บทที่ 1 Intro
ฟิ้ว~
สายลมเย็น ๆ พัดต้องร่างบางที่ยืนอยู่บนสะพานสูงที่พาดผ่านแม่น้ำจูในมณฑลกวางตุ้งของประเทศจีน
ค่ำคืนนี้พระจันทร์เต็มดวงส่องสว่างไสวทำให้ท้องฟ้าเต็มไปด้วยหมู่ดาวระยิบระยับแลดูสวยสดงดงามกว่าคืนไหน ๆ
หากแต่คนที่กำลังยืนอยู่ท่ามกลางบรรยากาศแสนโรแมนติกนี้กลับมีใบหน้าที่เหม่อลอยทอดมองไปข้างหน้าอย่างไม่มีสิ้นสุดเท่าที่สายตาคนธรรมดาจะมองถึง
สองมือบางกำขอบราวสะพานไว้หลวม ๆ
คืนนี้ทำไมผู้คนถึงได้เงียบเหงาทำให้เธอที่ยืนอยู่ตรงนี้คนเดียวดูโดดเดี่ยวขึ้นเป็นทวีคูณ
อืม… โดดเดี่ยวเหรอ?
ปกติก็โดดเดี่ยวเหมือนตัวคนเดียวอยู่แล้วนี่นะ
หญิงสาวยังคงยืนเหม่อมองสายน้ำที่ไหลอย่างเงียบสงบ พร้อมก่อเกิดความคิดหนึ่งขึ้นมาในหัวสมอง
กลางดึกแบบนี้ หากสายน้ำที่นิ่งสงบมีอะไรหนัก ๆ หล่นกระทบจะเกิดเสียงดังกังวาลหรือเปล่านะ
แล้วถ้าสิ่งที่หล่นลงในแม่น้ำตอนนี้คือวัตถุบางอย่างที่มีน้ำหนักสี่สิบห้ากิโลกรัมแบบเธอ สายน้ำจะกระเพื่อมสั่นไหวและจมลงไปได้ลึกเท่าไรกัน
เพียงแค่สมองคิด มือบางที่วางเกาะราวกั้นเหล็กของสะพานก็กำแน่น หัวใจที่เต้นตึกตักอยู่เหมือนจะเต้นแผ่วลงราวไม่อยากขยับ
ปู๊นนนน…
เสียงฮูดของเรือโดยสารลำใหญ่ดังขึ้น ทำให้สติเธอกลับมา
ร่างบางค่อย ๆ ถอนหายใจ ยกมือขึ้นรวบผมที่ยาวสลวยปลิวไปตามแรงลมรวบเข้าด้วยกันให้อยู่กลางศีรษะ ใช้ยางรัดผมค่อย ๆ มัดเส้นผมนั้นให้มั่นเป็นทรงหางม้า
เดินหันหลังกลับไปยังจักรยานคันเก่า ๆ ที่สนิทเกรอะแทบจะทุกซี่ของล้อรถเพื่อปั่นนำโจ๊กร้อน ๆ กลับไปให้คนที่รออยู่ที่บ้านซึ่งเป็นกิจวัตรประจำวันของเธอ
ใช้เวลาเพียงไม่กี่สิบนาที รถจักรยานคันเก่า ๆ เจ้าของแรงปั่นก็กลับมาถึงบ้านปูนหลังหนึ่งมองแค่ภายนอกก็รู้ฐานะของคนอาศัยอยู่ทันที
คราบน้ำและสีที่ลอกจากการคงอยู่ที่เป็นเวลานาน มีส่วนแตกหักของปูนเปลือยตามกำแพงบ้าน คราบตะไคร่สีเขียวที่ขัดทำความสะอาดอย่างไรก็ไม่เคยสะอาดดั่งใจคิด
แต่กระนั้นก็ดีมากโขแล้วที่เธอยังมีที่ซุกหัวนอนไม่โดนน้ำฝน โดนแดดแผดเผา
“ทำไมวันนี้คนเยอะจัง”
จักรยานถูกจอดไว้หน้ารั้วบ้าน เธอมองเข้าไปด้านในเห็นแสงไฟสว่างอยู่แถมยังมีรถจอดอยู่เยอะกว่าทุกวัน
“คุณป้าคงจะเสี่ยงดวงอีกแล้ว”
เธอถอนหายใจออกมาอย่างเอือมระอากับนิสัยชอบเล่นการพนันของป้าเธอ
เล่นมาตั้งเป็นปี จากบ้านที่หลังใหญ่ หรูหรามีกินมีใช้ ต้องย้ายเร่ร่อนมาอยู่บ้านทรุด ๆ โทรม ๆ ก็เพราะไอ้ผีพนันพวกนั้นเข้าสิง
แทนที่จะคิดได้ แต่ยิ่งเสียก็ยิ่งอยากเอาคืน หวังว่าต้องมีสักตาที่เป็นของเรา ทั้ง ๆ ที่สุดท้ายก็วนลูปเสียแล้วก็เสียเหมือนเดิม
“ขออีกพันหยวนนะจะเอามาแก้มือ”
เสียงป้าเหยา ป้าแท้ ๆ ของเธอร้องขอยืมเงินจากเพื่อน ๆ ในวงดังลอดออกมาจนถึงหน้าบ้าน
หญิงสาวได้แต่ส่ายหน้าไปมาเมื่อคำนวณเงินที่คนเป็นป้าเป็นหนี้ตอนนี้มากจนจะแตะห้าหมื่นหยวนอยู่แล้ว
ก้มลงมองโจ๊กในมือแล้วถอนหายใจอย่างสมเพชตัวเอง
เงินพันหยวนถ้ามีคนให้ป้าได้ เธอก็อยากยืมมาไว้ใช้ซื้อข้าวสารกรอกหม้อบ้างเหมือนกัน ลำพังกินแต่โจ๊กทุกวันจนแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงทำงานตอนกลางวันอยู่แล้ว
“แสนหยวน! [1] ”
เสียงตกใจของป้าเหยาดังลั่นบ้าน
ไม่ใช่แค่ป้าเธอตกใจ แต่ตัวเธอเองก็ตกใจเช่นกันที่ได้ยินคำว่า ‘แสนหยวน’
“เอาเลยม้า”
นี่ไม่ใช่เสียงใคร เป็นเสียงของลูกป้าเหยาที่ชื่อจิ้นหงนั่นเอง
“มันจะง่ายขนาดนั้นเหรอ” ผู้เป็นแม่ถามลูกสาวคืน
จำนวนเงินมันล่อตาล่อใจพวกเธอมาก หากแต่ของแลกเปลี่ยนคืออะไรล่ะ
“แลกกับอะไร”
เซินเหยาถามชายที่วันนี้มาร่วมเล่นพนันเป็นเพื่อนเธอ
“ได้ข่าวว่าบ้านนี้มีลูกสาวสวย”
สองแม่ลูกมองหน้ากันเลิ่กลั่ก ก่อนที่คนดังกล่าวจะพูดต่อ
“อีกคนที่ไม่ใช่คนนี้”
คำว่า ‘ไม่ใช่คนนี้’ ย่อมหมายถึงจิ้นหงที่ตอนแรกหลงหวาดกลัวคิดว่าตนเองจะถูกแม่แท้ ๆ ขายแลกเงินเสียแล้ว แม้จะเสียหน้าแต่พอเงินมากมายขนาดนั้นแลกกับอีกคนเธอก็รีบสะกิดแม่แท้ ๆ ให้รับปากทันที
“แบบนั้นก็เท่ากับขายคนกินน่ะสิ”
“ม้าสงสารมันจริงอะ?”
จิ้นหงมองตาผู้เป็นแม่ก็รู้แล้วว่าแสร้งทำอยู่
“เดี๋ยวขอไปตกลงกับลูกสาวแป๊บนะ”
เซินเหยา รีบดึงแขนลูกสาวแท้ ๆ ออกมาคุยกันในมุมอับสายตา
“ม้าว่าเราน่าจะเรียกได้เยอะกว่านี้นะ”
จิ้นหงมองหน้าแม่ตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะตาโตเมื่อสมองที่มีน้อยนิดเข้าใจในเวลาต่อมา
“สด ๆ ซิง ๆ แบบนั้น พวกในบ่อนชอบใช่ไหมม้า”
รอยยิ้มชั่วร้ายของสองแม่ลูกผุดพรายขึ้น ก่อนทั้งสองคนจะเดินกลับไปแสร้งแสดงละครฉากใหญ่ขึ้นมา
“ฟางเซียนเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของพวกเรา พวกคุณก็รู้”
เซินเหยาทำเสียงไม่พอใจออกมาเล็กน้อยแต่ไม่ถึงกับแข็งกระด้าง
“แค่แสนหยวนพวกเราใช้ไม่ถึงปีก็หมดแล้ว แต่ถ้ามีฟางเซียนอยู่ใช้แรงงาน เรารอดไปได้อีกหลายสิบปี” จิ้นหงเสริมอีกแรง
ชายฉกรรณ์สองคนหันมองหน้ากันราวรู้ทันสองแม่ลูกนี้
“เราต้องตรวจสอบของแลกเปลี่ยนก่อน ถ้าสดซิงจริง นายใหญ่จ่ายไม่อั้น”
คำว่า ‘จ่ายไม่อั้น’ ทำสองแม่ลูกตาโต
และเป็นจังหวะเดียวกันกับบุคคลที่มีชื่อในบทสนทนาที่ไม่รู้ชะตากรรมของตนเองเดินเข้ามาในบ้านพอดี
“ฟางเซียนมานี่!”
ผู้เป็นป้าตะโกนเรียกเสียงดัง ทำเอาหญิงสาวเจ้าของชื่อ
‘ฟางเซียน' ชื่อที่มีความหมายไพเราะเพราะพริ้ง ‘นางฟ้าผู้มีกลิ่นหอม’ รีบเดินก้มหน้าเข้าไปหาผู้มีพระคุณทันที
