บทที่ 7 ความเก็บกดของผู้ชาย
เขาขับรถยนต์ออฟโร้ดพาเธอกลับมาจากตลาด โดยใช้เวลาสิบนาทีไม่ขาดไม่เกิน
“เราต้องเปลี่ยนที่อยู่หรือเปล่าคะ”
ญรินดานั่งคิดเรื่องนี้มาตลอดทาง
“ผมน่ะไม่ แต่คุณอาจจะ”
น้ำเสียงเขาราบเรียบ จนเธอหมั่นไส้
“คุณตอบให้มันชัดเจนไม่ได้หรือยังไง”
“ผมให้คำตอบที่ชัดเจนกับคุณหนูยูริไม่ได้ ผมมีหน้าที่ทำตามคำสั่ง ไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจแทนเจ้านาย”
ชายหนุ่มแสดงความไม่พอใจออกมาอย่างโจ่งแจ้ง และเป็นครั้งแรกที่เขาเกรี้ยวกราดใส่เธอ ญรินดาถึงกับอึ้งไปเลย
เย็นวันนั้น เขาปล่อยให้เธอนั่งกินข้าวคนเดียว
ความเหงาทำให้ญรินดาคิดฟุ้งซ่าน
บ้านพักตากอากาศหลังนี้ค่อนข้างหรูหรา ภายในตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่ดูแพง มองปราดเดียวก็รู้ว่าเป็นฝีมือการออกแบบของอินทีเรียมืออาชีพ
เดวินเป็นบอดี้การ์ดมือขวาพ่อของเธอ ค่าตัวของเขาน่าจะแพงยิ่งกว่าผู้บริหารระดับสูงในบริษัทฯ ด้วยซ้ำ หนุ่มโสดที่มีรายได้สูงมักจะใช้เงินหาความสุขใส่ตัวเป็นธรรมดา
บางทีเขาอาจจะพาพวกสาว ๆ มาหาความสุขที่นี่ด้วย... ภาพชายหนุ่มเสพสมกับสาวสวยมากหน้าผุดขึ้นมาในหัวเป็นฉาก ๆ มองไปตรงไหนเธอก็เห็นเขาจับผู้หญิงแก้ผ้า เล่นเสียวอยู่ตรงนั้น
ญรินดาถอนหายใจเฮือก อาการมองเห็นภาพหลอนของเธอกำเริบอีกแล้ว แน่นอนว่ามันเป็นต้องความผิดของเดวิน !
นานมากแล้วที่เธอไม่มีอาการแบบนี้
หญิงสาวเติบโตมาแบบเด็กขาดความอบอุ่น เธอจึงพยายามเรียกร้องความรักความสนใจด้วยวิธีการผิด ๆ และโชคร้ายที่ช่วงวัยรุ่นเจอแต่เพื่อนสาวใจแตก ดีหน่อยที่พ่อเลี้ยงทรงกลดเป็นคนมีอำนาจ ทำให้ผู้ชายของเพื่อนไม่กล้าล่วงเกินเธอ
แต่คนพวกนั้นก็พยายามยั่วยุให้เธอมีความต้องการ และคอยหาโอกาสที่จะแสดงหนังสดให้เธอดูบ่อย ๆ กว่าจะเรียนจบมัธยมปลาย ญรินดาก็ถึงกับเป็นโรคจิตเภท
พอเข้ามหาวิทยาลัย มีความคิดความอ่านเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น เธอจึงกล้าไปพบแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเพื่อรักษาอาการป่วย
ทว่า... ตั้งแต่โดนเดวินจับหน้าอกคราวนั้น ร่างกายของญรินดาก็เกิดความตื่นตัวทางเพศอีกครั้ง
วันพรุ่งนี้ พ่อเลี้ยงทรงกลดจะส่งบอดี้การ์ดมารับตัวลูกสาวกลับกรุงเทพฯ แล้วจะเดินทางต่อไปที่ญี่ปุ่น คนที่แอบถ่ายรูปญรินดาอาจจะต้องการเก็บภาพของเธอไว้เป็นที่ระลึก และไม่ได้ประสงค์ร้าย แต่ก็ไม่ควรประมาท
เดวินไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงรู้สึกห่อเหี่ยวขนาดนี้ สถานะของเขากับญรินดา เป็นเพียงแค่ลูกจ้างกับนายจ้าง ไม่มีอะไรที่สามารถเปลี่ยนแปลงความจริง
ชายหนุ่มนั่งซัดเบียร์อยู่คนเดียว ตั้งแต่หัวค่ำจนถึงสี่ทุ่มในกระเพาะมีแต่แอลกอฮอล์
บรรยากาศตรงระเบียงเย็นสบาย ลมพัดเอื่อย ๆ กำลังดี เขาตั้งใจจะไปขนเบียร์ในตู้แช่เย็นมาดื่มอีกสักสองสามกระป๋อง เพราะยังเมาไม่ได้ที่ พอเปิดประตูห้องออกไป เขาก็เจอะกับญรินดาเข้าอย่างจัง
เดวินหลับตาสะบัดศีรษะ แต่ภาพชวนฝันยังไม่หายไป... หญิงสาวสวมชุดนอนซีทรูสั้นจู๋ เดินรุกเข้ามาใกล้ สองเต้าขาวอวบที่ทะลักล้นอกเสื้อสั่นกระเพื่อมล่อสายตา
เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่
“คุณหนูยูริ มีอะไรหรือเปล่าครับ”
ญรินดายังไม่ยอมปริปาก เธอผลักหน้าอกบึกบึน ไล่ต้อนชายหนุ่มไปที่เตียงนอน ก่อนจะกระโจนเข้าใส่ร่างหนาจนล้มหงายลงบนฟูก ร่างบางขึ้นคร่อมอยู่ด้านบน ดวงตาสองคู่สบกันนิ่ง
“นี่... คุณหนูยูริ จะทำอะไร”
เดวินถามเสียงแหบ สีหน้าเคร่งเครียด
“ต้องให้ฉันบอกด้วยหรือคะ”
เธอหรี่ตามองอย่างยั่วยวน เบียดเนื้อตัวอวบอุ่นเข้าหาสัดส่วนความเป็นชาย แล้วก็คลี่ยิ้มพึงพอใจ เมื่อรับรู้ได้ถึงอารมณ์ความรู้สึกที่ร่างกายของเขาแสดงออกมา
“เราไม่ควรจะทำเรื่องแบบนี้” พูดอึกอักในลำคอ
“นี่อาจจะเป็นคืนสุดท้ายที่เราสองมีโอกาสใกล้ชิดกัน ตอนนี้ชีวิตฉันแขวนอยู่บนเส้นด้าย ฉันไม่อยากรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ทำตามความต้องการของตัวเอง”
เธอโผงผางตรงไปตรงมาดีเหลือเกิน เดวินเคยหลับนอนกับผู้หญิงมานับไม่ถ้วน ผู้หญิงส่วนใหญ่มักจะให้ท่าเขาก่อน แต่ไม่เคยมีคนไหนที่ใจกล้าบ้าบิ่น จนถึงขั้นลงมือปลุกปล้ำเขา
ชายหนุ่มกลั้นใจขืนตัวออกห่างจากร่างนุ่มนิ่ม ไม่ใช่เพราะว่าเขารังเกียจเธอ แต่มันไม่ถูกต้อง ถ้าหากเขาล่วงเกินญรินดาก็เหมือนกับเขาทรยศหักหลังพ่อเลี้ยงทรงกลด และเขาอาจจะชวดเงินสามสิบล้านอีกด้วย
“คุณไม่ได้ต้องการทำแบบนี้จริง ๆ หรอกครับ”
“ฉันรู้ดีว่าตัวเองต้องการอะไร แล้วคุณก็ต้องการฉันเหมือนกัน อย่ามาโกหก อย่ามาแกล้งทำตัวเป็นคนดีหน่อยเลย”
หญิงสาวยิ้มเยาะ มือบางเลื่อนลงไปกุมเป้ากางเกงยีนส์ที่โป่งนูนเป็นรูปลำ ก็เห็นกันอยู่ทนโท่ว่า เขากำลังแข็งโด่หยั่งกะตอไม้
“ผมรู้ว่าคุณป่วย... ผมไม่อยากเอาเปรียบคุณ”
เดวินจับมือเธอออกอย่างนุ่มนวล
คำว่า “คุณป่วย” ที่ได้ยินจากปากของผู้ชายที่เธอลุ่มหลงจนยอมเอาความสาวเข้าแลก ทำให้ญรินดารู้สึกสมเพชตัวเอง ทั้งอับอาย ทั้งเจ็บใจที่โดนเขาปฏิเสธแบบไม่ไว้หน้า
“ฉันขอโทษ ที่เข้ามารบกวน” เธอประชดเสียงขึ้นจมูก แล้วก็ลุกพรวดพราด เดินออกไปจากห้อง
