บทที่ 2 เล่ห์รัก | EP.2 ไม่เคยถูกรัก
ร่างอรชรยืนอยู่หน้าห้องทำงานในตัวคฤหาสน์ ก่อนจะเคาะประตูเพื่อบอกการมาของเธอ ไม่นานก็ได้รับอนุญาตให้เข้าไปได้ เท้าเล็กหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานสักพัก ก่อนจะเอ่ยขึ้นเมื่อคนที่เรียกเธอมาพบกลับไม่มองและไม่พูดอะไรกับเธอเลย
"คุณท่านเรียกเกลมีอะไรหรือเปล่าคะ"
คำถามที่ถือเป็นบทสนทนาแรกในรอบหนึ่งเดือนของเธอและท่านนาธาน ซีซานเดอร์ พ่อผู้ให้กำเนิดเลยก็ว่าได้
"ฉันต้องถามแกมากกว่าที่คิดยังไงไปทำงานร่วมกับคุณหนูระดับแอลลี่ได้ห้ะ!!"
ปึง!!
เสียงแท็บเล็ตถูกวางลงบนโต๊ะทำงานอย่างแรงจนทำให้หญิงสาวสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ ใบหน้าสวยหวานเริ่มหม่นหมองลง แค่แอบหวังว่าเขาจะร่วมยินดีกับวันนี้บ้างก็เท่านั้น แต่ความหวังนั้นก็พลันหายวับไป
"..เกลรู้จักกับคุณแอลตอน...."
"คนอย่างแกนะหรือจะคิดเทียบกับคนพวกนั้น แกไม่มีวันตามทันเขาหรอก!!..."
"ไม่ใช่นะคะ เกลไม่เคยคิดเทียบกับคุณแอลเลย" หญิงสาวได้แต่ก้มหน้ามองต่ำไม่กล้าที่จะสบสายตากับคนเป็นพ่อเลยสักครั้ง
"อย่ามาเถียง! ไอ้บริษัทเล็กๆ บ้าบอนั่นไม่นานก็เจ๊ง เหอะ!...ดีนะที่แกไม่ได้ใช้นามสกุลฉัน"
นาธานแค่นเสียงหัวเราะใส่คนที่ไม่รู้จักเจียมตัวยืนตัวสั่นอยู่ตรงหน้า
"คราวหน้าเกลจะถามความคิดเห็นของคุณท่านก่อน ขอโทษค่ะ" ใบหน้าหวานเงยขึ้นเอ่ยเสียงสั่น
เธอได้แต่เก็บความน้อยใจไว้ข้างใน...น่าจะชินชากับคำพูดพวกนี้หน่อยก็ยังดี มันไม่ใช่ครั้งแรกที่โดนด่าแบบนี้เสียหน่อย
"หึ ไม่ต้องละ อยากทำอะไรก็เรื่องของแก ออกไปได้แล้ว"
สิ้นเสียงออกคำสั่ง นาธานก็จับแท็บเล็ตขึ้นมาดูแล้วไม่สนใจหญิงสาวอีกเลย
อามิเกลเดินออกจากตึกใหญ่กลับบ้านหลังเล็กของตัวเองด้วยจิตใจห่อเหี่ยว เธอเกิดจากความผิดพลาด เกิดจากความสนุกแค่ชั่วคราวของพวกเขา...เธอรู้ดี
แต่หากปล่อยให้เธอลืมตาดูโลกและเติบโตมาได้
ก็อยากให้ใจดีกับเธอบ้าง ห่วงใยบ้าง ไม่ต้องถึงขั้นรับเป็นลูกขนาดนั้นก็ได้ แค่เห็นเธออยู่ในสายตาบ้างก็พอ
ร่างอรชรนอนลงบนเตียงนุ่มในห้องนอนด้วยความรู้สึกหนักอึ้งไปหมด เธอคงคาดหวังมากเกินไป ขนาดวันที่เธอเรียนจบไม่ว่าจะไฮสคูลหรือมหาลัยเขาก็ไม่เคยแสดงความยินดีหรือแม้แต่คำพูดอวยพรก็ไม่เคยมีให้สักครั้ง
หญิงสาวหลับตาลงเพื่อหวังไม่ให้น้ำตาไหลออกมา แต่มันก็ยังไหลออกมาได้อยู่ดี
"พอแล้ว ห้ามร้องไห้กับเรื่องแบบนี้อีกนะเกล"
ดวงตาหวานลืมตาขึ้น มือบางปัดหยดน้ำที่เปื้อนใบหน้าออกเบาๆ ก่อนจะพูดให้คำมั่นสัญญากับตัวเอง
กริ๊ง~ กริ๊งงง~~ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
หญิงสาวหยิบกระเป๋าผ้าใบใหญ่ที่บรรจุของต่างๆ ไว้ในใบเดียว ควานหาต้นเสียงเพื่อดูว่าใครโทรหาเธอเวลาดึกดื่นขนาดนี้
'ไรอัน' นั่นไงใช่คนที่เธอคิดว่าจริงๆ ด้วย
"ฮัลโหล" เสียงใสกรอกลงไปทันทีที่กดรับสาย
"เกล ฉันโทรหาเธอตั้งหลายครั้งทำไมไม่รับสายเลย"
เสียงปลายสายถามขึ้นด้วยความร้อนรนหลังจากที่ติดต่อเพื่อนสาวมาพักใหญ่
"ฉันติดธุระอยู่ไม่ได้ดูโทรศัพท์เลย นายมีอะไรหรือเปล่า"
อามิเกลเอาโทรศัพท์ออกจากใบหูเล็กขาวสะอาด
กดไปดูประวัติการโทรเข้าก็พบว่าไรอันติดต่อเธอมากกว่าสิบสาย
"คือฉันมีเรื่องอยากให้เธอช่วยนิดหน่อย..." ไรอันพูดแค่นั้นก็นิ่งเงียบไป จนหญิงสาวขมวดคิ้วสงสัย
"เรื่องอะไรล่ะ"
"คืนพรุ่งนี้เธอช่วยปลอมตัวเป็นแฟนฉันหน่อยสิ"
"อีกแล้วเหรอไรอัน นายนี่นะ" ทุกครั้งที่ไรอันจะเลิกกับแฟนหรือมีปัญหาเรื่องผู้หญิงเป็นอันต้องดึงเธอไปเกี่ยวข้องด้วยทุกที จนเกรงว่าไปไหนมาไหนก็กลัวเจอบรรดาผู้หญิงที่เพื่อนใจร้ายทิ้งไปทุกที
"เอาน่าช่วยหน่อยนะ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายจริงๆ นะมิเกล" ไรอันขอร้องด้วยน้ำเสียงลำบากใจ เพราะจริงๆ เขาก็
ไม่อยากให้เพื่อนมายุ่งด้วยเท่าไหร่ แต่มันก็ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้ว
"ก็ได้ๆ ครั้งสุดท้ายจริงๆ นะ"
เธอกับไรอันโตมาด้วยกัน ด้วยความที่อายุเท่ากันและบ้านก็อยู่ติดกันจึงทำให้สนิทกันตั้งแต่ยังเด็ก ที่บ้านของไรอันทำ รีสอร์ตเล็กๆ สำหรับนักท่องเที่ยวที่ต้องการสัมผัสกับธรรมชาติจริงๆ ระหว่างที่แม่ป่วยก็มีพ่อแม่ของเขาที่คอดูแลอาหารการกินและค่าขนมบ้างแต่ละวัน
พอเธอย้ายมาอยู่ในความดูแลของท่านนาธานก็ยัง
ติดต่อหาคุณลุงคุณป้าและเพื่อนอยู่เป็นระยะ ไรอันได้เข้าเรียนในมหาลัยเดียวกันกับเธอระหว่างนั้นเขาก็มีปัญหาให้เธอช่วยค่อนข้างบ่อย ซึ่งเธอก็เต็มใจที่จะช่วยหากมันไม่หนักหนาเกินกว่าที่จะทำได้ ก็เพราะอยากตอบแทนพวกเขาบ้าง
ด้วยความที่เข้าสังคมไม่เป็น พูดไม่เก่งทำให้เธอไม่ค่อยมีเพื่อนมากมายอะไร ในชีวิตคนที่สนิทและรู้เรื่องของเธอก็มีแค่ไรอัน ส่วนโซอี้ก็รู้แค่เรื่องที่เธอเป็นลูกนอกสมรสของท่านนาธานเท่านั้นชีวิตก่อนหน้าเธอไม่ค่อยได้เล่าให้ฟัง
"สัญญาเลย ขอบใจนะมิเกล" หลังจากวางสายไรอันก็ส่งข้อมูลที่จำเป็นและสถานที่นัดเจอมาให้ก่อนจะทิ้งท้ายว่าจัดหาชุดสำหรับพรุ่งนี้ไว้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว
