บทที่ 12 ลักพาตัว
ร่างบางหมดสติลงด้วยฝีมือของผม วงแขนแกร่งช้อนร่างคุ้นเคยขึ้นอุ้มแล้วเดินออกมาจากตรอกนั้นช้า ๆ ผมไม่ได้เร่งรีบและไม่ได้รู้สึกร้อนรนกับสิ่งที่ทำลงไป ไม่รู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ แม้จะเพิ่งฆ่าคนห้าคนเพื่อชิงตัวเธอมาก็ตาม และนั่นคือสิ่งที่ผมคิดว่ามันคุ้มค่ากับสิ่งที่ผมยอมแลก…
‘เมื่อไหร่ที่มึงฆ่าคนได้โดยไม่รู้สึกผิด เมื่อนั้นแหละที่มึงจะได้ในสิ่งที่ต้องการ’
คำพูดของอาคิระดังขึ้นในหัวขณะวางร่างบางลงบนเบาะรถ นี่ไง… สิ่งที่ผมต้องการมากที่สุด ผมได้เธอมาอยู่ในมือแล้ว เธอที่ผมเฝ้ารอคอยมาตลอดเวลาหลายปี และนับจากนี้ไป ผมจะไม่ปล่อยให้เธอพบเจอความสุขอีกเลย!
.
.
.
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
[ข่าวใหญ่ข่าวด่วนเวลานี้ค่ะ! ดิฉันได้รับรายงานมาว่าเกิดเหตุลอบยิงลูกสาวเพียงคนเดียวของท่านรัฐมนตรียามาดะค่ะ และทราบมาว่าขณะนี้ลูกสาวของท่านถูกบุคคลปริศนาจับตัวไปแล้ว คาดว่าน่าจะเป็นฝีมือของคู่แข่งทางการเมือง เราจะติดตามเรื่องนี้อย่างใกล้ชิดต่อไปนะคะ!]
Rrr…
“...”
[ฝีมือมึงสินะ] ปลายสายถามอย่างรู้ทัน ผมเงียบไม่ตอบอะไร เพราะรู้อยู่แล้วว่ามันจะต้องโทรมา [ผู้หญิงคนนั้นอยู่กับมึงที่บ้านใช่ไหม?]
“มีอะไร ถ้าไม่ กูจะได้วาง”
[เดี๋ยวสิ กูอยากเห็นหน้าเธอ... ตอนนี้] ผมชะงักเล็กน้อยกับคำพูดของอาคิระ พอลุกขึ้นมาเปิดม่านดูก็พบว่ารถสปอร์ตของมันกำลังขับเข้ามาจอดหน้าบ้าน
“มึงมาทำไม?”
[ก็บอกแล้วไงว่าอยากเห็นหน้า] มันย้ำคำเดิมขณะเดินเข้ามาภายในตัวบ้าน ผมหันกลับมามองร่างบางบนเตียงนิ่ง ๆ สลับกับประตูห้อง
“ไม่ใช่ตอนนี้ เธอหลับอยู่”
[งั้นก็ดี จะได้ไม่เรื่องเยอะ]
กริ๊ก
จบคำพูดนั้นประตูห้องถูกเปิดออก ร่างสูงในชุดสีดำก้าวเท้าเข้ามาพลางชูโทรศัพท์ในมือขึ้นเป็นเชิงให้ผมวางสาย ผมกดตัดสายแล้วเดินกลับมานั่งลงบนโซฟาตัวเดิมซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากเตียงมากนัก อาคิระเดินเข้าไปใกล้เตียงนอนที่มีร่างบางกำลังหลับใหลอยู่ ผมไม่อยากสนใจว่ามันคิดจะทำอะไรกับเธอจึงหยิบบุหรี่และเลี่ยงออกมานอกระเบียงเพื่อจุดสูบ
ถ้าถามว่าตอนนี้ผมกำลังรู้สึกอย่างไร... ไม่รู้สิ... ผมต้องการรู้ความจริงถึงสาเหตุการตายของน้องสาวผม ผมอยากรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นทำไปเพื่ออะไร และแน่นอน… ผมอยากแก้แค้น!
“ผู้หญิงคนนี้เป็นลูกสาวของรัฐมนตรียามาดะ เมื่อหกเดือนก่อนเกิดเรื่องในงานแต่งงานของเธอ ทำให้เธอกลายเป็นหม้ายเพราะเจ้าบ่าวตายในวันแต่งงาน” อาคิระเดินออกมาพิงระเบียงด้านข้างผม ขณะบอกเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเธอคนนั้นให้ฟัง ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ผมรู้อยู่แล้ว “มึงรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?”
“...” ผมตอบคำถามมันด้วยการอัดควันสีขาวเข้าปอดหนัก ๆ แน่นอนว่าผมรู้เรื่องนี้ดีเพราะวันนั้นผมไปหาเธอที่งานแต่งนั่นด้วย
“เงียบแบบนี้แสดงว่ารู้สินะ แล้วมึงรู้อีกหนึ่งเรื่องหรือเปล่าว่าเจ้าบ่าวของผู้หญิงคนนี้มีความสนิทสนมกับชอนซาเป็นพิเศษ”
“มึงว่าไงนะ...” ผมชะงักมือที่คีบบุหรี่พลางจ้องหน้ามันนิ่ง ผมรู้จักนิสัยอาคิระดี มันจะไม่พูดถ้ามันไม่มีหลักฐานและไม่แน่ใจ ถึงแม้ผมจะเคยนึกถึงประเด็นนี้ขึ้นมาบ้างว่าชอนซาอาจจะเคยรู้จักหรือสนิทสนมกับผู้หญิงคนนั้นมาก่อน แต่ผมก็ยังไม่อยากจะเชื่ออยู่ดีว่าโลกมันกลมขนาดนั้น
“เปิดดูซะ” อาคิระยื่นซองเอกสารให้ผมอีกแล้ว แสดงว่ามันไปสืบเรื่องนี้มาจนแน่ใจแล้วจริง ๆ สินะ ถึงได้กล้ามาบอกผมแบบนี้ ผมขยี้บุหรี่ในมือทิ้งก่อนจะหยิบรูปจากในซองออกมาดูทีละใบ
“นั่นเป็นรูปถ่ายสมัยชอนซาอยู่มหาลัยปีหนึ่ง ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เธอคือทานากะ ริวตะ ส่วนผู้หญิงอีกคนก็คือยามาดะ อัยย์ ผู้หญิงที่กำลังหลับอยู่บนเตียงมึงขณะนี้นี่แหละ”
“...”
“สามคนนี้รู้จักกัน และอาจจะรู้จักกันอย่างดีเลยล่ะ!”
เป็นจริงตามที่อาคิระพูด บุคคลในภาพคือสามคนนั้นจริง ๆ แสดงว่าทั้งสามคนรู้จักกันมาก่อนสินะ ถ้าอย่างนั้นมันจะต้องมีเหตุผลบางอย่างในการฆ่าชอนซาแน่ ๆ และผมจะต้องรู้ให้ได้ว่าเหตุผลสารเลวนั้นคืออะไร!
.
.
.
[บทบรรยาย อัยย์]
ความเย็นฉ่ำจากเครื่องปรับอากาศทำให้ฉันห่อตัวเล็กน้อย ความปวดร้าวบริเวณหลังคอแล่นวาบเข้ามา ฉันลืมตาขึ้นช้า ๆ พยายามปรับโฟกัสสายตาท่ามกลางความมืดมิด ฉันกำลังนอนอยู่ในห้องนอนที่ไหนสักแห่งซึ่งรู้สึกแปลกตาเป็นอย่างมาก ฉันยันตัวลุกขึ้นนั่งบนที่นอนนุ่มพลางกวาดสายตาสำรวจไปทั่วห้อง
ที่นี่ที่ไหน…
ฉันถามตัวเองในใจขณะนึกย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า จริงสินะ… ก่อนหน้านี้ฉันถูกใครคนหนึ่งทำร้ายจนหมดสติ ฉันไม่ทันเห็นหน้าเขา จำได้เพียงสัมผัสเย็นเฉียบของฝ่ามือและน้ำเสียงน่ากลัวเท่านั้น ฉันค่อย ๆ ก้าวเท้าลงบนพื้นอันเหยียบเย็นเพื่อหาทางออก ตอนนี้ค่อนข้างแน่ใจแล้วฉันถูกคนคนนั้นลักพาตัวมา และฉันจะต้องหาทางหนี!
เดี๋ยวนะ… นั่นมัน…
สองเท้าชะงักนิ่งเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นกรอบรูปบนหัวเตียงเข้า ฉันยื่นมือไปหยิบมันขึ้นมาถือเพื่อต้องการจะดูมันใกล้ ๆ
ไม่จริงน่ะ…
ภาพในกรอบรูปคือภาพของผู้หญิงคนนั้นที่ฉันจำหน้าได้ไม่เคยลืมเลือน ฉันไม่เคยลืมรอยยิ้มสดใสแสนน่ารังเกียจของเธอ ฉันไม่เคยลืมความเสแสร้งอันน่าขยะแขยงของเธอ ผู้หญิงที่ทำลายความไว้เนื้อเชื่อใจของฉันจนหมดสิ้น!
“โอ ชอนซา…”
“...!”
“ยังจำผู้หญิงคนนี้ได้สินะ… ยามาดะ อัยย์”
