจจะไม่ใช่อย่างที่มินคิดก็ได้นะ..หึ"พี่โซ่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์จนฉันมึนงงนี่พี่เขาต้องไปรู้อะไรดีๆเกี่ยวกับขนมของฉันแน่ๆเลย
"หมายความว่าไงคะ"ฉันถามออกไปอย่างงุนงง
"ไอเคย์น่ะมันไม่ชอบขนมหวาน...มีแต่พี่นี่แหละที่ชอบกินแบบสุดๆ"เอ๋ไม่จริงอะถ้าพี่เคย์ไม่ชอบทำไมขนมฉันถึงได้หมดหรือว่าพี่เคย์เอาไปทิ้งจริงๆอะ เสียใจวะ
"ไม่ชอบก็ไม่ทำแล้วชิ!"ฉันเดินไปที่ตู้อบกะจะไปเอาคัพเค้กที่พึ่งอบออกมาถ้าไม่ชอบทำไมไม่บอกดีๆไม่เห็นต้องเอาขนมฉันไปทิ้งเลย ไอ้พี่เคย์บ้า!
"เฮ้ๆเดี๋ยวสิๆ"พี่โซ่วิ่งเข้ามาห้ามฉัน
"พี่อย่ามาห้ามมินในเมื่อพี่เคย์เขาไม่ชอบและมินจะทำไปเพื่ออะไร"ฉันผลักพี่โซ่ออกไปและกำลังจะเปิดตู้อบแต่ก็มีมือหนามาขวางฉันไว้อีกครั้ง
"ก็เพื่อพี่ไงครับ...พี่ไงที่กินขนมของมินทุกครั้ง"
"มะ...หมายความว่าไงคะ"ตอนนี้ฉันงงไปหมดแล้วขนมที่ฉันทำไปให้พี่เคย์กลับกลายเป็นพี่โซ่ที่ได้กิน
"พี่ไม่คิดเลยว่าเด็กแพทย์ที่ส่งขนมมาให้มันตลอดคือน้องมิน"
"สรุปคือพี่เป็นคนกินขนมของมินทุกครั้งเลยใช่ไหม"
"ใช่ครับ"พี่โซ่ตอบกลับมาพร้อมกับยืนจ้องหน้าฉันอย่างสื่อความหมาย
-วันต่อมา-
ตุ้บ
เสียงคนวางของดังขึ้นข้างหูเคย์จึงทำให้เจ้าตัวต้องเงยหน้าเพื่อดูว่ามันคืออะไรและใครเป็นคนเอามาวาง
"อะไรอีก"เคย์เอ่ยถามเสียงเรียบคิดว่าสิ่งที่เขาพูดไปเมื่อวานก็น่าจะพอเข้าใจได้บ้างแต่เปล่าเลยเธอยังคงทำมันอยู่
"คัพเค้กคะ"มินตอบกลับไปเมื่อเคย์เอ่ยถามสิ่งของตรงหน้า
"บอกแล้วไงว่าไม่กินและไม่ชอบด้วย"เคย์ทำหน้าหงุดหงิดก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือตามเดิม
"ไม่ใช่ของพี่ซะหน่อยคัพเค้กนี่ของพี่โซ่ต่างหาก"ประโยคเมื่อครู่ทำให้คนที่อ่านหนังสืออยู่ถึงกลับเงยหน้าขึ้นมา เอามาให้เพื่อนเขาทำไมกัน และสองคนนี้ไปสนิทกันตอนไหน?
"พึ่งจะรู้ว่าเดี๋ยวนี้หัดสนิทกับเพื่อนฉันด้วย"
"ตอนนี้ก็สนิทพอควรคะแต่ไม่แน่วันต่อๆไปเราอาจจะสนิทกันมากขึ้นกว่านี้ก็ได้ จริงไหมคะ"เคย์ไม่ตอบแถมยังหันหน้าหนีเพื่อหลบหลีกการตอบคำถามของคนตรงหน้ามินเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำเช่นนั้นก็ยกยิ้มมุมปากพร้อมกับเดินจากไปอย่างเงียบๆ
"โย่วเพื่อน!"โซ่ที่พึ่งมาเอ่ยทักเพื่อนสนิทเช่นเคยแต่ที่แปลกเพราะวันนี้เพื่อนเขาไม่ยักจะทักตอบแถมยังนั่งหน้าเครียดจนเขาอดแปลกใจไม่ได้
"เป็นห่า...อ๊ะขนมของน้องมินนี่หวา"โซ่ที่กำลังจะถามอาการเพื่อนรักแต่สายตาดันไปเห็นกล่องขนมที่วางอยู่ข้างตัวของเคย์เลยฉวยโอกาสหยิบมาซะเลย
"อะไรของมึง"โซ่หยุดชะงักทันทีเมื่อมือของเคย์กำลังจับกล่องคัพเค้กแน่น
"ของกู"
"มึงไม่กินของหวาน...เพราะฉนั้นมันก็ต้องเป็นของกูอยู่ดี เอามาๆ"
"กู-ไม่-ให้-เพราะ-กู-จะ-กิน-จบครับ"สิ่งที่เคย์พูดออกมาทำให้โซ่เกิดอาการประหลาดใจนิดๆเพื่อนรักของเขาหัดกินขนมหวานตอนไหนแถมยังดูหวงกล่องคัพเค้กนี่มากเสียด้วย
"มาแปลกนะมึงอะ"
"เรื่องของกูครับเพื่อน"ว่าจบก็เปิดกล่องคัพเค้กทันทีก่อนจะใช้ช้อนที่แนบมาด้วยตักครีมเค้กกินด้วยใบหน้าเรียบเฉย
"กูกินด้วย"โซ่รีบเข้าไปแย่งช้อนแต่เคย์ก็หลบทันและอมช้อนไว้ในปากเพื่อป้องกันการโดนแย่งช้อนจากเพื่อนสนิท
"ขี้งกชิบหาย...วันหลังกูจะบอกน้องมินทำมาให้กูด้วย"โซ่พูดด้วยสีหน้าจริงจัง
"คงจะไม่มีวันนั้นเป็นแน่เพื่อนรัก"เมื่อกล่าวจบก็เก็บกล่องคัพเค้กเข้าที่ก่อนจะลุกออกจากม้าหินเพื่อไปเข้าคลาสเรียนส่วนโซ่ก็ได้แต่นั่งมึนๆอยู่ที่เดิม
"ไหนเพื่อนแม่คะพินรอมา2ชั่วโมงแล้วนะ"เสียงพินอินบ่นผู้เป็นแม่เมื่อวานก็โดนแม่ใช้ให้ไปรับญาติที่สนามบินพอมาวันนี้ก็โดนลากมารอเพื่อนแม่เป็นเพื่อนอีกเสียเวลาเรียนของเธอจริงๆ
"เดี๋ยวก็มาแล้ว"คุณหญิงพิรดาหันไปตอบลูกสาว
"แม่พูดแบบนี้มา5ครั้งแล้วนะ..ไม่เอาแล้วพินจะกลับบ้าน"ว่าแล้วก็ลุกขึ้นสะพายกระเป๋าทันที
กริ้ง กริ้ง
เสียงเปิดประตูจากทางร้านทำให้สองแม่ลูกที่กำลังจะลุกเดินต้องหันไปมอง
"นี่ไงมาแล้ว"คุณหญิงพิรดาเอ่ยอย่างดีใจก่อนจะฉุดลูกสาวนั่งลงที่เดิม
"สวัสดีคะพี่ภพ"คุณหญิงพิรดาไหว้ผู้มาใหม่อย่างน้อบน้อม
"สวัสดีคะ"พินอินจึงต้องเอ่ยตามทันทีผู้มาใหม่ยิ้มให้ก่อนจะนั่งลงและตามมาด้วยผู้ชายอีกคนที่ปิดหน้าใส่หมวกเหมือนกับโจรปล้นร้านทองอย่างไงอย่างนั้น
"สวัสดีน้องพิสวัสดีหนูด้วยพินอิน"ถึงจะแปลกใจที่ผู้ชายตรงหน้ารู้จักชื่อเธอแต่พินอินก็ไม่ได้ถามอะไรมีแต่ส่งยิ้มกลับไปให้พร้อมกับหันไปมองผู้ชายอีกคนเธอสังเกตุว่าเขามีลักษณะคุ้นๆเหมือนกับอ้ปป้าของเธอไม่ผิดเพี้ยน
"อ่อนี่ลูกชายลุงเอง เล เจ้าเล"คุณภพสะกิดลูกชายตนเองเล็กน้อย
"สวัสดีครับ"เมื่อโดนผู้เป็นพ่อสะกิดเจ้าตัวจึงต้องเอ่ยทักสองแม่ลูกอย่างเลี่ยงไม่ได้ไม่ได้อยากออกมาซักนิดเขาอยากอยู่บ้านมากกว่าเด๊่ยวออกมาถ้าเกิดมีคนรู้จักเขาเข้าก็ต้องเป็นข่าวใหญ่โตอีก
"กรี๊ดดดดอุ๊บบบ"พินอินเมื่อได้เห็นชายตรงหน้าถอดหมวกออกมาก็ส่งเสียงกรี๊ดดังลั่นจนทะเลต้องใช้มือปิดปากเธอ
"ยัยพินเป็นไรลูกกรี๊ดทำไม"คุณหญิงพิรดาเอ่ยถามลูกสาวอย่างร้อนลน
"มะ...แม่..พี่นัมจู...พี่นัมจูของพิน!"พินอินพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นคุณหญิงพิรดาถึงกับตาโตชื่อนี้มันชื่ออ้ปป้าของลูกสาวเธอนิหน่า
"เอ่อนี่หนูพินอินติ่งเกาหลีด้วยหรอลูก"คุณภพเอ่ยถาม
"โอ้ยยก็ไม่ได้ติ่งอะไรมากคะจะติ่งก็แต่พี่ทะเลหรือนัมจูของพินเท่านั้นแหละคะ"คุณหญิงพิรดาเป็นคนตอบแทนเพราะเห็นลูกสาวตัวเองยังไม่หายตื่นเต้นเอาแต่นั่งจ้องใบหน้าของชายหนุ่มตรงข้าม
"ดีเลยที่ลุงมาหาแม่หนูในวันนี้ก็เพื่อจะให้คุณพิไปขอร้องหนูพินให้เอาทะเลไปอยู่ด้วยหน่อย"คำพูดของคุณภพทำไมให้พินอินและทะเลตาโตทันที
"ค๊ะ!/พ่อ!"
"ตามนั้นคะคุณพี่ภพ"คุณหญิงพิรดาก็เห็นดีเห็นงามกับเขาด้วยสิ
"ไม่เอานะพ่อ...พ่อจะให้ผมไปอยู่กับผู้หญิงสองต่อสองเนี้ยนะพ่อคิดอะไรอยู่"ทะเลเอ่ยถามผู้เป็นพ่อ
"สะดวกไหมหนูพิน"เขาไม่ตอบคำถามลูกชายแต่กลับหันไปถามความสมัครใจของพินอินแทน
"พินยินดีมากๆเลยคะ"ถึงแม้ตอนแรกจะตกใจแต่พอตั้งสติได้ก็ตอบรับทันทีเมื่อมีโอกาสก็ต้องรีบขว้าไว้สิ
#ได้ข่าวว่ามินทำคัพเค้กมาให้โซ่ไม่ใช่หรอ
