บทที่ 9 แรด

ตรงถนนอีกฝั่ง แทนไทกำลังยืนพิงรถคันเท่สูบบุหรี่อยู่ตรงนั้น พลันหัวใจทั้งดวงน้อยก็เต้นแรงจนต้องยกฝ่ามือขึ้นลูบอกเพื่อสงบจิตสงบใจ รู้สึกเหมือนปีนกำแพงหนีเรียนแล้วมากระโดดลงมาเจออาจารย์ฝ่ายปกครองยืนถือไม้เรียวรออยู่ไม่มีผิด

แต่เป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองที่เธอคิดถึงอยู่ตลอดเวลาหลายวันที่ผ่านมา

มิเชลจัดทรงเสื้อผ้าให้เข้าที่ รอยยิ้มหวานผุดขึ้นมาบนใบหน้าสวยโดยอัตโนมัติสองเท้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งตรงไปหาแทนไทด้วยความดีใจเช่นทุกครั้ง เพราะแทนไทเคยมารอเธอหลังเลิกงานอยู่บ่อยๆ ภาพนี้จึงถือว่าเป็นเรื่องปกติ

"แทน!"

พรึ่บ!

ทันทีที่ได้ยินเสียงชายหนุ่มก็ทิ้งบุหรี่ลงพื้นแล้วใช้เท้าดับมันอย่างรวดเร็ว แทนไทเลื่อนสายตาไปมองร่างเล็กที่กำลังรอให้รถยนต์คันหนึ่งเคลื่อนผ่าน กระทั่งเธอวิ่งตรงเข้ามาหาเขา นาทีนั้นรู้สึกอยากอ้าแขนรับตัวเธอแล้วดึงเข้ามากอดให้หายคิดถึงแต่ก็ทำได้แค่ยืนนิ่งๆ เพราะไม่ใช่วิถีของเพื่อน

"กำลังจะโทรหาอยู่พอดี แต่อยากสูบบุหรี่ขึ้นมาซะก่อน" ปกติถ้าว่างเขาก็ชอบแวะมารับเวลามิเชลอยู่บ่อยครั้งหากเธอเลิกงานดึกๆ

"เห็นบุหรี่ดีกว่าเราเหรอ" เธอย่นหน้าใส่พลางทำจมูกฟุดฟิดดมตามเสื้อของคนตัวสูง ซึ่งไม่ได้เหม็นอย่างที่คิด แต่มีกลิ่นหอมเย็นๆ ของกลิ่นมิ้นต์ผสมกับน้ำหอมกลิ่นที่เขาชอบใช้เป็นประจำ ยิ่งได้กลิ่นหัวใจของเธอยิ่งเต้นแรงแทบระเบิดออกมา

"เปล่า แต่เห็นว่าไฟบนห้องทำงานยังไม่ปิดเลยคิดว่ายังไงคนบ้างานอย่างคุณก็ไม่ลงมาง่ายๆ"

"แต่ถ้าแทนโทรหาเราจะได้รีบลงมาเร็วๆ ไง"

"หึ! มาก็มาแล้ว แล้วเราจะมายืนเถียงกันเรื่องนี้ทำไมเนี่ย ผมนี่งงคุณจริงๆ"

แทนไทส่ายหน้าขำให้ท่าทีของคนงอแงตรงหน้า โตจนอายุจะเข้าเลขสามแล้วแต่ยังทำเหมือนตัวเองยังเป็นวัยรุ่นเด็กสาวอยู่อีก แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ามิเชลยังดูเหมือนเด็กวัยเพิ่งอายุยี่สิบจริงๆ นั่นแหละ

หมายถึงนิสัยเอาแต่ใจนะ

"เราก็ว่างั้นแหละ ว่าแต่งานยุ่งเหรอ ไม่เห็นทักหาเลยตั้งหลายวัน ดินใช้ให้ไปต่างจังหวัดอีกแล้วใช่ไหม"

"อืม คุณดินให้ผมไปคุมงานแทนคุณเจย์ที่จังหวัดตราด นี่ก็เพิ่งกลับมาถึงกรุงเทพตั้งใจว่าจะมารับคุณไปหาอะไรกินด้วยกันก่อนกลับคอนโด สนใจไหม"

"สนดิ เราหิวจนไส้จะขาดแล้วรู้ไหม"

อยากอ้อน อยากกอด อยากหอม แต่แม่มดแดงแฝงพวงมะม่วงอย่างเธอก็ได้แค่ส่งเสียงสองแล้วกะพริบตาปริบๆ ใส่

"ถ้าจะขนาดนั้นก็รีบขึ้นรถ"

"งั้นเราขอโทรบอกชินก่อนจะได้ไม่ต้องวนรถมารับ"

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรบอกคนติดตาม ตลอดเวลาสายตาคู่สวยก็จับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของแทนไทซึ่งกำลังมองมาที่เธอเช่นกัน สิ่งที่มิเชลกลัวมาตลอดหลายวันคือแทนไทรู้เรื่องที่ทั้งคู่มีอะไรกันในคืนนั้น เธอกลัวว่าเขาจะไม่เหมือนเดิม จะมองหน้ากันไม่ติด แต่วันนั้นเขาเมามาก เมาจนจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคนที่นอนกับเขาคือเธอไม่ใช่ผู้หญิงบริการที่เช่ามา แต่คืนนั้นมิเชลไม่ได้ทิ้งร่องรอยใดๆ เอาไว้เลย หลังเสร็จกิจกรรมแสนเร่าร้อนเธอก็ออกจากห้องทันที

แทนไทจัดการสวมหมวกกันน็อกให้มิเชลแบบปกติที่เคยทำ ส่วนเธอนั้นก็พูดเรื่องงานที่มีปัญหาให้เขาฟังเพื่อเป็นการระบายไปพลาง โชคดีที่วันนี้ใส่ชุดทำงานแบบกางเกง มิเชลจึงไม่ติดขัดหากต้องซ้อนท้ายรถคันโตของแทนไท

"คุณอยากกินอะไร"

ใบหน้าหล่อที่ถูกสวมทับด้วยหมวกกันน็อกอีกชั้นหันมาถามหลังจากที่สตาร์ทรถแล้ว มิเชลขยับเข้าไปใกล้เขาอีกเล็กน้อยแต่นั่นก็มากพอที่จะทำให้เธอได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ จากเรือนกายของเขา วูบหนึ่งความคิดสัปดนก็ผลักให้หวนคิดถึงวันที่ทั้งสองกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่บนเตียง ริมฝีปากอวบอิ่มเผลอเม้มเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัว ทำไมจู่ๆ กลายเป็นคนลามกไปได้นะมิเชล

"คิดนานแบบนี้ผมจะพากลับไปกินบะหมี่ที่ห้องนะ" นิ้วสากดีดลงหน้าผากมนของเธอเบาๆ เรียกสติ

"อ๊ะ! กิน...กินก๋วยเตี๋ยวริมแม่น้ำร้านเดิมก็ได้"

"นึกว่าจะกินอย่างอื่นซะอีก"

"อะไรอย่างอื่น"

แทนไทยืดอกขึ้นพร้อมสูดลมหายใจเข้าปอด

"อาหารร้านติดดาวมิชลินแบบที่พี่กวินของคุณชอบพาไปกินไง" เขาเห็นเธอลงรูปคู่ในอินสตาแกรมตอนรีวิวร้านกับผู้ชายคนนั้น

ทำไมรู้สึกว่าเขากำลังประชดอยู่ก็ไม่รู้

"โอ๊ย...ไม่เอาอ่ะ เบื่อแล้ว อยากกินของแทนมากกว่า"

"หืม..." เขาสตั้นไปสองวินาที

"มะ...หมายถึงอาหารที่แทนจะพาไปกินไงเล่า รีบไปได้แล้วไป ไป๊!"

ฝ่ามือเล็กตีลงที่ไหล่แกร่งเป็นการเร่ง ก่อนจะตีเนียนกริบวาดเรียวแขนสวยตวัดกอดรอบเอวสอบของคนตัวโต ส่งสัญญาณว่าเธอพร้อมออกเดินทางแล้ว

"กอดดีๆ เดี๋ยวหลุดหาย" แทนไทหลุบสายตามองแขนเล็กที่กอดรอบเอวก่อนจะวางมือลูบแขนของเธอเบาๆ จากนั้นก็เคลื่อนรถออกจากหน้าโรงแรมด้วยความเร็วปกติ

โดยไม่รู้เลยว่าคนที่กำลังกอดเขาอยู่นั้นแอบยิ้มจนแก้มปริและอยากเก็บช่วงเวลานี้ไว้ให้ได้นานที่สุด

ระหว่างจอดรถติดไฟแดง

"แกดูผู้ชายคนนั้นสิขาย้าวยาว เท่อ่ะ ท่าทางจะหล่อด้วย แกดูมือเขาสิ เรียวยาวแถมยังขาวมาก"

"เสียดายมีแฟนแล้ว"

"แฟนกันทำไมเกาะไหล่ ไม่กอดเอววะ"

มิเชลได้ยินแล้วก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาทันที เธอหันหน้าไปมองทางนกกระจิบกระจอกที่กำลังซุบซิบฟีลตะโกนมาทางเธอกับแทนไท ผู้หญิงอะไรแซวผู้ชายได้อย่างหน้าไม่อาย

พรึ่บ!

"น้องพูดถึงพี่อยู่เหรอครับ" เจ้าของใบหน้าหล่อหันไปมองหญิงสาวสองคนที่ขับมอเตอร์ไซค์มาจอดเทียบข้าง กระจกหมวกกันน็อกแบบเต็มใบถูกเปิดขึ้นสุดพร้อมกับส่งยิ้มไปให้คนชม

"คันขึ้นมาเลยนะแทน" มิเชลถึงกับกำหมัดแน่นด้วยความมันเขี้ยว ส่วนเขานั้นหัวเราะคิกคักแล้วส่งมินิฮาร์ทให้หญิงสาววัยขบเผาะอย่างไม่อายฟ้าดิน

นี่ก็ไม่สงวนท่าทีเลยสักนิด นอแรดโผล่กลางหน้าผากละ โปรยเสน่ห์เรี่ยราดใช้ความหล่อสิ้นเปลืองจนน่าหมั่นไส้ ทำตัวเป็นตู้ปันสุขแจกจ่ายความหล่อให้เขาไปทั่ว

"กรี๊ดดด พี่เขาส่งมินิฮาร์ทให้ฉันด้วยเว้ย"

"ส่งให้ฉันด้วยย่ะ อร้าย... ไปก่อนๆไฟเขียวแล้ว" ผู้หญิงทั้งสองดีดดิ้นดีใจซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันที่สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวพอดีแทนไทจึงหันไปมองถนนเบื้องหน้าเพื่อเคลื่อนรถขับออกไป

พรึ่บ!

จังหวะที่บิ๊กไบค์คันเท่แซงรถของผู้หญิงสองคนนั้นขึ้นไป มิเชลได้ทีก็ตวัดแขนกอดเอวแทนไท มือข้างหนึ่งเปิดกระจกหมวกกันน็อกขึ้นจนสุด จากนั้นก็หันไปแลบลิ้นและชูนิ้วกลางส่งให้กับผู้หญิงสองคนนั้นอย่างผู้ชนะ

แบร่~

เล่นเอาทั้งคู่ถึงกับหน้าเสียลงไปทันตา

รู้ไว้ว่านี่มันผู้ชายของฉัน ใครก็อย่ามาแตะ!