บทที่ 8 ฉันเตือนเธอแล้ว

​-หอพักม่านหมอก-

ฉันเดินเข้าหอพักอย่างคนหมดแรงนี่เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้วฉันโดนพี่เคย์รังแกตั้งแต่เช้าถ้าฉันไไม่สลบเขาก็ไม่หยุดดีที่ฉันตื่นก่อนที่พี่เคย์จะตื่นฉันจึงลุกหนีออกมาได้แต่มันก็ชั่งลำบากไหนจะสายตาเหล่าพนักงานด้านล่างที่มองฉันอย่างรังเกียจเพราะเนื้อตัวฉันมีแต่รอยแดงแถมเสื้อผ้ายังขาดหลุดรุยสภาพเหมือนคนโดนรุมโทรมไม่มีผิด

"วันนี้กลับดึกจังเลยนะ"เสียงพี่ผู้จัดการหอเอ่ยทักฉันเขาดูตกใจนิดๆเมื่อได้เห็นสภาพฉันฉันก็ได้แต่ยิ้มอ่อนๆส่งไปให้ก่อนจะเดินขึ้นบันไดเพื่อเข้าห้องแต่ยังไม่ทันได้ก้าวฉันก็รู้สึกเวียนหัวขึ้นมาโลกมันหมุนเร็วมากจนฉันทรงตัวไม่อยู่พร้อมกับสติของฉันที่มันดับหวูบไป

-โรงพยาบาลK4-

"อื้อออ"

"หมอคินคะน้องฟื้นแล้วคะ"

"ขอบคุณครับ...ไปทำงานเถอะพี่ขอคุยกับคนไข้หน่อย"ฉันกระพิบตาถี่ๆเมื่อโดนแสงแดดอันร้อนแรงสาดส่องเข้ามาฉันมองไปรอบๆก็รู้ว่านี่คือโรงพยาบาล

"คนไข้ครับ"ฉันละสายตาจากรอบข้างเพื่อโฟกัสไปที่ข้างเตียงอีกฝั่งหนึ่งก็ได้พบกับคุณหมอวัยกลางคนที่หล่อเหลามาก

"หะ..หิวน้ำคะ"ฉันบอกสิ่งที่ฉันต้องการกับหมอ หมอเดินไปรินน้ำให้ฉันก่อนจะจับฉันลุกขึ้นและป้อนน้ำให้

"ขอบคุณคะ"ฉันยกมือไหว้หมอเพื่อแสดงความขอบคุณ

"ไม่เป็นไรครับ...ว่าแต่โอเคแล้วนะปวดหัวไหมหรือเจ็บตรงนั้นหรือป่าว"หน้าอายจังคุณหมอจะมองฉันเป็นคนยังไงนะฉันส่ายหน้าให้เป็นคำตอบพลันน้ำตาฉันก็ไหลลงมาคุณหมอเอื้อมมือมากุมมือฉันไว้

"ไม่ได้โดนรุมโทรมใช่ไหม"

"ฮึก..มะไม่ใช่คะ"คุณหมอยิ้มอ่อนๆส่งมาให้ฉันมันเป็นยิ้มที่อบอุ่นมองยังไงก็เบื่อ

"ใช่แฟนทำรึเปล่า...ถ้าไม่ใช่หมอแนะนำให้แจ้งความนะครับ"

"มะ..ไม่เป็นไรคะ...นะ..หนูไม่อยากรื้อฟื้นมันอีก"

"โอเคครับ...หมอสัญญาเลยถ้าหมอรู้ว่าใครทำกับน้องสาวหมอแบบนี้หมอไม่มีทางให้อภัยมันแน่"น้องสาว?ฉันทำหน้างงเมื่อคุณหมอบอกว่าฉันคือน้องสาวคุณหมอยิ้มกว้างก่อนจะเอามือมาลูบหัวฉันเบาๆ

"ใช่ครับน้องสาว...ต่อไปนี้นางสาวมิรารันคือน้องสาวของหมอคณิตนะครับ"ฉันยิ้มออกมาอย่างดีใจจู่ๆก็ได้พี่ชายแถมยังหล่ออีกเป็นหมอด้วยดีงจังฉันไม่ปฏิเสธแน่ๆ

"ขอบคุณนะคะคุณหมอ"ฉันยกมือไหว้คุณหมออีกครั้ง

"ไม่เอาครับ...เรียกพี่หมอคินสิ"คุณหมอส่ายหน้าพลันควันก่อนจะจับไหล่ฉันทั้งสองข้างให้ตั้งตรงพร้อมกับบอกให้ฉันเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกใหม่

"พะ..พี่หมอคิน^^"ฉันฉีกยิ้มกว้างพี่หมอคินก็เช่นกันพี่หมอคินคุยกับฉันได้สักพักก็ขอตัวไปทำงานส่วนฉันก็ยังต้องนอนเอาแรงอีกซักงีบ

-มหาวิทยาลัย-

ฉันกลับมาเรียนอีกครั้งหลังจากที่หายไป5วันยัยพินอินก็ถามฉันใหญ่ว่าฉันหายไปไหนมาฉันไม่อยากให้พินอินมารับรู้เรื่องต่ำๆของฉันฉันจึงบอกไปว่าเป็นไข้หวัดใหญ่เลยต้องรักษาตัวนาน

ฉันเดินออกมาจากห้องเรียนหลังจากอาจาร์ยปล่อยวันนี้กะว่าจะไปนอนซะหน่อยรู้สึกเพลียๆ

"อ้าวน้องมินเดี๋ยวนี้หายหน้าหายตาไปเลยนะ"ฉันที่กำลังจะเดินกลับหอพักก็เจอเข้ากับพี่โซ่ที่เดินสวนฉันมาพอดีสายตาฉันจ้องมองพี่โซ่ด้วยความยิ้มแย้มและจู่ๆก็ต้องหุบยิ้มเมื่ออีกคนเดินเข้ามา

"สงสัยน้องเขาคงโดนจัดหนักเลยต้องรักษาตัวนานหน่อย"ฉันกำมือแน่นกับคำพูดของพี่เคย์พลันน้ำสีใสก็มารวมกันอยู่ที่เบ้าตาเรียบร้อยแล้วแต่เพื่อไม่ให้พี่โซ่สงสัยฉันจึงต้องเงยหน้าไล่น้ำตาก่อนจะส่งยิ้มกลับไปให้

"ที่หายไปก็เพราะมินป่วยคะ...ตอนนี้มินสบายดีแล้วสนใจไปทำขนมที่ห้องมินไหมคะ...พี่โซ่"

"ดะ...ได้หรอ...พี่ไปได้จริงๆหรอ"พี่โซ่ทำหน้าตาดีใจอย่างเก็บไม่อยู่ฉันยกยิ้มก่อนจะมองไปที่พี่เคย์ที่ทำหน้านิ่งแต่มือกับกำจนแน่นถ้าไว้เล็บยาวป่านนี้คงเลือดอาบมือไปแล้วละ

"จริงสิคะ...ทำอย่างกับพี่ไม่เคย'เข้า'ห้องมินไปได้"

โคร้มมมม!

"อ๊ะ/เชี้ยย!"ทั้งฉันและพี่โซ่สถบออกมาพร้อมกันเมื่อจู่ๆพี่เคย์ก็หันไปแตะถังขยะที่มันตั้งไว้ตรงทางเดินจนถังขยะล้มระเนระนาดไปหมด

"มึงเป็นเชี้ยไรเนี้ย"พี่โซ่หันไปถามพี่เคย์ซึ่งฉันก็ได้แต่มองเขานิ่งๆ

"กูเห็นแมลงสาบเกาะขา กูก็ตกใจไงเลยเพลอสบัดตีนแรงไปหน่อย"พี่เคย์พูดออกมาพร้อมกับยกขาขึ้นมาให้พี่โซ่ดูไม่เห็นจะมีแมลงสาบซักตัว เหอะ!

"กูก็ตกอกตกใจหมด"พี่โซ่พูดพร้อมเอามือลูบหัวใจ

"มินไปก่อนนะคะถ้าพี่โซ่ว่างเมื่อไหร่ก็โทรหามินได้ตลอดเวลานะ"ฉันยิ้มให้กับพี่โซ่ก่อนจะเดินสวนพี่เคย์ไปอย่างไม่แคร์ว่าพี่เคย์จะส่งสายตาอัมหิตมาให้ฉัน

"น้องมินนี่น่ารักจริงๆ"โซ่พูดขึ้นสายตาก็มองร่างบางของมินที่เดินไปอย่างสบายอารมณ์มุมปากหนาอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อนึกถึงคำชวนของอีกฝ่าย

"มึงมีเบอร์น้องเขาด้วยหรอ"เคย์ถามเพื่อนรักขนาดเขายังไม่มีเลยและทำไมเพื่อนรักตรงหน้าถึงได้มี

"อืมใช่.."

"กูขอ"โซ่หันไปมองเพื่อนรักทันทีเมื่ออีกฝ่ายต้องการเบอร์ของมิน

"เอาไปทำห่าไร"

"เรื่อง-ของ-กู-ครับ-เพื่อน"

"งั้น-กู-ก็-ไม่-ให้-ครับ-เพื่อน"ว่าจบก็เดินจ้ำอ้าวออกไปโดนไม่สนเคย์ซักนิดส่วนคนที่อดเบอร์โทรก็ได้แต่มองเพื่อนรักอย่างอัมหิตถึงจะเป็นเพื่อนรักก็ไม่คิดจะจ้องล้างจองพลาญแน่ถ้าบังอาจมายุ่งกับของของเขา

21.15น.

Rrrrrr

ฉันที่นอนอ่านหนังสืออยู่ก็สะดุ้งนิดหน่อยเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของตัวเองฉันเอื้อมมือไปหยิบมันพร้อมกับดูเบอร์ที่โทรเข้ามาก็อดจะขมวดคิ้วไม่ได้เมื่อมันคือเบอร์แปลก

"สวัสดีคะ"

"ไง'

เมีย

'"ฉันถึงกับอ้าปากกว้างเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นหูเขาไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหน

"ใครเมียคุณคะ...ถ้าไม่มีธุระอะไรดิฉันขอวะ..."

"ออกมาหาฉันเดี๋ยวนี้!"ฉันที่กำลังจะกดวางก็ต้องตัดใจเมื่อคนในสายพูดเสียงดังลั่นจนฉันมองบน

"ไม่ไปคะ"

"แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!"

ติ๊ด

หลังจากสายถูกตัดไปฉันก็เอาแต่จ้องมองหน้าจอโทรศัพท์น้ำเสียงพี่เคย์ดูน่ากลัวมากจนฉันอดไม่ได้ที่จะกลัวขึ้นมาแต่ไม่ว่าเขาจะน่ากลัวซักแค่ไหนฉันก็จะไม่แสดงความอ่อนแอให้เขาสมเพชฉันเป็นแน่!

-ตกดึก-

"อ๊ะ!"ฉันร้องออกมาเมื่อรู้สึกถึงการถูกรบกวนจากการนอนของฉันนี่ฉันคงไม่ได้โดนผีอำหรอกใช่ไหมทำไมมันถึงขยัยตัวไม่ได้เลยละ

"อยู่นิ่งๆสิครับคุณเมีย"สะ..เสียงนี้มัน

"พี่คะ...อื้อออ"ฉันยังไม่ได้เอ่ยชื่อก็โดนพี่เคย์จูบปิดปากซะก่อนฉันดิ้นไปมาแต่ก็แพ้แรงของคนข้างบนอยู่ดี

"ฉันเตือนเธอแล้ว"พี่เคย์ผละจูบออกไปว่นฉันก็ได้แต่หอบหายใจอย่างถี่ๆ

"ขะ..ขึ้นมาได้ไง"

"ฉันก็บอกว่ามาตามง้อเมียที่ชิ่อมินแค่นี้เขาก็ให้ขึ้นมาเลย"

"หึ้ย!ปล่อยเลยนะ"ฉันออกแรงดิ้นจนหลุดพ้นจากอ้อมกอดของพี่เคย์ส่วนเขาก็ปล่อยให้ฉันนั่งดีๆพร้อมกับสายตานิ่งที่เอาแต่มองหน้าฉัน

"พี่มีธุระอะไร"

"เธอต้องย้ายจากหอนี้ไปอยู่คอนโดฉัน"หื้มย้ายหอหรอและไปอยู่กับเขาเนี้ยนะไม่อะไม่แน่ๆฉันไม่อยากจะไปยุ่งกับพี่เขาอีกแล้วโนๆ

"ไม่ไป"

"เธอต้องไปนี่คือคำสั่ง!"พี่เคย์ขว้าข้อมือฉันแล้วออกแรงกระตุกฉันจึงถลาไปซบอกพี่เคย์เข้าพอดี

"ให้ไปอยู่ในฐานะอะไร"ฉันช้อนสายตามองขึ้นไปหาพี่เคย์พลันน้ำใสๆที่คลออยู่เต็มเบ้าตา

"ก็เมียฉันไง"พี่เคย์พูดออกมานิ่งๆพร้อมกับเบือนหน้าหนีฉันแต่คงไม่ทันหรอกเพราะฉันเห็นนะว่าหน้าพี่เคย์แดงเป็นลูกตำลึงเลยล่ะ

"เมื่อก่อนไม่เห็นจะสนใจมิน...ทำไมตอนนี้ถึงมาตามมินล่ะ"ฉันถามพี่เคย์ออกไปผู้ชายอะเวลาคนที่รักเราอยู่แต่กลับไม่สนใจไม่ดูแลแต่พอเขาจะไปก็ขอร้องอ้อนวอน

"ฉันหึงเธอกับไอโซ่"

"หะ...หึง..หึงมินอะนะ"ฉันอดไม่ได้ที่จะอึ้งคนอย่างพี่เคย์เขามีความรู้สึกอะไรแบบนี้ด้วยหรอช็อคจริงๆ

"เออหึง..หึงมากด้วยหึงจนจะเป็นบ้า!"ไม่ว่าเปล่าพี่แค่กระชับอ้อมกอดฉันแน่นราวกับฉันจะหนีหายจากเขาไปโหมดนี่หนูมินละลาย

"กอดอุ่นจัง...หนูอยากให้พี่กอดหนูแบบนี้ไปนานๆ"ฉันกอดตอบพี่เคย์อย่างแนบแน่นมีความสุขจังได้อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายที่เรารักถึงแม้เขาจะเคยทำร้ายเราแต่เพราะคำว่ารักมันเลยทำให้เราไม่คิดโกรธเคืองเขาแม้แต่น้อย

"ฉันขอโทษ...ขอโทษที่ทำร้ายเธอ"พี่เคย์เอามือลูบผมฉันอย่างแผ่วเบาทุกสัมผัสมันคอยตอกย้ำว่าเขาสำนึกผิดจริงๆ

"หนูไม่เป็นไร...หนูไม่โกรธพี่เลยเพราะหนูรักพี่"ฉันเงยหน้าไปบอกพี่เคย์เขาดูอึ้งในตอนที่ฉันบอกรักเขา

"ฉะ...ฉัน"

"พี่ไม่จำเป็นต้องบอกรักหนูตอนนี้ก็ได้หนูเข้าใจ"ฉันยิ้มอ่อนๆให้พี่เคย์แต่ในใจกลับเจ็บจี๊ดขึ้นมาฉันรอคอยคำว่ารักจากปากพี่เคย์มานานและก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ฉันจะได้ยินมันแต่ต่อให้นานแค่ไหนฉันก็จะรอรอคำว่ารักออกจากปากผู้ชายคนนี้

"ฉันขอเวลา...ฉันเชื่อว่าเธอทำให้ฉันรักได้ไม่อยากหรอก"พี่เคย์ยิ้มตอบกลับมาพร้อมกับกอดฉันไว้อีกครั้งเราสองคนต่างกอดกันอย่างเนินนานต่างคนต่างถ่ายทอดความรู้สึกให้แค่กันผ่านอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นนี้

-ตอนเช้า-

"ตอนหลับน่ารักจังเลย"ฉันตื่นนอนนานแล้วแต่ยังคงนอนมองผู้ชายในอ้อมกอดฟังไม่ผิดหรอกพี่เคย์อยู่ในอ้อมกอดของฉันหัวหนาซุกอยู่ที่หน้าอกของฉันเขาเหมือนแมวตัวน้อยๆที่กำลังหาความอบอุ่นจากผู้เป็นแม่ไม่มีผิด

"แล้วตอนตื่นฉันไม่น่ารักหรือไง"ฉันสะดุ้งจนแถบจะตกเตียงเมื่อจู่ๆคนที่ฉันคิดว่าหลับอยู่กับตอบโต้คำพูดกลับมา

"ตะ..ตื่นนานแล้วหรอ"ฉันนั่งมองพี่เคย์ที่กำลังบิดขี้เกลียดและเอามือขยี้หัวไปมาโอ้ยเช็กซี่จัง

"ก็สักพัก"

"แล้วทำไมไม่ลุกล่ะ"ฉันจ้องหน้าพี่เคย์อย่างไม่พอใจตัวเองตื่นตั้งนานก็ไม่ยอมลุกนอนทับนมฉันอยู่ได้คิดว่าฉันไม่หนักไม่เจ็บหรือไง

"ก็นมเมียมันนุ่มดีนอนสบ๊ายสบายฉันก็เลยขอนอนต่ออีกนิด"พี่เคย์พูดพร้อมมองมาที่หน้าอกของฉันสายตาเจ้าเล่ห์นั้นมันน่าจิ้มให้ตาบอด

"หยุดมองนะ..ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำเดี๋ยวมินหาเสื้อผ้าให้"ฉันผลักหลังพี่เคย์ให้ลุกของจากเตียงพี่เคย์ก็ทำตามอย่างว่าง่ายฉันเห็นพี่เคย์เดินไปที่ห้องน้ำแล้วก็หันกลับมาที่เตียงเพราะจะต้องเก็บที่นอน

"มิน"ฉันหันไปตามเสียงเรียกก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อพี่เคย์เดินกลับมาพร้อมกับจุ๊บปากฉันอย่างแผ่วเบา

จุ๊บ!

"มอนิ่งคิสครับเมีย"

#พี่เคย์มาทวงบรรลังค์ความหวานแล้วจ้า พี่โซ่หลบมาซบอกไรท์ได้