บทที่ 3 แพ้ทุกที
หลังแยกกันฟิลลิปส์ก็ลุกออกไปแต่อลินยังคงนั่งอยู่ที่เดิมเพื่อรอกาแฟที่จะซื้อไปฝากเลขา ดวงตาคู่สวยทอดมองไปยังทางเดินที่มีผู้คนบางตา เหมือนเธอจะเห็นใครคนหนึ่งที่ไม่ได้เจอมานานนับปี เพื่อให้หายสงสัยเธอจึงลุกตามไป
“เดี๋ยวกลับมาเอานะคะ”
อลินเดินตามใครคนนั้นไป แต่ยิ่งเธอเร่งฝีเท้าเหมือนเขาจะรู้ตัวแล้วรีบก้าวเท้ายาว ๆ ให้ห่างเธอออกไปเช่นกัน จนในที่สุดใครคนนั้นก็หายไปจากสายตาของเธอ
ปึก!!
“ขอโทษครับคุณหนู”
อลินมองสำรวจชายหนุ่มตรงหน้าก็พบว่าลักษณะการแต่งตัวคล้ายกับผู้ชายที่เธอกำลังตามอยู่ เพราะแบบนี้เธอจึงคิดไปเองว่าเป็นใครคนนั้น
“นายคือ?” เธอถามเพราะไม่คุ้นหน้าผู้ชายตรงหน้าเลยสักนิด แต่สังเกตจากการพูดกับเธอดูเหมือนเขาจะรู้จักเธอ
“ผมเป็นบอดี้การ์ดของคุณอเล็กซ์ครับ”
“เมื่อกี้ก็เป็นนายเหรอ”
“คืออะไรครับ” บอดี้การ์ดหนุ่มทำหน้าสงสัย
“ก็คนที่เดินออกมาจากร้านตรงนั้นไง”
“อ๋อ ๆ ใช่ครับ ผมเอง” บอดี้การ์ดหนุ่มยอมรับ “คุณหนูกำลังหาอะไรอยู่หรือเปล่า”
“เปล่า ๆ ฉันแค่มาเดินเล่นเฉย ๆ”
“ถ้าไม่มีอะไรผมไปนะครับ” ว่าจบเขาก็รีบเดินออกมาจากอลิน มือข้างหนึ่งยกขึ้นเกาศีรษะแกรก ๆ สองสามครั้ง
ท่าทางแปลก ๆ ของบอดี้การ์ดทำให้อลินมองตามไปจนสุดลูกตา นึกแปลกใจตัวเองว่าทำไมถึงได้มองอีกคนเป็นอีกคนไปได้ ทั้ง ๆ ที่ไม่เหมือนกันเลยสักนิด
หลังจากประชุมเสนอโปรแจ็คใหญ่ผ่านไปได้ด้วยดี อลินจึงชวนผู้ร่วมอุดมการณ์ออกไปนั่งดื่มเพื่อผ่อนคลายหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยติดต่อกันหลายสัปดาห์ ทุกครั้งที่มาดื่มเธอมักจิบเพียงเล็กน้อย เพราะไม่อยากเป็นภาระใคร เธอรู้ลิมิตของตัวเองดีว่าเมื่อเมาแล้วเธอจะเสียสูน ฉะนั้นคืนนี้เธอก็จะระวังตัวอีกเช่นเคย
ผ่านไปเกือบเที่ยงคืน สิ่งที่ตั้งใจไว้ก็พังไม่เป็นท่า เมื่อบรรยากาศพาไปจนเธอเผลอกระดกเหล้าเพียว ๆ เข้าปากอยู่หลายครั้ง แม้ว่าพนักงานคนอื่น ๆ จะร้องห้ามเธอก็ไม่ฟัง
“นี่ รู้อะไรมั้ย” ปกติเธอก็พูดเยอะอยู่แล้ว ยิ่งเมาความเมาท์มอยจึงเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ
“อะไรคะ” เลขาของอลินถามขึ้น
“เวลาเมาไม่รู้เป็นไร เรื่อง ๆ หนึ่งจะผุดขึ้นมาในหัวตลอด เหมือนกับว่ามันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานเลย” นี่ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะพูดกับใคร แต่เพราะมันอยู่ในหัวของเธอในตอนนี้จึงยากที่จะควบคุม เธอจึงเผลอพูดออกมา
“คุณลินเมามากแล้วนะคะ วางแก้วลงเถอะค่ะ” เมื่อรู้สึกว่ายิ่งฟังยิ่งงง ไม่รู้ว่าอลินพูดถึงเรื่องอะไร เธอจึงมีความคิดว่าตอนนี้เจ้านายควรเลิกดื่มได้แล้วจริง ๆ
“ม่ายเอา...” เธอโวยวายพลางยกนิ้วชี้นแล้วส่งยิ้มหวาน “ขออีกแก้วนะคะ”
เพราะทำงานมาด้วยกันนานนับปี เธอรู้ดีว่าเจ้านายเป็นคนขี้อ้อน และยิ่งอ้อนตอนเมาแบบนี้เธอยิ่งมองว่ามันน่ารัก เหมือนเธอจะใจอ่อนยอมให้อลินดื่มอีกแก้ว
“อีกแก้วเดียวนะคะ” เธอพยายามประคองอลินไว้ไม่ให้ล้มลงไป “นั่งลงก่อนค่ะ เดี๋ยวล้ม”
“อึก” เป็นอีกแก้วที่เธอกระดกเข้าปากรวดเดียวหมดแก้วราวกับไม่รับรู้รสชาติของมันไปแล้ว “อีกแก้วได้มั้ย แก้วเดียวแล้วจริง ๆ”
“ไม่ได้แล้วค่ะ เมื่อกี้แก้วสุดท้ายแล้ว เหล้าบนโต๊ะก็หมดแล้วด้วย”
“ไปเอามาอีกสิ” เธอชี้ไปยังเคาน์เตอร์บาร์
“ชงให้อีกแก้วเถอะ เอาเข้ม ๆ ไปเลย แบบแก้วเดียวหลับไปเลย” พนักงานคนหนึ่งเสนอ
“ไม่ได้” เลขาสาวร้องห้าม
“เอามาเซ่”
“เอาให้คุณลินสิ”
หมั่บ!!
ขณะที่แก้วถูกยื่นออกไปกลับมีมือหนาจับแก้วไว้ก่อนที่จะถึงมือของอลิน ทั้งหมดในกลุ่มหันไปมองชายหนุ่มร่างสูง เมื่อพวกเขาประเมินด้วยสายตาชายหนุ่มคนนี้คงจะสูงประมาณ 190 เซนติเมตร ทุกคนต่างก็พากันหันมองหน้ากันไปมาเมื่อรู้สึกว่าไม่คุ้นหน้าคุ้นตาชายหนุ่มคนนี้เลย
“ใครน่ะคุณแหม่ม” พนักงานสาวที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่มกระซิบถาม
“ไม่รู้”
“เอามานะ” เธอคว้าแก้วในมือของเขา แต่เพราะเขาชูแก้วในมือขึ้นจนเลยศีรษะของเขา ความสูงแค่ 168 เซนติเมตรของเธอไม่มีทางเอื้อมแก้วเหล้าในมือของเขาถึงแน่นอน เธอจึงเปลี่ยนมาเป็นเอามือดึงหูสองข้างของเขาแทน
ชายหนุ่มกัดฟันแน่น ระงับความเจ็บไว้ ก่อนจะวางแก้วเหล้าลงตรงโต๊ะใกล้ ๆ แล้วช้อนตัวของอลินขึ้นโดยไม่ได้สนใจสายตาของใครต่อใครที่จับจ้องมา
“ปล่อยนะ” เธอโวยวายพลางเอามือตีไปที่ไหล่ของเขา ไม่เพียงเท่านั้นเธอยังเอาเล็บจิกแขนของเขาด้วย
“แรงเยอะจริง ๆ”
“คุณจะพาคุณลินไปไหน” พนักงานหนุ่มในกลุ่มเอ่ยถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เพราะดูจากท่าทางและการแต่งตัวแล้ว ผู้ชายตรงหน้าไม่ใช่นักท่องราตรีอย่างแน่นอน เหมือนเขาเป็นมือปืนซะมากกว่า
“ผมเป็นพี่ชายของเธอครับ”
“พี่ชายที่ไหน” อลินหรี่ตามองชายหนุ่มที่อุ้มเธออยู่ ทำไมเธอจะจำเขาไม่ได้ ในเมื่อตอนนี้ในหัวของเธอมีแต่ภาพของเขาเต็มไปหมด “นายมันเป็นคนอื่น ปล่อยฉันนะปล่อย...คิงส์!!”
คิงส์ หนุ่มบอดี้การ์ดวัย 29 ปี ที่เติบโตมาในครอบครัวของอลินซึ่งเป็นน้องสาวเจ้านายของเขา คิงส์เป็นเด็กต่างจังหวัดที่ถูกส่งมาหลังจากแม่เสียชีวิต เพื่อให้อยู่กับป้าซึ่งเป็นแม่นมของอลิน อเล็กซ์ และอคิณ เนื่องจากเขากับอเล็กซ์อายุเท่ากัน ทำให้เขาสนิทกับอเล็กซ์มากที่สุด
แต่เพราะเป็นคนถ่อมตัวตั้งแต่เล็ก อีกทั้งยังถูกป้าสั่งสอนเรื่องการวางตัว แม้อเล็กซ์จะให้ความสนิทสนมมากแค่ไหน เขาก็ไม่เคยตีตนเทียบเท่าคนในตระกูลนี้เลยสักครั้ง
“คุณหนูเมามากแล้วครับ กลับบ้านกันเถอะ”
“ไม่เมา ฉันยังไม่เมา” เธอยังดิ้นจนเสื้อนอกหลุดเหลือแค่เสื้อสายเดี่ยวด้านใน
