บทที่ 47 เราก็ป่วยกันทั้งสองคนนั่นแหละ

น้ำตาลหลับตาลง เธอพยายามหายใจช้า ๆ ตามที่ไคล์บอก มือสองข้างก็ขย้ำเสื้อของเขาจนยับยู่ยี่ ไคล์เองก็ไม่ได้ว่าอะไร เขายืนกอดเธออยู่อย่างนั้นจนกระทั่งอาการตัวสั่นของน้ำตาลค่อย ๆ ดีขึ้น

เมื่อเสียงสะอื้นสงบลงความเงียบก็เข้ามาแทนที่ แต่ใบหน้านวลยังคงซบลงไปบนแผงอกกว้างราวกับต้องการซึบซับความอุบอุ่น เจ้าของอก...