บทที่ 16 เลือดแลกด้วยเลือด
“ปล่อย… ปล่อยฉันสักที”
น้ำเสียงแหบแห้งกระซิบออกคำสั่งอย่างไม่รู้จักเจียมตัวดังขึ้นจากผู้หญิงตรงหน้า ร่างบางในชุดเดรสเต็มไปด้วยรอยคราบสกปรกผสมกับรอยเลือดสีแดงคล้ำพยายามพยุงตัวลุกขึ้นยืน ผมยืนมองภาพน่าสมเพชนั่นอย่างไร้ความรู้สึก ก่อนสายตาจะหยุดลงบนมือทั้งสองที่มีผ้าพันแผลเลอะเลือดซึมออกมา ริมฝีปากหนาแสยะยิ้มเย็นชาพลางย่างสามขุมเข้าหาร่างบางช้า ๆ
“ปล่อย? หึ… นั่นคือสิ่งสุดท้ายบนโลกที่ฉันจะทำกับเธอ… อัยย์”
“ทะ ทำไม เพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ… ทำร้ายฉันเพราะเธอใช่ไหม?!”
“…”
“โอ ชอนซาน่ะ เพราะเธอสินะ… อ๊ะ!” เสียงหวานตื่นตกใจทันทีที่ผมผลักเธอล้มลงบนฟูกด้านหลัง ร่างบางพยายามใช้สองมือที่ผ้าพันแผลเริ่มหลุดลุ่ยค้ำยันฟูกเอาไว้อย่างไม่ยอมล้มนอนง่าย ๆ “จะ…จะทำอะไร?”
“…” ผมคว้าข้อมือข้างหนึ่งของอัยย์ขึ้นมาแล้วใช้เชือกที่เหน็บเอวมาด้วยผูกมือข้างนั้นติดกับเสาหัวนอนของเธอ ร่างเล็กพยายามดิ้นรนสุดชีวิตโดยไม่สนใจว่าเลือดที่ฝ่ามือจะไหลออกมาสักแค่ไหน
“โอ๊ย… หยุดนะ! อึก!”
หลังจากมัดมือข้างนั้นเสร็จผมก็จับร่างบางกดลงบนฟูกโดยใช้เข่ากดหน้าขาของเธอเอาไว้ ฝ่ามือกดลำคอระหงแน่นจนเธอแน่นิ่งลง มีเพียงดวงตาสวยเบิกกว้างจ้องมา
“กล้าดียังไงถึงเรียกชื่อนั้นออกมา…”
“…”
“กล้าดียังไง… คนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเรียกชื่อนั้นด้วยซ้ำ!” ผมกดน้ำหนักลงบนฝ่ามือตามแรงอารมณ์อันเดือดพล่านของตัวเอง สติของผมตอนนี้มันขาดผึงจนกู่ไม่กลับแล้ว เพียงแค่ได้ยินชื่อของชอนซาหลุดออกจากริมฝีปากซีดเซียวตรงหน้า ผมก็แทบจะฆ่าเธอให้ตายคามืออยู่แล้ว เพราะมันเป็นสิ่งยืนยันว่าผู้หญิงคนนี้กับชอนซาเคยรู้จักกันจริง ๆ มันคือสิ่งที่ก้นบึ้งความรู้สึกของผมไม่อยากจะยอมรับ
“อึก…” ใบหน้าสวยบิดเบี้ยวเหมือนกำลังจะขาดใจ ผมมองภาพนั้นนิ่ง ร่างกายมันร้อนระอุไปหมด แรงปรารถนาภายในใจมันเรียกร้องให้ผมฆ่าเธอซะ สังเวยชีวิตเธอเพื่อชดใช้ให้กับการตายของชอนซา
แต่ว่า… ความตายมันง่ายไปสำหรับผู้หญิงคนนี้!
“ฉันอยากจะฆ่าเธอนัก…” ผมกระซิบเสียงต่ำ ฝ่ามือค่อย ๆ คลายออกก่อนจะหันไปเล่นงานบาดแผลบนฝ่ามือของเธอแทน “ฉันอยากจะฉีกร่างเธอออกเป็นชิ้น ๆ ให้สาสมกับความบัดซบที่ชอนซาต้องพบเจอ… ฉันจะทำให้เธอทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส…”
“ยะ หยุดนะ… ฉันเจ็บ…” เธอครางออกมาด้วยความเจ็บปวด เลือดสีแดงฉานไหลจากฝ่ามือข้างที่ถูกมัด เลือดของเธอไหลลงมาตามเรียวแขน ผ้าพันแผลที่เคยเป็นสีขาวบัดนี้มันถูกละเลงไปด้วยสีของเลือด
“เจ็บเหรอ… โดนแค่นี้เธอบอกว่าเจ็บงั้นเหรอ?!” ผมบีบฝ่ามืออีกข้างของอัยย์เต็มแรง เธอเม้มริมฝีปากเพื่อเก็บกดเสียงกรีดร้องเอาไว้ ความอุ่นร้อนตรงฝ่ามือและกลิ่นคาวเลือดลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ
“จะ เจ็บ… ฉันเจ็บได้ยินไหม!!”
“หึ… รู้เอาไว้นะอัยย์ สิ่งที่เธอเจ็บมันไม่ได้เศษเสี้ยวหนึ่งของความเจ็บปวดชอนซาสักนิด!” ผมคลายฝ่ามือออกพลางจ้องมองรอยเลือดสีแดงบนฝ่ามือตัวเอง เลือดของผู้หญิงใต้ร่าง…
“พอสักที… นายต้องการอะไรกันแน่! ต้องการอะไรจากฉัน!”
การต่อต้านและคำถามโง่ ๆ ของอัยย์ปลุกความดิบเถื่อนภายในตัวของผมออกมาเรื่อย ๆ ทั้งที่ผมพยายามจะควบคุมมันเอาไว้ แต่เธอ… เธอนั่นแหละเป็นคนทำลายความพยายามทั้งหมดของผมลง เธอปลุกความชั่วร้ายในตัวของผมขึ้นมาเอง และเธอจะต้องชดใช้มันอย่างสาสม!
“เลือดแลกด้วยเลือด ชีวิตแลกด้วยชีวิต ส่วนเธอ… ชีวิตอันแสนไร้ค่าของเธอมันไม่สามารถแลกอะไรกับชอนซาได้เลย!”
“…”
“ความตายมันง่ายเกินไปสำหรับความต่ำช้าที่เธอเคยกระทำ” ผมบีบปลายคางเพื่อบังคับให้ดวงตาสวยจับจ้องมา “มองฉันให้ดี ๆ นะอัยย์…”
“…”
“ฉันจะเป็นกระจกสะท้อนการกระทำของเธอเอง! สิ่งใดที่เธอเคยกระทำกับชอนซาเอาไว้… เธอจะต้องชดใช้นับร้อยนับพันเท่า!”
.
.
.
[บทบรรยาย อัยย์]
น่ากลัว…
ฉันรู้สึกหวาดกลัวผู้ชายคนนี้อย่างที่สุด ความรู้สึกตอนนี้มันยิ่งกว่าคำว่าทรมาน ยิ่งได้รับรู้ถึงความต้องการของเขา ได้สัมผัสถึงความเคียดแค้นชิงชังจากแววตาดำมืด ฉันก็ยิ่งกลัว
เขาเป็นใครกัน… ผู้ชายคนนี้เป็นอะไรกับชอนซากันแน่!
“ความทุกข์ทรมานที่ชอนซาเคยเผชิญ… สาบานได้เลยว่าเธอจะต้องเจอเช่นกัน… และมันจะทวีคูณมากกว่าชอนซานับร้อยเท่า… แม้จะตายก็ไม่ได้ตาย… แม้จะมีลมหายใจก็เหมือนตายทั้งเป็น”
อึก…
“ฉันจะทำให้เธอได้ลิ้มรสชาติของการตกนรกทั้งเป็น!!”
ร่างกายของฉันมันชาไปหมดทุกส่วน ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วทุกความรู้สึก ผู้ชายเหนือร่างผละมือออกจากปลายคางของฉันแล้ว เขาจ้องมองกันด้วยแววตาดำมืดชั่วครู่ก่อนจะถอยตัวออกไป ฉันปิดเปลือกตาทั้งสองข้างลงอย่างกล้ำกลืนความปวดร้าว
นี่น่ะเหรอ… ผลกรรมที่ฉันสมควรจะได้รับ?
นี่น่ะเหรอ… ประตูนรกที่เปิดรอฉัน…
โอ ชอนซา… เธอส่งผู้ชายคนนี้มาเพื่อทรมานฉันใช่ไหม!
[จบบทบรรยาย อัยย์]
.
.
.
ร่างสูงเจ้าของเรือนผมสีเทาควันบุหรี่เดินกลับเข้ามาภายในบ้านด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เขาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาภายในห้องรับแขกพลางยกสองมือเปื้อนเลือดของตัวเองขึ้นมอง
เลือดสีแดงฉานเหมือนกับวันนั้นไม่มีผิด…
‘อึก’
ภาพลมหายใจเฮือกสุดท้ายของน้องสาวอันเป็นที่รักผุดขึ้นมา ร่างบางโชกเลือดในอ้อมกอดของเขาในวันนั้นยังคงติดตรึงไม่จางหาย ฮาเดสจดจำมันได้ทุกเสี้ยววินาทีที่แสนปวดร้าว ความทุกข์ทรมานที่ชอนซาได้รับ ต่อให้ตายเขาก็ไม่มีวันให้อภัย!
เขาไม่มีวันให้อภัยผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาด!
.
.
.
ตัดมาอีกมุมหนึ่งของหน้าบ้านหลังใหญ่ ปรากฏร่างสูงในชุดสีดำกำลังยืนสูบบุหรี่พิงรถสปอร์ตของตัวเองท่ามกลางความมืดมิด สายตาคมเข้มจับจ้องประตูทางเข้าบ้านสลับกับประตูโกดังซึ่งถูกโซ่ล็อกเอาไว้อย่างแน่นหนา
เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนตอนอาคิระขับรถเข้ามาภายในรั้วบ้าน เขาบังเอิญสังเกตเห็นว่าประตูโกดังเก็บของข้างบ้านเปิดอยู่ เขาจึงเดินไปสำรวจดูด้วยความสงสัย ก่อนจะได้ยินและได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นภายในโกดังนั้นทั้งหมด
อาคิระเลือกที่จะไม่เปิดเผยตัวเพื่อดูสถานการณ์ต่อไปเรื่อย ๆ ตอนแรกเขาคาดไม่ถึงเหมือนกันว่าฮาเดสจะพาอัยย์ลงมาขังไว้ในโกดังนี้ เพราะเขารู้สึกได้ถึงความสัมพันธ์บางอย่างระหว่างฮาเดสกับอัยย์ เขามั่นใจว่าสองคนนี้จะต้องเคยรู้จักหรือเคยพบเจอกันมาก่อนแน่นอน แม้ว่าฮาเดสจะดูโกรธแค้นชิงชังผู้หญิงคนนั้นมากสักแค่ไหนก็ตาม แต่อาคิระกลับสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างที่มันซ่อนเร้นอยู่…
อะไรบางอย่างที่ฮาเดสพยายามซ่อนมันเอาไว้…
“ผู้หญิงคนนั้น… มีความสัมพันธ์อะไรกับมึงกันแน่นะ… ชินซอง”
