บทที่ 7 อย่าดื้อกับพ่อ
ภายในห้องน้ำ น้ำจากฝักบัวที่รดลงมาจนร่างเปลือยเปล่าเปียกชุ่มไปทั่วร่าง นิ้วเรียวเสยผมที่ปรกลงมาให้ขึ้นไปอย่างลวก ๆ สายตาทอดมองไปยังกระจกบานใหญ่ ก่อนจะใช้นิ้วแตะตรงริมฝีปาก และไล่ลงมาตรงผิวบริเวณซอกคอที่มีทั้งรอยช้ำห่อเลือดและรอยฟัน มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดแต่กลับรู้สึกชอบใจมากกว่า
ทำให้หวนคิดถึงเจ้าของผลงานชิ้นโบว์แดงนี้ ในวัยเด็กเธอกับเขาค่อนข้างสนิทกัน ตอนนั้นเธอเป็นเด็กน้อยตัวเล็กผิวขาวที่เอาแต่ตามเขาต้อย ๆ ไม่ว่าเขาจะไปไหนเธอก็อยากจะไปด้วยซะทุกที่
“คิงส์” เสียงเล็ก ๆ ที่เอาแต่เรียกชื่อของเขา “รอลินด้วยสิ”
“ตามมาอีกแล้วเหรอ” พี่ชายแท้ ๆ หันมาพูดกับน้องสาวหลังจากเห็นเธอกำลังวิ่งตามขึ้นรถมา
“ไม่ได้ตามพี่อเล็กซ์ซะหน่อย” เธอเชิดหน้าใส่พี่ชาย
“เด็กประถมก็อยู่ส่วนเด็กประถมสิ จะมาทำตัวเป็นเด็กมัธยมได้ยังไง แล้วนี่ก็ผู้ชายทั้งนั้น” อเล็กซ์ยังบ่นใสน้องสาวไม่หยุด
“เทอมหน้าลินก็ขึ้น ม.1 แล้วนะ” เธอพูดอวดพี่ชาย
“งั้นก็รอให้ขึ้น ม.1 ก่อนสิค่อยมาอวด”
“ลินขอคิงส์แล้ว คิงส์บอกว่าไปได้ใช่มั้ยคิงส์”
“นายอนุญาตให้ตามมาก็ดูแลเองละกัน” อเล็กซ์หันไปค้อนวงใหญ่ใส่คิงส์ที่นั่งอยู่ตรงด้านข้างคนขับ
“ครับ”
ทั้งสามกำลังไปดูหนัง ที่อเล็กซ์เป็นคนเลือก ซึ่งคิงส์เองก็ไม่ได้ขัด แต่เมื่ออลินรู้จึงขอตามไปด้วยโดยคิงส์ก็ไม่ได้ขัดเช่นกัน เขามักจะรับหน้าที่เป็นคนที่ตามใจทุกคนในบ้าน อะไรก็ได้เขาไม่เคยเรื่องมาก
หลังจากที่คิงส์เป็นคนรับหน้าที่เป็นคนไปซื้อตัวหนังเครื่องดื่มและป๊อบคอร์น ทั้งสามก็เดินเข้าโรงหนังไป โดยมีอเล็กซ์เดินเข้าไปคนแรก ตามด้วยอลินและคิงส์
ระหว่างที่หนังฉายไปเกือยชั่วโมง อากาศที่หนาวเหน็บทำให้หญิงสาวคนเดียวในกลุ่มรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำ เธอมองซ้ายมองขวาพลางทำท่าจะลุกขึ้น
“จะไปไหน” คิงส์กระซิบถาม
“ห้องน้ำค่ะ”
“เดี๋ยวพี่ไปเป็นเพื่อน”
“ไม่ต้อง ลินไปคนเดียวได้” เพราะหนังกำลังสนุกเธอจึงอยากให้คิงส์ดูแบบต่อเนื่อง จึงคิดว่าไปคนเดียวดีกว่า
“รีบกลับมานะ”
“โอเค”
อลินเดินออกไปเพื่อเข้าห้องน้ำ เธอตั้งใจจะไปเพียงแค่แป๊บเดียว ทำธุระเสร็จก็จะกลับเข้าไปในโรงหนัง แต่ขณะที่เดินออกมากลับเจอกับเพื่อนห้องเดียวกัน ทั้งคู่เลยชวนกันคุยแล้วเดินออกไปเรื่อยจนลืมว่าต้องกลับเข้าโรงหนัง
เมื่อเห็นว่าอลินออกไปนานผิดปกติคิงส์ก็ลุกออกไป เขาด้อม ๆ มอง ๆ อยู่หน้าห้องน้ำหญิง เมื่อไม่เห็นมีใครออกมาเขาเลยเดินเข้าไปดู ปรากฏว่าตอนนี้ในห้องน้ำไม่มีใครสักคน
“หายไปไหน”
หลังจากทั้งสามกลับมาถึงบ้าน ก็มีพ่อของอลินยืนรออยู่หน้าบ้านแล้ว หน้าตาที่ดูบูดบึ้งนั้นทำให้ทุกคนเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ได้ดี
“พ่อคะ มายืนทำอะไรตรงนี้” เด็กสาวคนเดียวรีบเอ่ยขึ้นเพื่อให้บรรยากาศผ่อนคลาย
“ทั้งสองคนขึ้นห้องไป” เขาหมายถึงอเล็กซ์กับอลิน
“ทำไมคะ” อลินไม่เข้าใจ อยู่ ๆ ทำไมถึงสั่งให้ขึ้นห้องทั้งที่เธอเพิ่งกลับมาถึง
“ไม่ต้องถาม”
“ครับ” อเล็กซ์ไม่อยากมีปัญหากับพ่อของเขา
“ส่วนนายตามฉันมา” เขาชี้ไปที่คิงส์
“ทำไมครับ” จากที่จะยอมขึ้นไปบนห้องง่าย ๆ ตั้งแต่แรก เมื่อเห็นว่าพ่อหันไปออกคำสั่งกับคิงส์ อเล็กซ์จึงถามพ่อของเขาเพราะรู้ว่าพ่อของเขาต้องเรียกคิงส์ไปต่อว่าเรื่องอะไรสักอย่างแน่ ๆ
“ไม่ใช่เรื่องของลูก ขึ้นห้องไปซะ”
“เรื่องของลินใช่มั้ยคะ” อลินรู้ได้ในทันที เพราะพ่อของเธอต้องหมายถึงเรื่องวันนี้
“ขึ้นห้องไปอลิน”
“ไม่ค่ะ” เธอดื้อดึงไม่ยอมทำตามคำสั่ง “ถ้าเพราะเรื่องวุ่น ๆ ที่เกิดขึ้นวันนี้แล้วพ่อจะโทษคิงส์ พ่อทำไม่ถูกนะคะ เพราะสาเหตุเกิดจากลินเอง”
“พ่อบอกให้ขึ้นห้องไป”
“ไปกับลินนะ” อลินเดินเข้าไปจับมือของคิงส์เพื่อจะพาออกไปจากตรงนั้น เพราะเธอจะไม่ยอมให้พ่อของเธอดุเขาแน่นอน
“ปล่อยมือเดี๋ยวนี้” ยิ่งเห็นว่าลูกสาวทำแบบนั้นคนเป็นพ่อก็ยิ่งหงุดหงิด
“ไม่ค่ะ”
“อย่าดื้อกับพ่อนะลิน”
“พ่อก็หัดมีเหตุผลบ้างสิคะ ไม่ใช่เอาแต่ดุคิงส์อยู่คนเดียว ทั้ง ๆ ที่เป็นความผิดของลิน” เธอเห็นว่าช่วงหลัง ๆ มานี้ พ่อของเธอเอาแต่ดุคิงส์ด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องตั้งหลายครั้ง เธอสงสารคิงส์
“ให้คิงส์ไปกับพี่” เมื่อเห็นท่าไม่ดี อเล็กซ์ก็เอื้อมมือไปโอบไหล่ของคิงส์แล้วหันไปบอกน้องสาวอย่างใจเย็น
“พี่อเล็กซ์พาคิงส์ไปตอนนี้เลยค่ะ ไปเลย ๆ” อลินเห็นด้วย รีบดันหลังทั้งพี่ชายและคิงส์ให้เดินไป
“เสียงอะไรดังเอะอะไปถึงในครัว”
“พ่อค่ะแม่” อลินหันไปฟ้องแม่ของเธอทันที “พ่อจะดุคิงส์เพราะลินหายไปวันนี้”
“ลินหายแล้วทำไมต้องดุคิงส์” เธอเอียงหน้าถามสามี
“ก็เพราะเจ้าคิงส์นั่นแหละ ลูกสาวของเราถึงได้อยากตามไป ทั้ง ๆ ที่พ่อเตือนแล้วว่าอย่าไปลูกก็ไม่ฟัง”
“คิงส์ไม่ได้เป็นคนอื่นนี่คะ คิงส์ก็เป็นพี่ชายของลินคนหนึ่ง ทำไมลินจะตามคิงส์ไปไม่ได้”
“เพราะไม่ใช่พี่ชายแท้ ๆ ไง”
“คุณก็คิดมากเกินไปแล้ว พวกเขายังเด็กนะคะ” เธอเอามือวางบนอกของสามมีเพื่อให้ใจเย็นลง
“กันไว้ดีกว่าแก้มั้ยล่ะ”
“ลินขึ้นห้องแล้วนะคะ ฟังพ่อบ่นแล้วลินปวดหัว พ่อชอบพูดอะไรแปลก ๆ ลินไม่เข้าใจ”
เพราะเดินออกมาได้ไม่ไกล คิงส์จึงได้ยินทุกบทสนทนานั้น เขาโตพอที่จะเข้าใจว่าผู้ใหญ่กำลังพูดถึงเรื่องอะไร
