บทที่ 9 ล้วงความลับ

“ที่เข้าหาฉันไม่ใช่เพราะเงินเหรอ หมอนั่นก็เงินหนานะ” แม้จะตกใจ แต่เขาก็ยังคงหาข้ออ้างมาโทษเธอ

“คุณยังไม่รู้จักฉันดีพอ คุณจะมาว่าฉันแบบนี้ไม่ได้นะ” อยู่ ๆ น้ำตาลก็รู้สึกแปลก ๆ มันหวิว ๆ เหมือนจะวูบ หรือเป็นเพราะเธอรีบออกมาจนไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่ตอนเย็น

“ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อเธอเอาแต่เสนอตัวให้ฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะเงินและเพราะอะไร...หา!” เขาขมวดคิ้วใส่เธอ “เธอจะให้ฉันเอาเธอฟรี ๆ หรือเปล่าล่ะ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะได้เปลี่ยนความคิดซะใหม่”

“...” ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา แต่หน้าของน้ำตาลกลับซบลงไปตรงอกของเขาก่อนตัวของเธอจะค่อย ๆ ทรุดลง

หมั่บ!!

ไคล์ที่สังเกตเห็นอาการแปลก ๆ ของน้ำตาล เขารีบคว้าตัวเธอไว้แล้วอุ้มขึ้น

“นี่เป็นวิธีอ่อยของเธอเหรอ” เขาพึมพำออกมาเบา ๆ แม้ว่าคนในอ้อมแขนจะหมดสติไปแล้วก็ตามแต่เขาเองก็อดคิดไม่ได้ ใครจะไปรู้ว่าผู้หญิงคนนี้จะมีแผนอะไรอีก

ไคล์ไม่ได้พาน้ำตาลเข้าไปในห้องพักที่คู่ค้าของเขายกให้ แต่เขากลับพาเธอออกไปทางด้านหลังของโรงแรมเพื่อไม่ให้ดูผิดสังเกต

“เกิดอะไรขึ้นครับ” ทันทีที่ลูกน้องหันมาเห็นว่าเจ้านายของเขากำลังอุ้มผู้หญิงเดินมาที่รถด้วยตัวเอง เขาก็รีบวิ่งเข้าไปเพื่ออาสาจะช่วย “ส่งมาให้ผมครับ”

“นายไปเปิดประตูรถ”

“ครับบอส”

ไคล์วางน้ำตาลลงตรงเบาะด้านหลัง ก่อนจะถอดเสื้อสูทของตัวเองคลุมตัวให้เธอ

“หาผ้าเย็นให้ฉัน” ขณะพูดก็ปัดปอยผมบนใบหน้าหวาน

“ครับบอส”

“ยาทาแก้ฟกช้ำด้วย”

“ครับบอส”

หลังปฐมพยาบาลเสร็จเรียบร้อยเขาก็พาน้ำตาลกลับคอนโดของเขา เพราะไม่รู้ว่าเธอพักอยู่ที่ไหน หรือแม้แต่ทำงานอะไร กระทั่งชื่อของเธอเขาก็จำไม่ได้ด้วยซ้ำ

เขาวางเธอลงบนเตียงในห้องที่อยู่ติดกับห้องของเขา ก่อนจะจัดการห่มผ้าให้เธอ หลังจากนั้นก็ถอยออกมาแล้วยืนมองหน้าคนที่หลับสนิท

“คงจะเหนียวตัวน่าดู แต่จะให้ฉันเปลี่ยนผ้าให้เหรอ ไม่มีทาง” เขากอดอก รู้สึกไม่พอใจเมื่อคิดถึงหลาย ๆ เหตุการณ์ที่เธอทำกับเขา

ยังมีอีกเรื่องที่เขาไม่เข้าใจ ครั้งก่อนเธอเข้ามาในห้องนี้กับเขาได้ยังไง ปกติบอดี้กร์ดของเขาจะรู้ว่าเขาไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าออกที่นี่เด็ดขาด ไม่ว่าใครก็ตามหากเขาไม่อนุญาต แล้วทำไปผู้หญิงต่างชาติคนนี้ถึงเข้ามาได้ ที่น่าแปลกใจอีกอย่างคือ ทำไมเขาไม่เอาเธอไปทิ้งที่โรงแรม พาเธอกลับมาในพื้นที่ส่วนตัวของเขาทำไม

“ฉันคงเสียสติไปแล้ว เพราะเธอคนเดียว” เขาโทษเธอ “คืนนี้ฉันจะปล่อยให้เธอหลับอย่างสบายใจ ส่วนพรุ่งนี้ฉันจะล้วงความลับจากเธอให้ได้คอยดู”

ปัง!!

ว่าจบเขาก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้คนที่นอนอยู่บนเตียงสับสน เธอได้ยินทุกอย่างที่เขาพูดเพราะเธอรู้สึกตัวตั้งแต่ตอนที่เขาพาเธอเข้ามาในห้องนอนแล้ว เพียงแต่เธอไม่กล้าลืมตาขึ้นมามองเขา

น้ำตาลคิดว่าถ้าเธออยู่ถึงพรุ่งนี้แผนของเธออาจจะสำเร็จ คืนนี้เธออาจจะย่องเข้าไปหาเขาในห้องแล้วปิดงาน แต่นั่นก็หมายความว่าชีวิตของเธอคงจะสั้นลงด้วยเช่นกัน ดีไม่ดีเธออาจจะหมดลมหายใจก่อนจะทำงานสำเร็จ

“ฉันควรต่อลมหายใจของตัวเองไปอีกสักพัก” เธอบอกตัวเองเบา ๆ

น้ำตาลกลิ้งไปกลิ้งมาเพื่อซึมซับความนุ่มสบายของที่นอนและผ้าห่ม เธอจะมีโอกาสได้ซื้อของราคาแพงแบบนี้เข้าห้องหรือเปล่านะ หรือยังคงต้องใช้ชีวิตประหยัดต่อไป ทำงานทั้งวันทั้งคืนโดยไม่ได้นอนและค่อย ๆ ตายไป

“ไม่เอาน่า...คิดอะไรฟุ้งซ่านล่ะเนี่ย เสร็จงานนี้ฉันจะตั้งใจเก็บเงินซื้อบ้าน และอยู่กันอย่างมีความสุขกับน้องชายเจ้าปัญหาของฉัน” เธอเพ้อฝัน “ก่อนอื่นคืนนี้ต้องออกไปจากที่นี่ก่อน”

หน้าบริษัทซอฟต์แวร์

พนักงานต่างพากันเดินเข้าไปทางประตู หนึ่งในนั้นมีหญิงสาวคนหนึ่งที่ดูจะกลมกลืนไปกับพนักงานเหล่านั้นวันนี้เธอมาในชุดเดรสที่พนักงานบริษัททั่วไปในประเทศจีนนิยมใส่ เพราะหลังจากที่ได้สังเกตการแต่งกายของคนที่นี่ เธอพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมชายหนุ่มที่เป็นเป้าหมายของเธอมักจะมองเธอด้วยสายตาแปลก ๆ ทุกครั้งเวลาที่เจอกัน วันนี้เธอจึงเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวใหม่

เท้าสองข้างก้าวออกจากลิฟต์เมื่อมันมาจอดตรงชั้นบนสุดของบริษัท  ก่อนจะมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องผู้บริหารระดับสูง อาจเป็นเพราะเช้ามากเวลานี้เลขาหน้าห้องจึงยังมาไม่ถึงบริษัท เมื่อเป็นเช่นนั้นเธอจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปโดยไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาต

วันนี้เธอไม่รู้เลยว่าเขาจะเข้ามาที่บริษัทหรือเปล่า หลังจากที่เธอแอบออกจากคอนโดของเขาตอนตี 1เมื่อสองวันก่อน เมื่อกลับถึงห้องเช่าเล็ก ๆ เธอก็พักผ่อนอย่างเต็มที่ แม้ว่าจะโดนเจ้าหนี้โทรมาต่อว่าเธอเรื่องทำงานล่าช้าก็เถอะ แต่เธอก็มีข้ออ้างเพื่อเอาตัวรอดได้เสมอ

“ถ้าวันนี้เขาไม่มาล่ะ” น้ำตาลเดินไปเดินมาด้วยความกังวล ตอนนี้เวลาของเธอเหลือไม่มากแล้ว

‘ฉันให้เวลาเธออีกสามวัน ไม่มีการต่อรองอะไรอีกแล้ว ถ้าเล่นตุกติก เตรียมกลับมาจัดงานศพน้องชายของเธอได้ หลังจากนั้นฉันจะเอาเธอไปขายเพื่อใช้หนี้’

มือสองข้างกุมเข้าหากันแน่น เธอพยายามหยุดอาการมือสั่นของตัวเอง ทุกครั้งที่คิดถึงภาพน้องชายที่กำลังโดนมัดติดไว้กับเก้าอี้เธอยิ่งรู้สึกกลัว

“พี่จะรีบจบเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด” หากสุดท้ายแล้วเธอไม่สามารถช่วยน้องชายได้ เธอก็จะตายตามเขาไป

แกร๊ก!!

บทก่อนหน้า
บทถัดไป