บทที่ 9 ไม่รู้อะไร
“พี่อเล็กซ์เหรอ”
“ว่าแล้ว” ฟิลลิปส์มั่นใจขึ้นมาทันทีว่าเป็นรถพี่ชายของอลิน ทำไมจะจำไม่ได้ ในเมื่อเพิ่งสวนกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้า
“ไปธุระที่ไหนหรือเปล่า”
“ไม่รู้สิ แต่ขับตามมาสักพักแล้ว” เขาเป็นลูกชายของผู้ทรงอิทธพลคนหนึ่ง ทักษะการสังเกตเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ก็พอจะมีติดตัวอยู่บ้าง
“เดี๋ยวลินจะลงไปนะคะ ถ้ายังไงลินจะส่งข้อความหา” เธอชูโทรศัพท์ในมือให้ฟิลลิปส์ดู
“โอเค งั้นพี่รอในรถนะ”
“ค่ะ” อลินลงจากรถแล้วเดินเข้ามินิมาร์ทไป เธอพยายามหันมองทะเบียนรถเพื่อเช็คให้แน่ใจว่าใช่รถของพี่ชายจริง ๆ หรือเปล่า เมื่อมั่นใจว่าใช่เธอก็พยายามมองคนที่อยู่ในรถแต่เพราะกระจกรถทึบมาก ทำให้เธอมองไม่เห็นว่ามีใครอยู่ด้านในบ้าง
“ใครกันนะอยู่ในนั้น”
เธอเดินไปเดินมาในร้านสะดวกซื้ออยู่นานสองนาน ก็ไม่มีท่าทีว่าคนในรถจะลงมา เธอเลยหยิบของสองสามอย่างแล้วเดินไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์
หลังออกจากร้านอลินก็เดินตรงไปทางห้องน้ำ เธอกำลังเช็คให้แน่ใจว่าพี่ชายไม่ได้ตามเธอกับฟิลลิปส์มา
ผ่านไปเกือบ 10 นาทีรถของคิงส์ก็ยังคงจอดอยู่ที่เดิม แต่เขาสังเกตเห็นว่าอลินเดินไปทางห้องน้ำนานมากแล้วยังไม่เดินกลับมาสักที เขาเลยตัดสินใจลงจากรถแล้วตามไปดูเผื่อว่าเธอจะเกิดอันตรายเขาจะได้ช่วยได้ทัน
“หาใครอยู่เหรอ”
คิงส์หันควับไปมองตามเสียง ก็เห็นหญิงสาวตัวเล็กยืนกอดอกแล้วพิงผนังอาคารมองมาที่เขา เขารับรู้ได้ในทันทีว่ากำลังถูกจับได้
“ตอบมาสิคะ”
อลินจ้องมองชายหนุ่มเพื่อรอคำตอบ ตลอด 2 ปีที่ผ่านมา เธอค่อนข้างจะคุ้นเคยกับคนขับรถของพี่ชาย เพราะมีโอกาสได้เจออยู่หลายครั้ง เลยไม่คิดว่าคนที่ขับรถมาให้อเล็กซ์วันนี้จะเป็นคิงส์
“เปล่าครับ” เขาปฏิเสธ
“ไม่ใช่ว่าพี่อเล็กซ์สั่งให้ตามฉันกับพี่ฟิลลิปส์มาเหรอ” อลินถามออกไปตรง ๆ
“ผมมาธุระให้คุณอเล็กซ์ครับ”
“มาคนเดียวเหรอ” เธอเข้าใจว่าเขาขับรถมาให้พี่ชายซะอีก “ที่เขาใหญ่เนี่ยนะ”
“เปล่า” เขาก็ยังปฏิเสธ “ผมแค่จอดพักรถ เดี๋ยวก็จะไปต่อแล้ว”
“โอเค เชื่อก็ได้” ว่าจบอลินก็เดินกลับไปที่รถ
คิงส์มองตามหลังอลินจนสุดสายตา ดูเหมือนงานนี้เขาทำภารกิจล้มเหลว อเล็กซ์บอกให้เขาคอยตามสืบ แต่เขากลับโดนจับได้ซะแล้ว
ผ่านไปราว 5 นาที คิงส์ก็เดินกลับมาที่รถ แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นผู้หญิงที่เพิ่งแยกจากเขามาก่อนหน้านั่งอยู่ตรงม้านั่งหน้ามินิมาร์ทพร้อมกับกระเป๋าเป้หนึ่งใบ แต่รถที่เธอนั่งมาด้วยกลับหายไปแล้ว
เขาตัดสินใจเดินไปหยุดตรงหน้าของอลินที่ก้มกน้าเล่นโทรศัพท์โดยไม่สนใจคนที่เดินผ่านไปผ่านมา เธอเงยหน้ามองเขา
“มัวทำอะไรอยู่” เธอถามออกไป
“หือ” คิงส์แปลกใจ เพราะคำถามของเธอเหมือนคนกำลังนั่งรอเขายังไงยังงั้น
“ฉันนั่งรอนายอยู่”
“รอผมเหรอ”
“อื้ม”
“แล้วคุณฟิลลิปส์ล่ะ”
“กลับไปแล้ว” อลินตอบ “พอดีเขามีธุระด่วน”
“แล้วเขาก็ทิ้งคุณไว้เหรอ” เขาไม่อยากจะเชื่อ ความเป็นสุภาพบุรุษของผู้ชายคนนั้นหายไปไหนหมด กล้าทิ้งแฟนตัวเองไว้แบบนี้ได้ยังไง
“เปล่า ฉันบอกให้เขาไปทำธุระ ส่วนฉันจะหารถกลับเอง”
“อ๋อ”
“อ๋ออะไร” อลินถามขึ้นเมื่อเห็นว่าคิงส์กำลังเดินไปที่รถ “ไม่คิดจะชวนกันเลยหรือไง”
“อ้าว...ก็คุณบอกจะหารถกลับเองนี่นา”
“นายว่าไงนะ”
“ผมต้องไปธุระ”
“ไม่ใช่นายมาตามดูฉันกับพี่ฟิลลิปส์เหรอ” อลินเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าที่เธอเชื่อสนิทใจว่าเขามาตามเฝ้าเธอนั้น เธออาจจะเข้าใจผิดก็ได้
“ไม่ใช่ครับ” เหมือนโชคจะเข้าข้างเขา ทั้ง ๆ ที่คิดว่าถูกจับได้แต่ตอนนี้อลินกำลังสับสน
“ไม่รู้แหละ ถึงนายจะไปธุระที่ไหนก็ช่าง ฉันก็จะไปกับนาย”
“เอางั้นเหรอครับ”
“อื้อ”
“งั้นก็ เชิญขึ้นรถครับ” เขาเดินไปเปิดประตูรถตรงเบาะหลังให้อลิน
ระหว่างทางอลินก็นั่งมองข้างทางไปเรื่อย เธอชำเลืองมองคนที่เอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถอยู่หลายครั้ง แอบสงสัยว่าเขามาธุระจริง ๆ เหรอ ไม่เห็นเขาจะแวะที่ไหนเลย
“ไหนว่าธุระไง”
“คุณอเล็กซ์ส่งข้อความมาบอกว่าไม่ต้องแล้วครับ ให้กลับเลย” คิงส์พูดโกหก
“ว่าไงนะ” อลินตกใจ “นี่เรากำลังกลับบ้านกันเหรอ”
“ใช่ครับ กำลังกลับบ้าน”
“จอดเดี๋ยวนี้นะ”
“ทำไมครับ”
“อีกสามวันค่อยกลับ” เธอตอบออกไป “อ้อ โทษฐานที่ทำโปรแกรมเที่ยวของฉันพัง นายต้องรับผิดชอบ สามวันนี้พาฉันเที่ยวด้วย”
“อะไรนะ”
“นายได้ยินไม่ผิดหรอก นายต้องเป็นคนพาฉันเที่ยว”
“ก็คุณบอกเองว่าคุณฟิลลิปส์ติดธุระด่วน ฉะนั้นก็เป็นความผิดของเขาสิไม่ใช่ผม”
“นายนั่นแหละ นายไม่รู้อะไร”
“ยังไงก็ต้องกลับครับ เฮ้ย ๆ...คุณหนูจะทำอะไรครับ”
อยู่ ๆ อลินก็ปีนข้ามไปนั่งตรงเบาะข้างคนขับ เธอหันไปจับแขนของเขาจนแน่น
“ยังกลับตอนนี้ไม่ได้ นายพาฉันเที่ยวหน่อยสิ ฉันทำงานเหนื่อยทุกวัน กว่าจะมีโอกาสได้ออกมาเที่ยว กว่าจะหาวันหยุดได้มันไม่ง่ายเลยนะ”
“แต่...” คิงส์มีท่าทีลังเล เขายังไม่ได้เตรียมใจเลย ให้เขาอยู่เที่ยวกับเธอสามวันแล้วเขาจะรับมือกับความรู้สึกต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นได้ยังไง
“ไม่มีแต่ นายโทรไปหาพี่อเล็กซ์เลยว่าขอหยุดสามวัน แต่ห้ามบอกว่าอยู่กับฉันนะ”
นี่มันคำสั่งชัด ๆ สรุปใครกันแน่ที่เป็นเจ้านายของเขา
“ทำไมครับ”
