บทที่ 4 ไอ้เงาะถอดรูป
พ่อเลี้ยงทรงกลดเป็นเจ้าของตลาดค้าส่งผลไม้และโกดังเก็บสินค้าส่งออกและนำเข้าที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ฉากหน้าธุรกิจดูเรียบง่าย แต่ฉากหลังตรงกันข้าม
ผลประโยชน์มหาศาลเป็นสิ่งล่อตาล่อใจ ทำให้ผู้คนเกิดความโลภและมีคู่แข่งทางการค้าหลายรายที่ต้องการจะโค่นล้มอำนาจของพ่อเลี้ยงทรงกลด
เดวิน เฮนดริค คือบอดี้การ์ดที่พ่อเลี้ยงทรงกลดไว้ใจมากที่สุดคนหนึ่ง ญรินดาเคยได้ยินบิดาเอ่ยถึงชายหนุ่มบ่อย ๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจนัก จนกระทั่งวันนี้
เธอแกล้งเป็นใบ้ชั่วคราว ระหว่างที่นั่งอยู่ในรถยนต์แลนด์โรเวอร์ติดฟิล์มกรองแสงหนาทึบของเขา แล้วก็ผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อยล้า
เดวินหมุนพวงมาลัยเลี้ยวรถเข้าไปจอดที่หน้าร้านสะดวกซื้อของปั๊มน้ำมันข้างถนนซุปเปอร์ไฮเวย์ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าที่เกสต์เฮ้าส์ไม่มีเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นสำหรับผู้หญิง
“คุณ…” เขาปรายหางตามองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ จึงเห็นว่าเธอกำลังนอนหลับปุ๋ย
ญรินดาในเวลานี้ดูเหมือนสาวน้อยไร้เดียงสา แต่ความจริงต่างจากสิ่งที่เห็น ราวหน้ามือกับหลังมือ เธอเป็นเด็กสาวใจแตก ชอบแต่งตัวเปรี้ยว โปรยเสน่ห์ให้ผู้ชายไปทั่ว แล้วครั้งล่าสุดก็แอบหนีเที่ยวจนโดนจับตัวไปเรียกค่าไถ่
เดวินอายุสามสิบสามปี ไม่ใช่ว่าเขาแก่หงำเหงือกจนไม่เข้าใจวัยรุ่น แต่เขาเป็นเด็กกำพร้า และใช้ชีวิตกว่าครึ่งอยู่ในกฎระเบียบที่เคร่งครัดมาโดยตลอด
ทุกครั้งที่เห็นพ่อเลี้ยงทรงกลดเป็นบ้าเป็นหลังเพราะลูกสาวเพียงคนเดียวทำตัวไร้สาระ มันทำให้เขาหงุดหงิดอารมณ์เสีย
ถ้าหากญรินดาเป็นน้องนุ่ง เขาจะจับเธอตีก้นให้น่วม
แต่ก็ดีแล้ว ที่เธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน...
ความอ่อนเพลียและความเครียดจากสถานการณ์กดดัน ทำให้ญรินดาหลับลึกเป็นเวลานาน
เดวินอุ้มหญิงสาวเข้าไปนอนในห้องพักแขกของเกสต์เฮ้าส์ แล้วก็ไปเอาผ้าขนหนูกับน้ำอุ่น และกล่องปฐมพยาบาล มาทำความสะอาดบาดแผลถลอกปอกเปิกตามแขนขาของเธอ
เขาไม่ใช่ผู้ชายอ่อนโยน แต่เคยชินกับการทำแผลจึงคล่องแคล่วและมือเบาเป็นพิเศษ ระหว่างที่เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ญรินดา ไม่รู้ว่าผีห่าซาตานตนไหนดลใจให้เขาเกิดความคิดอกุศล
เดวินได้ยินไอ้โจรสามคนนั้นคุยกันว่าจะเรียงคิวเธอ ถ้าหากพ่อเลี้ยงทรงกลดไม่โอนเงินค่าไถ่เข้าบัญชีของพวกมันภายในเวลาที่กำหนด
แต่ก่อนหน้านั้นล่ะ... พวกมันทำอะไรกับเธอบ้าง ? มือใหญ่ค่อย ๆ ชายถลกกระโปรงผ้ายืดของชุดเดรสรัดรูปสูงขึ้น จนมองเห็นแพนตี้สีครีมลายลูกไม้
ตาคมสอดส่องมองหาร่องรอยบอบช้ำตามซอกขาขาวเนียน และเนินเนื้ออวบอูมใต้ผืนผ้าโปร่งบางที่ไม่มีเส้นขนเลยสักเส้น
กลิ่นสาปสาวหอมฉมละเมียดละมุนน่าสูดดม กระตุ้นให้ชายหนุ่มเกิดอารมณ์คึกหื่น หัวใจเขาเต้นแรงเหมือนจังหวะรัวกลอง... รู้สึกอยากถอดแพนตี้ จนมือไม้คันยิบ ๆ
“ดูพอรึยังคะ”
เดวินสะดุ้งโหยง ผุดลุกขึ้นยืนตัวตรงแด่ว
“ขอโทษครับ ! เอ่อ คือว่า... ผมต้องการตรวจดูให้แน่ใจว่าคุณปลอดภัยจริง ๆ เท่านั้นเอ้ง” หางเสียงเหน่ออย่างมีพิรุธ
ญรินดากระถดสะโพกลงมานั่งหย่อนขาที่ขอบเตียง ยกมือกอดอก เชิดหน้ามองคนตัวสูงอย่างไม่พอใจ
“คุณคิดว่าฉันถูกพวกสวะนั่นรุมข่มขืนใช่ไหม ?”
“ครับ เผื่อว่าต้องไปซื้อยาคุมกำเนิดฉุกเฉิน”
“ทำงานรอบคอบจังเลยนะคะ... นี่คุณตรวจละเอียดดีแล้วใช่ไหม ? จะต้องเอาหัวมุดเข้ามาดูในช่องคลอดของฉันด้วยหรือเปล่า ?”
เธอตั้งใจจะพูดประชดประชันเท่านั้น แต่คนฟังกลับคิดลึก
เดวินกระแอมทีหนึ่ง เพื่อเปลี่ยนเรื่องคุย
“ผมจะไปหาอะไรกินในครัว ถ้าคุณอยากอาบน้ำ มีเสื้อผ้ากับของใช้จำเป็นสำหรับผู้หญิงวางอยู่บนเคาน์เตอร์อ่างล่างหน้า”
“นี่... คุณจะขอโทษฉันแค่คำเดียวง่าย ๆ แบบนี้หรือ ?”
ญรินดายังไม่หายโกรธ ยิ่งชายหนุ่มทำท่าไม่ใส่ใจ เธอยิ่งของขึ้น
“คุณอยากได้ยินกี่คำครับ”
เดวินย้อนถามเสียงเข้ม เขาใช้ทฤษฎีพวกไซโคพาธปั่นหัวหญิงสาวให้รู้สึกสับสน แต่เธอลุกขึ้นมายืนจ้องหน้าเขา ไม่ได้หลงกลง่าย ๆ
ตาต่อตา ฟันต่อฟัน...
แม้ว่าเขาอายุมากกว่า มีประสบการณ์ชีวิตมากกว่า แต่เธอก็เข้าสังคมบ่อยและเจอคนมาหลายประเภท
“คุณมีบุญคุณที่ช่วยชีวิตฉันก็จริง แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะทำอะไรกับฉันก็ได้”
“ผมยอมรับผิด ผมขอโทษ... ถ้าหากคุณหนูยูริคิดว่ายังไม่ได้รับความยุติธรรม ผมอนุญาตให้คุณแอบดูกางเกงในผมตอนที่หลับ หรือไม่ก็ตบหน้าผมแรง ๆ จนกว่าคุณจะพอใจ”
ท่าทางเคร่งขรึมจริงจังของชายหนุ่ม บ่งบอกถึงเจตนาที่ต้องการไกล่เกลี่ยเพื่อให้ทั้งคู่อยู่ร่วมกันอย่างสันติ
ญรินดารู้สึกดีกับเดวินเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แค่เขาแสดงความใส่ใจต่อเธอมากขึ้นนิดหน่อย เธอก็หายโกรธ
“ไม่ดีกว่า ฉันกลัวเห็บ”
เธอบึนปากใส่หนวดเครารกครึ้มของเขาและปรายตามองสาขาใหญ่ตรงเป้ากางเกง ตอกย้ำซ้ำเติมให้เขาสำเหนียกในความสกปรกซกมกของตัวเอง
เดวินถึงกับสะอึก โดนเหยียดแบบนี้มันเจ็บยิ่งถูกตบร้อยเท่า
“ตอนไอ้เงาะถอดรูป ห้ามกลับคำก็แล้วกัน”
เขาบ่นพึมพำอย่างหัวเสีย ยกมือลูบหน้าป้อย ๆ
ขายาวก้าวสวบ ๆ ตรงไปที่ห้องน้ำส่วนตัว แทนที่จะเดินเข้าครัวไปหาอะไรกินอย่างที่บอก
ชายหนุ่มมองกระจก หันซ้ายหันขวาสำรวจดูหนวดเคราที่หยิกยาวฟูฟ่อง ต้องยอมรับว่าสารรูปของเขาดูทุเรศทุรังจริง ๆ แต่นี่คือวิธีอำพรางตัวอย่างหนึ่ง ทำไมเขาต้องแคร์คำพูดของยัยผู้หญิงปากจัดนั่นด้วย ? เขาอยากดูดีในสายตาของเธอหรือ ?
“ไม่ใช่ทั้งสองอย่างนั่นแหละ ช่วงนี้อากาศร้อน เวลาเหงื่อออกมันทำให้คันเท่านั้นเอง”
เขาเถียงกับความคิดของตัวเอง ไหวไหล่อย่างไม่แยแส แล้วเปิดลิ้นชักใต้อ่างล้างหน้า หยิบอุปกรณ์โกนหนวดขึ้นมากำจัดเส้นขนรุงรัง
